 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 18
Jaargang 22
26 juni 2025
Nummer 20 verschijnt op
14 augustus 2025 |  |
|
| Bezigheden > Op de fiets |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Bedevaart naar Baambrugge* |
Thomas van der Steen |
|
|
 ‘De Beach Boys, die wonen hier verderop, wist je dat?’
Bovenstaand zinnetje schoot mij te binnen toen ik hoorde van het overlijden van Brian Wilson. Schoolvriend Just zei het me in 1972. Zijn broer was in opleiding tot geluidstechnicus en die had het gehoord in dat wereldje. De Californische band was voor opnames neergestreken in Nederland en woonde op de Albertus Perkstraat, op een steenworp afstand van ons gymnasium. Meteen na school fietste ik langs nummer 43 maar de boys waren niet thuis. Al snel werd ik gelokt door de fietsenwinkel aan de overkant. Rijwielhandel Rijk Vlaanderen was een begrip in Hilversum. Tussen de fietsen met Sturmey Archer-versnellingen en BSA-zadels glansde ook een Tomos 4L bromfiets. Die hele Beach Boys was ik alweer vergeten, iets uit het verleden ook.
God only Knows
In 2009 was er een aflevering Andere Tijden over dat verblijf van de band in Nederland. De anekdote van zoontje Jonah dat in de Mercedes van vader Carl was gaan zitten, handrem eraf, en tegen het hek van buurman Rijk Vlaanderen was geknald. Zo kwamen Rijk en Carl in gesprek en in de docu vertelt de fietsenmaker er smakelijk over. Ook vertelt Carl dat hij een keer op de fiets naar de studio in Baambrugge ging.
‘Hey Rike, how do I get to Baambrugge by bike?’
Vanaf de Albertus Perkstraat 43 is het 18 kilometer naar Rijksstraatweg 45 in Baambrugge. Het huis staat op een heuvel en het is recht naar beneden naar de Vreelandseweg. Zo noemen wij in Hilversum die weg, elders heet-ie de N201.Een voor mij doodsaai fietstraject maar Carl vond het een spirituele tocht. Waarschijnlijk waren de quaaludes van de avond ervoor niet helemaal uitgewerkt. Nou ja, dat doodsaaie komt waarschijnlijk omdat ik er al honderden malen overheen ben gereden. Maar met de ogen van Carl zie ik de Loosdrechtse Plassen schitteren in de zon, plezierboten door de golven van het Hilversums kanaal ploegen, eindeloze weilanden met grazende koeien, mekkerende lammetjes en boeren met klompen, we’re talking 1972, you know. Ik hoop maar dat hij in Vreeland niet die functionele brug over de Vecht nam maar de ophaalbrug in het dorp. Die is in alle opzichten schilderachtig.
Voor de gelegenheid heb ik Pet Sounds tijdens het fietsen op mijn oren. Het laatste nummer Caroline No, met dat freaky hondengeblaf en die voorbijtoeterende trein sterft juist hier weg.
Sail on, Sailor
‘And remember, at Loenersloot you go right and ride along the Angstel.’
‘Ah, the Amstel, nice.’
‘No Carl, ANGSTEL.’
Na Pet Sounds is het nu de tijd om Holland op te zetten, de plaat die ze hier opnamen. Hé, het eerste nummer ken ik, Sail on, Sailor. Ik wist niet eens dat het van de Beach Boys was. Na dat hitje dreutelt de rest van het album maar een beetje door, geen magie te bespeuren.
De tocht langs de Angstel doet dat niet. Als Carl net zo genoot als ik nu geniet, begrijp ik zijn spirituele beleving. Als je de weinige auto’s wegdenkt waan je je in de Gouden Eeuw. Dobberende zwanen, boomtakken die het water tippen, bloeiende waterlelies, Kasteel Loenersloot, een hemelsblauwe theekoepel, allemaal heel bijzonder voor een jongen uit het immer zonnige maar stoffige Californië. Ik fiets door het dorp en langs het café waar de band aan het eind van een opnamedag een biertje dronk. Ik nader Rijksstraatweg 45 waar de studio stond. Een slagboom en overdadig gebladerte weerhoudt mij van verder onderzoek. Maakt niet uit, ik weet dat er niets over is van de studio waar de genieën werkten.
Good Vibrations Althans genieën, er was er eigenlijk maar één: Brian. Hij woonde indertijd in villa Einde Gooi in Laren en kwijnde daar naar eigen zeggen weg. De volgende dag fiets ik daar ook heen. Om zijn genialiteit voor de honderdste keer tot mij te laten doordringen zet ik de nummers God only Knows en Good Vibrations op
repeat. Al eerder in de Leunstoel heb ik een poging tot analyse van zijn meesterwerken beschreven maar de artikelen in de kranten na Brian's overlijden overstijgen mijn amateuristische poging. Wat ik niet allemaal lees: tegenwerkende akkoorden in A, een glijdende melodie, geen d maar een dis, dominant, accelererende harmonieën, mineur, complexe septiemakkoorden, een meanderend hemels koortje, polyfone barok, het duizelt me. Maar ik hoor wat ik hoor en dat is onbeschrijflijk mooi.
----------
De tekening is van Han Busstra.
De foto is van de auteur
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Op de fiets |
| Bedevaart naar Baambrugge* |
Thomas van der Steen |
‘De Beach Boys, die wonen hier verderop, wist je dat?’
Bovenstaand zinnetje schoot mij te binnen toen ik hoorde van het overlijden van Brian Wilson. Schoolvriend Just zei het me in 1972. Zijn broer was in opleiding tot geluidstechnicus en die had het gehoord in dat wereldje. De Californische band was voor opnames neergestreken in Nederland en woonde op de Albertus Perkstraat, op een steenworp afstand van ons gymnasium. Meteen na school fietste ik langs nummer 43 maar de boys waren niet thuis. Al snel werd ik gelokt door de fietsenwinkel aan de overkant. Rijwielhandel Rijk Vlaanderen was een begrip in Hilversum. Tussen de fietsen met Sturmey Archer-versnellingen en BSA-zadels glansde ook een Tomos 4L bromfiets. Die hele Beach Boys was ik alweer vergeten, iets uit het verleden ook.
God only Knows
In 2009 was er een aflevering Andere Tijden over dat verblijf van de band in Nederland. De anekdote van zoontje Jonah dat in de Mercedes van vader Carl was gaan zitten, handrem eraf, en tegen het hek van buurman Rijk Vlaanderen was geknald. Zo kwamen Rijk en Carl in gesprek en in de docu vertelt de fietsenmaker er smakelijk over. Ook vertelt Carl dat hij een keer op de fiets naar de studio in Baambrugge ging.
‘Hey Rike, how do I get to Baambrugge by bike?’
Vanaf de Albertus Perkstraat 43 is het 18 kilometer naar Rijksstraatweg 45 in Baambrugge. Het huis staat op een heuvel en het is recht naar beneden naar de Vreelandseweg. Zo noemen wij in Hilversum die weg, elders heet-ie de N201.Een voor mij doodsaai fietstraject maar Carl vond het een spirituele tocht. Waarschijnlijk waren de quaaludes van de avond ervoor niet helemaal uitgewerkt. Nou ja, dat doodsaaie komt waarschijnlijk omdat ik er al honderden malen overheen ben gereden. Maar met de ogen van Carl zie ik de Loosdrechtse Plassen schitteren in de zon, plezierboten door de golven van het Hilversums kanaal ploegen, eindeloze weilanden met grazende koeien, mekkerende lammetjes en boeren met klompen, we’re talking 1972, you know. Ik hoop maar dat hij in Vreeland niet die functionele brug over de Vecht nam maar de ophaalbrug in het dorp. Die is in alle opzichten schilderachtig.
Voor de gelegenheid heb ik Pet Sounds tijdens het fietsen op mijn oren. Het laatste nummer Caroline No, met dat freaky hondengeblaf en die voorbijtoeterende trein sterft juist hier weg.
Sail on, Sailor
‘And remember, at Loenersloot you go right and ride along the Angstel.’
‘Ah, the Amstel, nice.’
‘No Carl, ANGSTEL.’
Na Pet Sounds is het nu de tijd om Holland op te zetten, de plaat die ze hier opnamen. Hé, het eerste nummer ken ik, Sail on, Sailor. Ik wist niet eens dat het van de Beach Boys was. Na dat hitje dreutelt de rest van het album maar een beetje door, geen magie te bespeuren.
De tocht langs de Angstel doet dat niet. Als Carl net zo genoot als ik nu geniet, begrijp ik zijn spirituele beleving. Als je de weinige auto’s wegdenkt waan je je in de Gouden Eeuw. Dobberende zwanen, boomtakken die het water tippen, bloeiende waterlelies, Kasteel Loenersloot, een hemelsblauwe theekoepel, allemaal heel bijzonder voor een jongen uit het immer zonnige maar stoffige Californië. Ik fiets door het dorp en langs het café waar de band aan het eind van een opnamedag een biertje dronk. Ik nader Rijksstraatweg 45 waar de studio stond. Een slagboom en overdadig gebladerte weerhoudt mij van verder onderzoek. Maakt niet uit, ik weet dat er niets over is van de studio waar de genieën werkten.
Good Vibrations Althans genieën, er was er eigenlijk maar één: Brian. Hij woonde indertijd in villa Einde Gooi in Laren en kwijnde daar naar eigen zeggen weg. De volgende dag fiets ik daar ook heen. Om zijn genialiteit voor de honderdste keer tot mij te laten doordringen zet ik de nummers God only Knows en Good Vibrations op
repeat. Al eerder in de Leunstoel heb ik een poging tot analyse van zijn meesterwerken beschreven maar de artikelen in de kranten na Brian's overlijden overstijgen mijn amateuristische poging. Wat ik niet allemaal lees: tegenwerkende akkoorden in A, een glijdende melodie, geen d maar een dis, dominant, accelererende harmonieën, mineur, complexe septiemakkoorden, een meanderend hemels koortje, polyfone barok, het duizelt me. Maar ik hoor wat ik hoor en dat is onbeschrijflijk mooi.
----------
De tekening is van Han Busstra.
De foto is van de auteur
|
| © 2025 Thomas van der Steen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|