archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 22
13 februari 2025
Nummer 11 verschijnt op
27 februari 2025
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Van Luz naar Luz Nienke Nieuwenhuizen

2208BZ LuzGister bracht mijn dochter me naar de trein in Lagos na een midweek Barões. De Barões zijn Barão de São João en Barão de São Miguel. Twee naast elkaar liggende dorpen in de buurt van Lagos in de Algarve. Mijn dochter woont in het eerstgenoemde dorp en ik mocht verblijven in het huis van een vriendin in het andere dorp. Elke morgen pendelde mijn dochter me naar één van de buurtcafé's om te bespreken hoe we verder de dag zouden doorbrengen. En dat zijn moeilijke beslissingen met de grote variëteit aan mogelijkheden in dit Zuid-Westelijke gebied van de Algarve. Ik heb daar zelf vijfentwintig jaar gewoond voordat ik naar het Zuid-Oosten verhuisde, dus heb mijn favorieten. Het eerste uitstapje ging dan ook naar Carapateira. Een plaats boven Sagres met een mooi oud vissershaventje met rieten optrekjes aan de Westkust. Jammer was dat ons restaurant met uitzicht op zee, waar we wilden lunchen, was gesloten van 28 november tot 3 februari. Hoe halen ze het in hun hoofd! Afijn, in het dorp zelf is nog een goed en gezellig restaurant, waar ook de vegetariërs goed aan hun trekken komen, dus daarheen.

Na de lunch een heerlijke wandeling met dochter en hond door het duingebied en daarna weer op huis aan. Dochters' huis ligt bijna naast mijn oude huurhuis. Toen ik dat vijf jaar geleden verliet hebben mijn dochter en haar echtgenoot het gekocht van de toenmalige eigenaar. De echtgenoot was er nu met een schare van bouwvakkers aan bezig. Het is niet meer te herkennen. Alleen de oude muur aan de voorkant staat er nog. Voor de rest wordt alles veranderd. Het is nu hoger, het dak is klaar en het is ook langer, een deel van het terras is er bij getrokken. Ineens is mijn kleine hokkerige dorpshuisje met laag plafond een enorme ruimte met grote hoogten. Ik denk dat het mooi gaat worden! Maar er moet nog veel gebeuren. Al met al werd het een heerlijke tijd met mijn dochter, vrienden, kennissen en honden in een omgeving met zon, strand, duin (Luz, Boca de Rio) en nu prachtig groen achterland (de Barões).

Terug in de trein

En daar zat ik dus weer in de trein, Het was alle tijd prachtig weer geweest, maar nu regende het. Toen de trein optrok was het alweer droog. De rit tussen Lagos en Vila Real de San Antonio duurt drie uur. Eerst maar eens mijn telefoon opschonen. Ik had deze paar dagen niet naar de Overige Post gekeken. Naast de niet te tellen Ongewenste Post krijg je toch dagelijks een enorme hoop ongevraagde post toegestuurd! Hè, hè, eindelijk alles nagekeken en opgeruimd.

Maar toen zat meneer Duo met een chagrijnig gezicht onder zijn zware wenkbrauwen me aan te kijken. Ik had nog niet veel aan mijn Spaanse les gedaan. Ook mijn gezondheidsapp wees me er op dat ik te weinig had gedronken. Tevens had ik maar weinig bewogen die dag werd me verteld. ‘Ja, wat willen jullie nou, moet ik dan vijftig keer heen en weer gaan lopen in deze wagon met twee compartimenten? Dan lig ik straks vastgebonden in een inrichting’ Inmiddels lag Duo zwaar overdreven te snurken met allemaal zzzztjes uit zijn mond. Eindelijk keek ik even op! Buiten zag ik tussen het helder gewassen gras allemaal klaprozen. Hè, dat kan toch niet in deze tijd. Het bleek de weerschijn van de rode letters 'quebra de emergencia' op het raam. Toen ik terug keek op mijn telefoon wilde Duo dat ik mijn dochter aanspoorde, want die had ook al lang niks aan haar lessen Portugees gedaan! Nou ja... Krijg allemaal de pip! Uit dat ding!

Regenboog

Inmiddels waren we al bij Olhao. En wat ik toen zag! Uit het raam keek ik op een zonnige zee, met zilveren vogels tegen een zwarte lucht. Het regende voor ons, vlak bij de trein zag je de zon schijnen op het pas schoongewassen groen en het heldere geel van de klaver. Daarna kwamen de enorme plantages met het oranje van sinaasappelbomen in een heuvelachtig landschap, daartussen de riviertjes en zeemeertjes met op alle palen weide- en zeevogels en alsof het niet op kon een knallend stuk regenboog, waar alle grondkleuren en hun schakeringen duidelijk in te herkennen waren. En die boog werd een echte boog. Wij reden er met de trein tussendoor. Bij het station Luz realiseerde ik me dat ik van Luz in het Westen naar Luz in het Oosten was gereden en juist daar constateerde ik dat de regenboog een dubbele was geworden. En hij bevond zich nog steeds aan beide kanten van die trein. Alsof we door een tunnel reden. Ter hoogte van het station Monte Gordo reden we de tunnel uit. En toen pas reden we zelf in de regen. Tijd voor koffie bij het eindstation. Het duurde maar een kwartier. Op naar bus 34 met de nieuwe buschauffeur die een beetje Nederlands spreekt omdat hij in Brabant heeft gewerkt. Het schept een band. Hier de gordel, hij klikte me er eigenhandig in. Dat hoeft anders nooit. Hij had op deze vrijdagavond kennelijk een snelle rit naar huis op het oog. En zo hobbelden we snel over de ongenadige verkeersheuvels op de smalle landweg vanuit San Antonio naar huis. ‘Bom fin de semana’. ‘Leuk weekend ook voor jou mevrouw!’

----------

De tekening is van Coc van Duijn.
Meer informatie: http://www.cocvanduijn.nl/






© 2025 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Van Luz naar Luz Nienke Nieuwenhuizen
2208BZ LuzGister bracht mijn dochter me naar de trein in Lagos na een midweek Barões. De Barões zijn Barão de São João en Barão de São Miguel. Twee naast elkaar liggende dorpen in de buurt van Lagos in de Algarve. Mijn dochter woont in het eerstgenoemde dorp en ik mocht verblijven in het huis van een vriendin in het andere dorp. Elke morgen pendelde mijn dochter me naar één van de buurtcafé's om te bespreken hoe we verder de dag zouden doorbrengen. En dat zijn moeilijke beslissingen met de grote variëteit aan mogelijkheden in dit Zuid-Westelijke gebied van de Algarve. Ik heb daar zelf vijfentwintig jaar gewoond voordat ik naar het Zuid-Oosten verhuisde, dus heb mijn favorieten. Het eerste uitstapje ging dan ook naar Carapateira. Een plaats boven Sagres met een mooi oud vissershaventje met rieten optrekjes aan de Westkust. Jammer was dat ons restaurant met uitzicht op zee, waar we wilden lunchen, was gesloten van 28 november tot 3 februari. Hoe halen ze het in hun hoofd! Afijn, in het dorp zelf is nog een goed en gezellig restaurant, waar ook de vegetariërs goed aan hun trekken komen, dus daarheen.

Na de lunch een heerlijke wandeling met dochter en hond door het duingebied en daarna weer op huis aan. Dochters' huis ligt bijna naast mijn oude huurhuis. Toen ik dat vijf jaar geleden verliet hebben mijn dochter en haar echtgenoot het gekocht van de toenmalige eigenaar. De echtgenoot was er nu met een schare van bouwvakkers aan bezig. Het is niet meer te herkennen. Alleen de oude muur aan de voorkant staat er nog. Voor de rest wordt alles veranderd. Het is nu hoger, het dak is klaar en het is ook langer, een deel van het terras is er bij getrokken. Ineens is mijn kleine hokkerige dorpshuisje met laag plafond een enorme ruimte met grote hoogten. Ik denk dat het mooi gaat worden! Maar er moet nog veel gebeuren. Al met al werd het een heerlijke tijd met mijn dochter, vrienden, kennissen en honden in een omgeving met zon, strand, duin (Luz, Boca de Rio) en nu prachtig groen achterland (de Barões).

Terug in de trein

En daar zat ik dus weer in de trein, Het was alle tijd prachtig weer geweest, maar nu regende het. Toen de trein optrok was het alweer droog. De rit tussen Lagos en Vila Real de San Antonio duurt drie uur. Eerst maar eens mijn telefoon opschonen. Ik had deze paar dagen niet naar de Overige Post gekeken. Naast de niet te tellen Ongewenste Post krijg je toch dagelijks een enorme hoop ongevraagde post toegestuurd! Hè, hè, eindelijk alles nagekeken en opgeruimd.

Maar toen zat meneer Duo met een chagrijnig gezicht onder zijn zware wenkbrauwen me aan te kijken. Ik had nog niet veel aan mijn Spaanse les gedaan. Ook mijn gezondheidsapp wees me er op dat ik te weinig had gedronken. Tevens had ik maar weinig bewogen die dag werd me verteld. ‘Ja, wat willen jullie nou, moet ik dan vijftig keer heen en weer gaan lopen in deze wagon met twee compartimenten? Dan lig ik straks vastgebonden in een inrichting’ Inmiddels lag Duo zwaar overdreven te snurken met allemaal zzzztjes uit zijn mond. Eindelijk keek ik even op! Buiten zag ik tussen het helder gewassen gras allemaal klaprozen. Hè, dat kan toch niet in deze tijd. Het bleek de weerschijn van de rode letters 'quebra de emergencia' op het raam. Toen ik terug keek op mijn telefoon wilde Duo dat ik mijn dochter aanspoorde, want die had ook al lang niks aan haar lessen Portugees gedaan! Nou ja... Krijg allemaal de pip! Uit dat ding!

Regenboog

Inmiddels waren we al bij Olhao. En wat ik toen zag! Uit het raam keek ik op een zonnige zee, met zilveren vogels tegen een zwarte lucht. Het regende voor ons, vlak bij de trein zag je de zon schijnen op het pas schoongewassen groen en het heldere geel van de klaver. Daarna kwamen de enorme plantages met het oranje van sinaasappelbomen in een heuvelachtig landschap, daartussen de riviertjes en zeemeertjes met op alle palen weide- en zeevogels en alsof het niet op kon een knallend stuk regenboog, waar alle grondkleuren en hun schakeringen duidelijk in te herkennen waren. En die boog werd een echte boog. Wij reden er met de trein tussendoor. Bij het station Luz realiseerde ik me dat ik van Luz in het Westen naar Luz in het Oosten was gereden en juist daar constateerde ik dat de regenboog een dubbele was geworden. En hij bevond zich nog steeds aan beide kanten van die trein. Alsof we door een tunnel reden. Ter hoogte van het station Monte Gordo reden we de tunnel uit. En toen pas reden we zelf in de regen. Tijd voor koffie bij het eindstation. Het duurde maar een kwartier. Op naar bus 34 met de nieuwe buschauffeur die een beetje Nederlands spreekt omdat hij in Brabant heeft gewerkt. Het schept een band. Hier de gordel, hij klikte me er eigenhandig in. Dat hoeft anders nooit. Hij had op deze vrijdagavond kennelijk een snelle rit naar huis op het oog. En zo hobbelden we snel over de ongenadige verkeersheuvels op de smalle landweg vanuit San Antonio naar huis. ‘Bom fin de semana’. ‘Leuk weekend ook voor jou mevrouw!’

----------

De tekening is van Coc van Duijn.
Meer informatie: http://www.cocvanduijn.nl/




© 2025 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2