 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |

archief vorig nr. lopend nr. |
 |
 |
 |

Nummer 10
Jaargang 22
13 februari 2025 Nummer 11 verschijnt op 27 februari 2025 |  |
 |
Bezigheden > Ontmoetingen |
delen printen
terug
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Het mirakel van Dishoek |
Willem Minderhout |
 |
 |

‘Goh, daar ligt geloof ik een kerstkaart’, zei mijn schoonzoon toen we in de richting van de parkeerplaats liepen. ‘Die is zeker uit de tas van de postbode gevallen’, opperde ik. Laat eens zien wat het adres is? Misschien is het in de buurt en kunnen we hem in de bus gooien.’ Jim gaf me de enveloppe en … Ik was verbijsterd.
Half december kreeg ik van mijn Middelburgse vriend Marijn een bericht met een foto. Op de foto, afkomstig van een Facebook-pagina die gewijd is aan het voormalige Middelburgse jongerencentrum Midgard, ontwaarde ik mijzelf – een zeer langharige puber van een jaar of zestien - met mijn vriendjes Eric en Fokko. Ik heb wel eens over dat jongerencentrum geschreven in De Leunstoel: ‘Wij gingen naar Midgard op het Damplein, waar ik vrijwilliger was als barman en organisator van ‘politieke bijeenkomsten’. Ik haalde allerlei figuren naar ons jongerencentrum en als ze de laatste trein misten nam ik ze mee naar huis. Mijn ouders zaten dan ’s ochtends ineens met iemand als oud-Spanjestrijder Piet Laros aan het ontbijt.’ (Jrg. 10 nr. 11),
Ik bezocht (en ‘likete’) die Facebook-pagina natuurlijk zo snel mogelijk. Ik trof er nog een oude foto van mezelf aan, met zo mogelijk nog meer haar. Op de andere foto’s stonden allerlei mensen die ik op een enkeling na geen van allen herkende en een mooie foto van Tiemen Goosens, met een nog langere haardos dan ik, de jongerenwerker die destijds alles in goede banen probeerde te leiden.
In de reacties op de foto’s trof ik een aantal mensen aan die ik nog herkende uit die tijd. Onder andere Jan Goedbloed. Jan kende ik niet zo goed, want hij is een jaar of vijf ouder dan ik. Zijn zus Marjan, die ook vaak in Midgard kwam, was echter ongeveer van mijn leeftijd. Bovendien was ze (net als Jan) lid van de Christelijke Jeugdbond voor Natuurstudie (CJN). Ik was lid van de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie (NJN). Wij trokken op zondag de natuur in, de CJN op zaterdag. Als ik zaterdag niks te doen had ging ik wel eens met de CJN mee en sommige niet al te orthodoxe CJN’ers gingen wel eens met ons mee op zondag. We organiseerden zelfs wel eens gezamenlijke kampjes waar we ’s avonds na het volksdansen verhit doch respectvol discussieerden over Darwin en de schepping. Ik vroeg Jan hoe het met zijn zus ging en of hij nog in Middelburg woonde. Jan vertelde me dat zijn zus naar Engeland geëmigreerd was. Op zijn Facebookprofiel zag ik dat hij in Dishoek, een gehucht pal naast de Walcherse duinen, woonde.
Naar Dishoek
Onlangs was ik samen met dochter Naomi en haar gezin bij mijn  moeder in Vlissingen. We wilden een frisse neus halen en ik stelde voor om even naar Dishoek te gaan. Op zich was dat niet zo’n handige suggestie want de duinovergang bij Dishoek is erg stijl. Mijn 89-jarige moeder is erg fit, maar dat trok ze toch niet meer. Een duin- of strandwandeling zat er dus niet in, maar een wandeling langs de voet van de duinen was ook aangenaam.
Toen we de auto weer op gingen zoeken stuitten we echter op die kerstkaart. Het adres was een straat in Koudekerke, het dichtstbijzijnde dorp. De geadresseerde was ... Jan Goedbloed! Via Google Maps kwamen we erachter dat de straat precies aan de andere kant van Dishoek lag en we besloten hem persoonlijk af te leveren. Dishoek staat tegenwoordig vol kapitale en meestal nogal protserige villa’s, maar Jan bleek in een alleraardigst landarbeidershuisje te wonen. Er brandde geen licht, dus ik vreesde dat er niemand aanwezig was, maar toen ik aanbelde zag ik een hond opspringen en de schim van een man die opstond uit zijn stoel.
Jan deed open en keek wat verbaasd naar die stoet mensen op zijn stoep. Ik overhandigde hem de kerstkaart die we aan de andere kant van Dishoek op de straat hadden gevonden en vertelde hem dat we onlangs nog contact hadden gehad via Facebook. Dat laatste herinnerde hij zich uiteraard nog wel, maar hij bleek geen ‘actieve herinneringen’ aan mij te hebben uit de Midgard tijd. Na ons verbaasd te hebben over deze opmerkelijke samenloop van omstandigheden en herinneringen te hebben uitgewisseld over gezamenlijke vrienden en kennissen wilde ik afscheid nemen. Jan vroeg me even te wachten. Hij wilde even zien van wie die kerstkaart afkomstig was. Misschien was het wel van iemand uit die tijd. Dat leek me onwaarschijnlijk, maar ik wachtte wel even tot Jan de enveloppe had geopend om de kaart te bekijken.
Jan opende de enveloppe, bekeek de naam van de afzender en zette wederom grote ogen op. ‘Dit geloof je niet!’, riep hij uit en toonde me de kaart. Hij was afkomstig van Tiemen Goossens, de toenmalige jongerenwerker uit Midgard!
Naschrift: Mijn Middelburgse oma vertelde me ooit, toen ik haar op de hoogte had gebracht over mijn contacten met broer en zus Goedbloed, dat hun grootvader haar ooit van de verdrinkingsdood had gered. Mijn oma was als meisje in het water gevallen toen ze aan het spelen was bij de houtvlotten, die vroeger (ik heb dat zelf in de jaren zestig ook nog wel gezien) in de Dam dreven. Opa Goedbloed heeft haar destijds uit het water getrokken. Ook ik heb dus mijn leven aan Jans grootvader te danken.
----------
De foto's komen van de schrijver.

|
 |
 |
|
 |
 |
 |
 |
Bezigheden > Ontmoetingen |
Het mirakel van Dishoek |
Willem Minderhout |
‘Goh, daar ligt geloof ik een kerstkaart’, zei mijn schoonzoon toen we in de richting van de parkeerplaats liepen. ‘Die is zeker uit de tas van de postbode gevallen’, opperde ik. Laat eens zien wat het adres is? Misschien is het in de buurt en kunnen we hem in de bus gooien.’ Jim gaf me de enveloppe en … Ik was verbijsterd.
Half december kreeg ik van mijn Middelburgse vriend Marijn een bericht met een foto. Op de foto, afkomstig van een Facebook-pagina die gewijd is aan het voormalige Middelburgse jongerencentrum Midgard, ontwaarde ik mijzelf – een zeer langharige puber van een jaar of zestien - met mijn vriendjes Eric en Fokko. Ik heb wel eens over dat jongerencentrum geschreven in De Leunstoel: ‘Wij gingen naar Midgard op het Damplein, waar ik vrijwilliger was als barman en organisator van ‘politieke bijeenkomsten’. Ik haalde allerlei figuren naar ons jongerencentrum en als ze de laatste trein misten nam ik ze mee naar huis. Mijn ouders zaten dan ’s ochtends ineens met iemand als oud-Spanjestrijder Piet Laros aan het ontbijt.’ (Jrg. 10 nr. 11),
Ik bezocht (en ‘likete’) die Facebook-pagina natuurlijk zo snel mogelijk. Ik trof er nog een oude foto van mezelf aan, met zo mogelijk nog meer haar. Op de andere foto’s stonden allerlei mensen die ik op een enkeling na geen van allen herkende en een mooie foto van Tiemen Goosens, met een nog langere haardos dan ik, de jongerenwerker die destijds alles in goede banen probeerde te leiden.
In de reacties op de foto’s trof ik een aantal mensen aan die ik nog herkende uit die tijd. Onder andere Jan Goedbloed. Jan kende ik niet zo goed, want hij is een jaar of vijf ouder dan ik. Zijn zus Marjan, die ook vaak in Midgard kwam, was echter ongeveer van mijn leeftijd. Bovendien was ze (net als Jan) lid van de Christelijke Jeugdbond voor Natuurstudie (CJN). Ik was lid van de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie (NJN). Wij trokken op zondag de natuur in, de CJN op zaterdag. Als ik zaterdag niks te doen had ging ik wel eens met de CJN mee en sommige niet al te orthodoxe CJN’ers gingen wel eens met ons mee op zondag. We organiseerden zelfs wel eens gezamenlijke kampjes waar we ’s avonds na het volksdansen verhit doch respectvol discussieerden over Darwin en de schepping. Ik vroeg Jan hoe het met zijn zus ging en of hij nog in Middelburg woonde. Jan vertelde me dat zijn zus naar Engeland geëmigreerd was. Op zijn Facebookprofiel zag ik dat hij in Dishoek, een gehucht pal naast de Walcherse duinen, woonde.
Naar Dishoek
Onlangs was ik samen met dochter Naomi en haar gezin bij mijn  moeder in Vlissingen. We wilden een frisse neus halen en ik stelde voor om even naar Dishoek te gaan. Op zich was dat niet zo’n handige suggestie want de duinovergang bij Dishoek is erg stijl. Mijn 89-jarige moeder is erg fit, maar dat trok ze toch niet meer. Een duin- of strandwandeling zat er dus niet in, maar een wandeling langs de voet van de duinen was ook aangenaam.
Toen we de auto weer op gingen zoeken stuitten we echter op die kerstkaart. Het adres was een straat in Koudekerke, het dichtstbijzijnde dorp. De geadresseerde was ... Jan Goedbloed! Via Google Maps kwamen we erachter dat de straat precies aan de andere kant van Dishoek lag en we besloten hem persoonlijk af te leveren. Dishoek staat tegenwoordig vol kapitale en meestal nogal protserige villa’s, maar Jan bleek in een alleraardigst landarbeidershuisje te wonen. Er brandde geen licht, dus ik vreesde dat er niemand aanwezig was, maar toen ik aanbelde zag ik een hond opspringen en de schim van een man die opstond uit zijn stoel.
Jan deed open en keek wat verbaasd naar die stoet mensen op zijn stoep. Ik overhandigde hem de kerstkaart die we aan de andere kant van Dishoek op de straat hadden gevonden en vertelde hem dat we onlangs nog contact hadden gehad via Facebook. Dat laatste herinnerde hij zich uiteraard nog wel, maar hij bleek geen ‘actieve herinneringen’ aan mij te hebben uit de Midgard tijd. Na ons verbaasd te hebben over deze opmerkelijke samenloop van omstandigheden en herinneringen te hebben uitgewisseld over gezamenlijke vrienden en kennissen wilde ik afscheid nemen. Jan vroeg me even te wachten. Hij wilde even zien van wie die kerstkaart afkomstig was. Misschien was het wel van iemand uit die tijd. Dat leek me onwaarschijnlijk, maar ik wachtte wel even tot Jan de enveloppe had geopend om de kaart te bekijken.
Jan opende de enveloppe, bekeek de naam van de afzender en zette wederom grote ogen op. ‘Dit geloof je niet!’, riep hij uit en toonde me de kaart. Hij was afkomstig van Tiemen Goossens, de toenmalige jongerenwerker uit Midgard!
Naschrift: Mijn Middelburgse oma vertelde me ooit, toen ik haar op de hoogte had gebracht over mijn contacten met broer en zus Goedbloed, dat hun grootvader haar ooit van de verdrinkingsdood had gered. Mijn oma was als meisje in het water gevallen toen ze aan het spelen was bij de houtvlotten, die vroeger (ik heb dat zelf in de jaren zestig ook nog wel gezien) in de Dam dreven. Opa Goedbloed heeft haar destijds uit het water getrokken. Ook ik heb dus mijn leven aan Jans grootvader te danken.
----------
De foto's komen van de schrijver.
|
© 2025 Willem Minderhout |
 |
 |
 |
 |
powered by CJ2 |
|