archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Vlaamse heuvels Thomas van der Steen

2015BZ Vlaamse heuvelsDat is straf, zoals ze hier zeggen, 2023 komt net op stoom en ik ben al voor de derde keer in Oost-Vlaanderen. Net na de jaarwisseling wandelde ik er met vrouw Belinda, eind februari was ik er met zoon Timothy voor de Omloop en nu ben ik er weer met Belinda. Het wandelen in januari ging over blubberige paden en zompige velden. Tijdens Omloop het Nieuwsblad, de openingskoers van het seizoen, was het zowaar af en toe droog maar bitter koud. Nu is het eind april en de thermometer geeft krap 9°C aan maar het voelt als 5, nou vooruit, 6. En toch gaan we fietsen.

Als we samen fietsen, dan fietsen we elektrisch. Dat is maar goed ook want het eerste heuveltje van de dag is meteen een forse. Boven gekomen stoppen we voor het uitzicht, we zien de Zwalm door zijn vallei slingeren. De korte afdaling gaat over kasseien en onze polsen worden grondig getest op hun schokbestendigheid. Beneden perst de rivier zich door de schoepen van een molen. De Zwalmmolen draait al bijna 1000 jaar, eerst om koren, lijnzaad en cichorei te malen, nu voor de toeristen.

De Ronde

Bordjes geven aan dat we het parcours van de Ronde van Vlaanderen volgen. Een stukkie maar hoor, niet de volle 275 kilometer. Het draait, keert en gaat op en af. Over krappe wegen, gelukkig zijn we getweeën en niet tussen 150 snuivende, razende en duwende coureurs. Die zullen vast ook weleens een koe in de ogen kijken of hun hart verpanden aan lammetjes, wij doen het volop. De afwisseling van de vergezichten zoals een kerktoren die boven een heuvel uitsteekt, een boerenhoeve in de vallei naast een kronkelend beekje, een eenzame beuk in een weiland, juist voor het pastorale zijn we hier.

Langs de baan

Voor de lunch slaan we af naar Brakel. Over het fietspad langs de baan zoals een brede weg hier wordt genoemd. Op slag is al het mooie eraf. Werkelijk onvoorstelbaar wat een gedrochten van huizen die Belgen bouwen. Bij ons zijn er strenge regels, hier geen. Mini-kasteeltjes opgetuigd met tierelantijnen die in Disneyland niet zouden misstaan. Of een vierkante zwarte doos zonder zichtbare ramen, het lijkt wel een gevangenis. Geen sprietje groen voor het huis, louter grijs grind, lekker veel parkeerplek. Twee stenen Rottweilers staan op wacht om de gruwel te completeren.
Gelukkig serveren ze in Brakel asperges, op zijn Vlaams, zo blieven wij ze het liefst. Het glaasje Grüner Veltliner past precies.

Een lange afzink

Gelaafd zoeken we snel weer de smalle weggetjes op, ver weg van de baan. De zon heeft de wolken verdreven en Belinda kan verder zonder handschoenen. In Zegelsem kruisen we de Oudenaardestraat. Drie weken terug had Pogacar zich hier al losgerukt van Mathieu van der Poel en reed solo over de laatste 10 kilometer naar de meet. Wij gaan rechtdoor, de weg stijgt licht tot in Heuvelgem. Daar begint een lange afzink langs Sint-Blasius-Boekel naar Munkzwalm. We gaan zo hard, ik natuurlijk het hardst, dat ik met de daver op het lijf fiets. Het besluit om dan toch maar een fietshelm te kopen is genomen als ik beneden in de remmen knijp. Belinda besloot dat al halverwege de afdaling. We zijn weer terug bij de Zwalm en met een zonnetje oogt Oost-Vlaanderen mooier dan het al deed. We komen dit jaar nog ‘s terug, maar dan met helm.

----------

De foto is geleverd door de schrijver.



© 2023 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Vlaamse heuvels Thomas van der Steen
2015BZ Vlaamse heuvelsDat is straf, zoals ze hier zeggen, 2023 komt net op stoom en ik ben al voor de derde keer in Oost-Vlaanderen. Net na de jaarwisseling wandelde ik er met vrouw Belinda, eind februari was ik er met zoon Timothy voor de Omloop en nu ben ik er weer met Belinda. Het wandelen in januari ging over blubberige paden en zompige velden. Tijdens Omloop het Nieuwsblad, de openingskoers van het seizoen, was het zowaar af en toe droog maar bitter koud. Nu is het eind april en de thermometer geeft krap 9°C aan maar het voelt als 5, nou vooruit, 6. En toch gaan we fietsen.

Als we samen fietsen, dan fietsen we elektrisch. Dat is maar goed ook want het eerste heuveltje van de dag is meteen een forse. Boven gekomen stoppen we voor het uitzicht, we zien de Zwalm door zijn vallei slingeren. De korte afdaling gaat over kasseien en onze polsen worden grondig getest op hun schokbestendigheid. Beneden perst de rivier zich door de schoepen van een molen. De Zwalmmolen draait al bijna 1000 jaar, eerst om koren, lijnzaad en cichorei te malen, nu voor de toeristen.

De Ronde

Bordjes geven aan dat we het parcours van de Ronde van Vlaanderen volgen. Een stukkie maar hoor, niet de volle 275 kilometer. Het draait, keert en gaat op en af. Over krappe wegen, gelukkig zijn we getweeën en niet tussen 150 snuivende, razende en duwende coureurs. Die zullen vast ook weleens een koe in de ogen kijken of hun hart verpanden aan lammetjes, wij doen het volop. De afwisseling van de vergezichten zoals een kerktoren die boven een heuvel uitsteekt, een boerenhoeve in de vallei naast een kronkelend beekje, een eenzame beuk in een weiland, juist voor het pastorale zijn we hier.

Langs de baan

Voor de lunch slaan we af naar Brakel. Over het fietspad langs de baan zoals een brede weg hier wordt genoemd. Op slag is al het mooie eraf. Werkelijk onvoorstelbaar wat een gedrochten van huizen die Belgen bouwen. Bij ons zijn er strenge regels, hier geen. Mini-kasteeltjes opgetuigd met tierelantijnen die in Disneyland niet zouden misstaan. Of een vierkante zwarte doos zonder zichtbare ramen, het lijkt wel een gevangenis. Geen sprietje groen voor het huis, louter grijs grind, lekker veel parkeerplek. Twee stenen Rottweilers staan op wacht om de gruwel te completeren.
Gelukkig serveren ze in Brakel asperges, op zijn Vlaams, zo blieven wij ze het liefst. Het glaasje Grüner Veltliner past precies.

Een lange afzink

Gelaafd zoeken we snel weer de smalle weggetjes op, ver weg van de baan. De zon heeft de wolken verdreven en Belinda kan verder zonder handschoenen. In Zegelsem kruisen we de Oudenaardestraat. Drie weken terug had Pogacar zich hier al losgerukt van Mathieu van der Poel en reed solo over de laatste 10 kilometer naar de meet. Wij gaan rechtdoor, de weg stijgt licht tot in Heuvelgem. Daar begint een lange afzink langs Sint-Blasius-Boekel naar Munkzwalm. We gaan zo hard, ik natuurlijk het hardst, dat ik met de daver op het lijf fiets. Het besluit om dan toch maar een fietshelm te kopen is genomen als ik beneden in de remmen knijp. Belinda besloot dat al halverwege de afdaling. We zijn weer terug bij de Zwalm en met een zonnetje oogt Oost-Vlaanderen mooier dan het al deed. We komen dit jaar nog ‘s terug, maar dan met helm.

----------

De foto is geleverd door de schrijver.

© 2023 Thomas van der Steen
powered by CJ2