 In de jaren zestig werkte ik in een rijwielzaak in Arcadia in Californië. Wij hadden heel veel emigranten uit Mexico als klant, reuze aardige bescheiden mensen. Meestal kochten ze voor de hele familie een fiets of driewieler. Vooral voor de kleintjes, die stonden te springen en te dansen, zo blij waren ze met hun nieuwe driewieler. De fietsen werden via de bank gefinancierd, dus voor mijn werkgever geen probleem.
Ik ben gek op Mexicaanse muziek. Alhoewel ik het Spaans niet machtig ben kan ik er enorm van genieten. Tijdens mijn werk had ik altijd een Mexicaanse zender aan staan en daar genoot ik intens van.
Helaas had mijn baas daar een andere mening over. Ik mocht die zender in de zaak niet meer opzetten. Daar was ik heel boos en teleurgesteld over. Hij wilde wel de klandizie van de Mexicanen, maar niet de muziek. Hij was bang dat de autochtonen zijn zaak zouden mijden, wat een hypocriet! De Mexicanen werden in de jaren zestig heel erg gediscrimineerd. Als hij niet aanwezig was luisterde ik er toch naar hartelust naar.
Eén keer in de week volgde ik een cursus 'English as second language'. De leraar en ik waren de enige niet Mexicanen in de klas. Dat was een hele bijzondere belevenis.
In de USA
Toen ik arriveerde in de USA was mijn nichtje Joyce een maand oud. Ik stelde aan mijn schoonzus en broer voor: gaan jullie maar de hort op, ik werp me wel op als babysitter. Ik had jaren ervaring want ik was één van de zes kinderen thuis en al heel vroeg had ik de verantwoordelijkheid voor mijn jongere broertje. Luiers verwisselen, flesje opwarmen, flesje geven etc. deed ik in een handomdraai. Als mijn familie op bezoek was dan zette ik lekker hard mijn favoriete platen op o.a Mitch Miller and his Gang, Bobby Vinton, John Denver, Harry Belafonte. Tijdens het spelen van de muziek nam ik Joyce in mijn armen en dan dansten we door de hele kamer. In een mum van tijd viel ze in slaap.
Mitch Miller was toentertijd heel populair in de USA. Op zaterdagavond zag je bijna niemand op straat. Ze zaten dan achter de zwartwit tv naar Mitch te kijken en mee te zingen. Tijdens het zingen stond de tekst er altijd onder. Als ik dan de hond aan het uitlaten was hoorde je in de hele buurt de bewoners meezingen op de muziek van Mitch Miller. Heerlijk om dat te horen: Mitch
Miller.Een jaar was ik in de USA. Bij terugkomst in Nederland schreef ik iedere zondagavond een brief naar mijn Amerikaanse familie (telefoneren was heel kostbaar en een heel gedoe in die tijd). Mijn schoonzus klaagde dat ze Joyce heel moeilijk in slaap kon krijgen. Ik heb haar toen het ritueel verteld: ‘Zet een plaat op van Mitch en dans met haar door de kamer’.
Helaas is Joyce twee maanden geleden op 62-jarige leeftijd in haar slaap overleden.
Tijdens de herdenkingsdienst van Joyce heeft onze zoon ook over onze Mitch Miller ervaring gesproken.
----------
De tekening is van Jille van de Veen.
|
