 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 18
Jaargang 22
26 juni 2025
Nummer 20 verschijnt op
14 augustus 2025 |  |
|
| Bezigheden > Koken |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Muziek bij het koken dat is lekker* |
Maeve van der Steen |
|
|
 'Gimme,
gimme, gimme!’ van Abba om de energie op peil te houden, ‘Sexual healing’ van Marvin Gaye om relaxed te blijven. In professionele keukens wordt er graag met muziek gewerkt: ‘Goede koks hebben een natuurlijke groove. Je hoort het in de manier waarop ze hakken.’ Ik citeer een professor uit Oxford, die op zijn beurt chefkok Zak Pelaccio citeert in een interessant artikel over muziek in de keuken dat uiteindelijk een advertentie voor geluidsinstallaties blijkt te zijn. Het is fijn werken bij muziek, dat vindt ook het bedienend personeel in cafés en restaurants. Wat de gasten daarvan vinden lijkt vaak minder belangrijk. Wat een gebonkebonk is het soms al in de ochtend als je rustig een kopje koffie wil drinken.
Te hard is sowieso niet prettig, maar aan de oren van mensen verandert veel in de loop van hun leven. Als je jong bent vind je harde muziek heerlijk, sterker nog, je vindt het helemaal niet hard! Na je vijftigste gaat je gehoor al een beetje achteruit en na je zeventigste zijn de meeste mensen enigszins hardhorend. Maar harde muziek lijkt niet zachter te klinken, integendeel, het klinkt onaangenaam, raar maar waar.
‘Mag de muziek misschien wat zachter,’ ik durf het nauwelijks te vragen, maar een enkele keer wordt er vriendelijk gehoor aan gegeven. Tegen borreltijd hoef je dat niet te proberen want hoe harder de muziek, hoe meer er wordt gedronken, en harder gepraat, en daar krijg je dorst van dus er wordt weer meer gedronken, en weer harder gepraat, enzovoort enzovoort. Muziek bij het praten is lekker.
Helaas heb ik het wel afgeleerd om laat op de avond naar de kroeg te gaan, mijn stem is mijn brood, ik ben door schade en schande wijs geworden. Zingen of een boek inspreken de volgende dag wordt na een avond schreeuwen (want dat ga je doen in die herrie) een serieus probleem. Ik ben al hees van mezelf dus moet zuinig zijn op mijn materiaal. En je gaat natuurlijk niet de hele avond in een café zitten zwijgen.
Muziek bij het eten
Muziek bij het eten? Ligt eraan. Te zachte muziek op de achtergrond is irritant, dat je net niet kan horen welk liedje het is. Te hard is storend en waar hou je überhaupt van? Klassiek kan heel zwaarmoedig werken, dat is niet fijn voor de spijsvertering. Smaken verschillen, dat is in het geval van eten en muziek wel erg van toepassing. Maar het is een prettig smeermiddel tussen geklets, stiltes, gekletter van bestek en orders uit de keuken. Opwindende flamencogitaren in een Spaans restaurant, een beetje obligaat. Geef mij maar een beetje zwoele soul.
Wat een beetje too much was: een optreden van een jonge operazangeres vlak bij onze tafel, ook echt bedoeld voor ons, precies op het moment dat er een bord geurige pasta voor onze neus werd gezet. Onmogelijk de aandacht te verdelen.
Stomme timing, Pasta e Basta! Overigens heb ik in dat restaurant in Amsterdam, waar sommige bedienden professioneel zanger zijn, ook eens een heel geslaagde avond beleefd. We werden op een mooi programma getrakteerd tussen de gangen van het menu door, heerlijk onderhoudend en smakelijk. Lekker meezingen bij Casta Diva.
De Australische sopraan Nellie Melba ging na een optreden in concertzaal of theater, natuurlijk altijd souperen. Zo ook op de legendarische avond dat de beroemde Escoffier ter ere van haar de Pêche Melba creëerde. Wat geweldig, dat iemand een dessert met jouw naam ontwerpt, veel leuker dan een tulp toch? En dan heeft hij ook nog het melba-toastje voor haar bedacht, toen ze op dieet was.
Haar stem kan je beluisteren op verschillende YouTube filmpjes, maar geef mij maar rock & roll. Het ijsje gaan we maken want het is heerlijk.
De ons inmiddels ontvallen, akelig precieze Johannes van Dam zegt dat je gewoon perziken uit blik kan nemen. Het moet niet gekker worden. Van mij mag dat ook hoor, makkelijk zat, vanille-ijs erbij, met staafmixer gepureerde frambozen erover en Bob’s your uncle.
Maar het is nu het seizoen voor perziken dus gebruiken we liever verse.
Pêche Melba
- 4 kleine witte perziken
- doosje frambozen
- 4 bolletjes vanille-ijs
- eetlepel geschaafde amandelen
- driekwart liter water
- 200 gram poedersuiker
- zakje vanillesuiker
- eventueel scheutje witte wijn
anders een kneepje citroensap
Was de perziken, snijd ze in tweeën, haal de pit eruit. Verwarm het water in een pan met de witte wijn – als je een scheutje bij de hand had, anders een beetje citroensap – 175 gram van de suiker, en de vanillesuiker.
Tien minuutjes laten inkoken. Perziken erin leggen.
Laat een kwartiertje zachtjes koken, vuur uitdraaien.
Maak intussen de frambozensaus: de frambozen met de rest van de suiker en een scheutje water vijf minuten koken, zet staafmixer er even in en klaar is kees.
Als de perziken afgekoeld zijn, de schil eraf pellen.
De amandelen even in een droge koekenpan roosteren, zodat ze ietsje bruin worden.
Pak vier mooie glazen, liefst met een voetje. Leg er een bolletje ijs in, drapeer de perzikhelften erop met een lepel suikerstroop, daaroverheen gaat wat frambozencoulis (want zo heet dat) en daarover komt het amandelschaafsel.
Voilà, een beeldig toetje dat verrukkelijk smaakt.
Slagroom mag natuurlijk, maar hoeft niet. Niks hoeft.
Dat geldt ook voor de eventuele achtergrondmuziek op dit moment van de zwoele zomeravond… geniet er in ieder geval van!
----------
De tekening is van Petra Busstra.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Koken |
| Muziek bij het koken dat is lekker* |
Maeve van der Steen |
'Gimme,
gimme, gimme!’ van Abba om de energie op peil te houden, ‘Sexual healing’ van Marvin Gaye om relaxed te blijven. In professionele keukens wordt er graag met muziek gewerkt: ‘Goede koks hebben een natuurlijke groove. Je hoort het in de manier waarop ze hakken.’ Ik citeer een professor uit Oxford, die op zijn beurt chefkok Zak Pelaccio citeert in een interessant artikel over muziek in de keuken dat uiteindelijk een advertentie voor geluidsinstallaties blijkt te zijn. Het is fijn werken bij muziek, dat vindt ook het bedienend personeel in cafés en restaurants. Wat de gasten daarvan vinden lijkt vaak minder belangrijk. Wat een gebonkebonk is het soms al in de ochtend als je rustig een kopje koffie wil drinken.
Te hard is sowieso niet prettig, maar aan de oren van mensen verandert veel in de loop van hun leven. Als je jong bent vind je harde muziek heerlijk, sterker nog, je vindt het helemaal niet hard! Na je vijftigste gaat je gehoor al een beetje achteruit en na je zeventigste zijn de meeste mensen enigszins hardhorend. Maar harde muziek lijkt niet zachter te klinken, integendeel, het klinkt onaangenaam, raar maar waar.
‘Mag de muziek misschien wat zachter,’ ik durf het nauwelijks te vragen, maar een enkele keer wordt er vriendelijk gehoor aan gegeven. Tegen borreltijd hoef je dat niet te proberen want hoe harder de muziek, hoe meer er wordt gedronken, en harder gepraat, en daar krijg je dorst van dus er wordt weer meer gedronken, en weer harder gepraat, enzovoort enzovoort. Muziek bij het praten is lekker.
Helaas heb ik het wel afgeleerd om laat op de avond naar de kroeg te gaan, mijn stem is mijn brood, ik ben door schade en schande wijs geworden. Zingen of een boek inspreken de volgende dag wordt na een avond schreeuwen (want dat ga je doen in die herrie) een serieus probleem. Ik ben al hees van mezelf dus moet zuinig zijn op mijn materiaal. En je gaat natuurlijk niet de hele avond in een café zitten zwijgen.
Muziek bij het eten
Muziek bij het eten? Ligt eraan. Te zachte muziek op de achtergrond is irritant, dat je net niet kan horen welk liedje het is. Te hard is storend en waar hou je überhaupt van? Klassiek kan heel zwaarmoedig werken, dat is niet fijn voor de spijsvertering. Smaken verschillen, dat is in het geval van eten en muziek wel erg van toepassing. Maar het is een prettig smeermiddel tussen geklets, stiltes, gekletter van bestek en orders uit de keuken. Opwindende flamencogitaren in een Spaans restaurant, een beetje obligaat. Geef mij maar een beetje zwoele soul.
Wat een beetje too much was: een optreden van een jonge operazangeres vlak bij onze tafel, ook echt bedoeld voor ons, precies op het moment dat er een bord geurige pasta voor onze neus werd gezet. Onmogelijk de aandacht te verdelen.
Stomme timing, Pasta e Basta! Overigens heb ik in dat restaurant in Amsterdam, waar sommige bedienden professioneel zanger zijn, ook eens een heel geslaagde avond beleefd. We werden op een mooi programma getrakteerd tussen de gangen van het menu door, heerlijk onderhoudend en smakelijk. Lekker meezingen bij Casta Diva.
De Australische sopraan Nellie Melba ging na een optreden in concertzaal of theater, natuurlijk altijd souperen. Zo ook op de legendarische avond dat de beroemde Escoffier ter ere van haar de Pêche Melba creëerde. Wat geweldig, dat iemand een dessert met jouw naam ontwerpt, veel leuker dan een tulp toch? En dan heeft hij ook nog het melba-toastje voor haar bedacht, toen ze op dieet was.
Haar stem kan je beluisteren op verschillende YouTube filmpjes, maar geef mij maar rock & roll. Het ijsje gaan we maken want het is heerlijk.
De ons inmiddels ontvallen, akelig precieze Johannes van Dam zegt dat je gewoon perziken uit blik kan nemen. Het moet niet gekker worden. Van mij mag dat ook hoor, makkelijk zat, vanille-ijs erbij, met staafmixer gepureerde frambozen erover en Bob’s your uncle.
Maar het is nu het seizoen voor perziken dus gebruiken we liever verse.
Pêche Melba
- 4 kleine witte perziken
- doosje frambozen
- 4 bolletjes vanille-ijs
- eetlepel geschaafde amandelen
- driekwart liter water
- 200 gram poedersuiker
- zakje vanillesuiker
- eventueel scheutje witte wijn
anders een kneepje citroensap
Was de perziken, snijd ze in tweeën, haal de pit eruit. Verwarm het water in een pan met de witte wijn – als je een scheutje bij de hand had, anders een beetje citroensap – 175 gram van de suiker, en de vanillesuiker.
Tien minuutjes laten inkoken. Perziken erin leggen.
Laat een kwartiertje zachtjes koken, vuur uitdraaien.
Maak intussen de frambozensaus: de frambozen met de rest van de suiker en een scheutje water vijf minuten koken, zet staafmixer er even in en klaar is kees.
Als de perziken afgekoeld zijn, de schil eraf pellen.
De amandelen even in een droge koekenpan roosteren, zodat ze ietsje bruin worden.
Pak vier mooie glazen, liefst met een voetje. Leg er een bolletje ijs in, drapeer de perzikhelften erop met een lepel suikerstroop, daaroverheen gaat wat frambozencoulis (want zo heet dat) en daarover komt het amandelschaafsel.
Voilà, een beeldig toetje dat verrukkelijk smaakt.
Slagroom mag natuurlijk, maar hoeft niet. Niks hoeft.
Dat geldt ook voor de eventuele achtergrondmuziek op dit moment van de zwoele zomeravond… geniet er in ieder geval van!
----------
De tekening is van Petra Busstra. |
| © 2025 Maeve van der Steen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|