 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 18
Jaargang 22
26 juni 2025
Nummer 20 verschijnt op
14 augustus 2025 |  |
|
| Bezigheden > Ontmoetingen |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
In de fiie op de A13 met een handtekening* |
Jack Luiten |
|
|
 Het gebeurde op de A13, in de namiddag van zaterdag 8 mei 1982. We zaten in de auto op weg naar een concert van Elton John in sportpaleis Ahoy in Rotterdam. Op tijd vertrokken, want je kon zo maar in de file belanden. En inderdaad, langzaam rijden en stoppen, ook wij ontkwamen er niet aan.
De stemming aan boord was uitgelaten. We hadden in 1979 al eens een concert van de Britse popster bezocht en vonden onszelf intussen een beetje eerste generatie diehard fans. Links van ons schoven auto’s langzaam voorbij. Totdat een limousine zachtjes voorbijreed met achterin een man met hoed. Hij had de ruimte om zich uit te strekken. Verdomd, hij ís het!
In de file bestaat geen onderscheid, dus ook het voertuig met de jongeheer Reginald Kenneth Dwight moest op enig moment weer stoppen. Hij stond stil, op amper twintig meter links van onze auto. En ja hoor, we sprongen eruit en in een mum van tijd stonden we bij de limo. Met een druk op de knop opende Elton John het - toen moderne! - elektrische achterraam.
Euforie
In beroerd Engels vertelden op weg te zijn naar zíjn concert en jawel, we kregen op de achterkant van het entreebewijs een handtekening van meneer zelf. Dat gevoel van euforie, ik vergeet het nooit meer. Op dat entreekaartje staat ook vermeld dat er toen geen voorprogramma was, geen pauze en dat het verboden was ‘glaswerk mede te nemen’.
Het werd een geweldig concert, want Elton John maakte zich er niet met een Jantje van Leiden vanaf. Dat was toen al van hem bekend. Zijn handtekening heb ik geplakt in het album a single man, met wat wazige (eigen) foto’s van een eerder optreden in het Haagse Congresgebouw.
Anglofiel
De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat ik nooit bij Elton John terecht was gekomen zonder mijn goede vriend Jan de Haas, die in dezelfde HBS-klas zat in Voorburg. Toen al een anglofiel en bij hem is het nooit meer overgegaan. Veel op muziekgebied van geleerd, van Billy Holiday, Aretha Franklin en Ian Dury tot Ry Cooder en The Manhattan Transfer.
Grappige van het verhaal is wel, dat herinneringen vervagen en iedereen, die toen in de auto zat, zo zijn/haar eigen versie van het ‘handtekeningmoment’ heeft. De herinnering van de een wijkt toch ietsje af (soms méér....) van dat van de ander. Ieder zijn eigen verhaal, ik het mijne. Dat maakt dat memorabele A13-moment alleen maar mooier.
Uitvaart Diana
Elton John groeide uit tot een ware poplegende, werd later Sir Elton John en verkocht meer platen dan wie ook op deze planeet. Voor altijd in de harten van heel veel fans zit zijn aangepaste uitvoering van Candle
in the Wind
(1997). Hij bracht die ten gehore in Westminster Abbey tijdens de uitvaart van de Britse prinses Diana. Het nummer Goodbye England’s Rose was een ongekende, grootse performance, waar ik nog steeds een brok van in mijn keel krijg.
----------
De illustratie komt van de auteur.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Ontmoetingen |
| In de fiie op de A13 met een handtekening* |
Jack Luiten |
Het gebeurde op de A13, in de namiddag van zaterdag 8 mei 1982. We zaten in de auto op weg naar een concert van Elton John in sportpaleis Ahoy in Rotterdam. Op tijd vertrokken, want je kon zo maar in de file belanden. En inderdaad, langzaam rijden en stoppen, ook wij ontkwamen er niet aan.
De stemming aan boord was uitgelaten. We hadden in 1979 al eens een concert van de Britse popster bezocht en vonden onszelf intussen een beetje eerste generatie diehard fans. Links van ons schoven auto’s langzaam voorbij. Totdat een limousine zachtjes voorbijreed met achterin een man met hoed. Hij had de ruimte om zich uit te strekken. Verdomd, hij ís het!
In de file bestaat geen onderscheid, dus ook het voertuig met de jongeheer Reginald Kenneth Dwight moest op enig moment weer stoppen. Hij stond stil, op amper twintig meter links van onze auto. En ja hoor, we sprongen eruit en in een mum van tijd stonden we bij de limo. Met een druk op de knop opende Elton John het - toen moderne! - elektrische achterraam.
Euforie
In beroerd Engels vertelden op weg te zijn naar zíjn concert en jawel, we kregen op de achterkant van het entreebewijs een handtekening van meneer zelf. Dat gevoel van euforie, ik vergeet het nooit meer. Op dat entreekaartje staat ook vermeld dat er toen geen voorprogramma was, geen pauze en dat het verboden was ‘glaswerk mede te nemen’.
Het werd een geweldig concert, want Elton John maakte zich er niet met een Jantje van Leiden vanaf. Dat was toen al van hem bekend. Zijn handtekening heb ik geplakt in het album a single man, met wat wazige (eigen) foto’s van een eerder optreden in het Haagse Congresgebouw.
Anglofiel
De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat ik nooit bij Elton John terecht was gekomen zonder mijn goede vriend Jan de Haas, die in dezelfde HBS-klas zat in Voorburg. Toen al een anglofiel en bij hem is het nooit meer overgegaan. Veel op muziekgebied van geleerd, van Billy Holiday, Aretha Franklin en Ian Dury tot Ry Cooder en The Manhattan Transfer.
Grappige van het verhaal is wel, dat herinneringen vervagen en iedereen, die toen in de auto zat, zo zijn/haar eigen versie van het ‘handtekeningmoment’ heeft. De herinnering van de een wijkt toch ietsje af (soms méér....) van dat van de ander. Ieder zijn eigen verhaal, ik het mijne. Dat maakt dat memorabele A13-moment alleen maar mooier.
Uitvaart Diana
Elton John groeide uit tot een ware poplegende, werd later Sir Elton John en verkocht meer platen dan wie ook op deze planeet. Voor altijd in de harten van heel veel fans zit zijn aangepaste uitvoering van Candle
in the Wind
(1997). Hij bracht die ten gehore in Westminster Abbey tijdens de uitvaart van de Britse prinses Diana. Het nummer Goodbye England’s Rose was een ongekende, grootse performance, waar ik nog steeds een brok van in mijn keel krijg.
----------
De illustratie komt van de auteur.
|
| © 2025 Jack Luiten |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|