archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Fietsenmaker in Californië (deel 2) Rob van Olphen

2015BZ FietsenmakerIn Arcadia groeien veel cactussen en door de wind waaien die overal heen, dat is bingo voor de fietsenmaker, om de haverklap heb je een lekke band.
De Amerikanen zijn heel handig met het repareren van auto’s en zelfs vrouwen heb ik bezig gezien die aan een auto aan het sleutelen waren. Maar een band plakken, een remkabel vernieuwen of verlichting repareren dat deden
ze niet, dus kassa voor de fietsenmaker.

Zwendel

Om de lekke band te testen, deed je de band in een grote bak met water. Mijn baas had een prikker in de bak liggen, als er maar één gaatje in de band was dan moest je er een paar bij prikken, met de mededeling aan de klant: ‘Er zitten teveel gaatjes in: er moet een nieuwe binnenband in. Met mijn opvoeding kon ik dit niet over mijn hart krijgen. Je moest heel voorzichtig de buitenband testen op doorns en cactusstekels anders haalde je je vingers open.
Als er een klant kwam met een kromme voorvork, dan keek mijn baas eerst tot de klant weg was, dan knalde hij het voorwiel tegen de muur aan totdat de vork weer in de juiste positie stond en op het reparatielabel werd 8 dollar genoteerd.

Als je fiets omvalt wil de crank wel eens aan lopen, dan krabde hij bedenkelijk op zijn hoofd, en zei dan: ’Ik zal mijn best doen maar of het lukt om het te repareren? Rob is de klant al weg?’ Als die buiten het gezichtsveld was, dan pakte hij een buigijzer en boog de crank weer recht, 2 minuten werk, 5 dollar op het label.

Als de fietsverlichting niet werkte dan zeiden de klanten: ‘Zet er maar een nieuwe dynamo en lamp op’. Ik zei: ‘Dat is echt niet nodig, gewoon een kwestie van een defect draadje’. Maar nee, alles moest vernieuwd worden!
Mijn baas had de gewoonte alles weg te gooien. Daar had ik moeite mee dus verzamelde ik alles wat eigenlijk weggegooid moest worden.

Handel

Inmiddels had ik mijn rijbewijs gehaald, en mocht ik de auto van mijn broer lenen. Op zondag stond ik om 4 uur op en met een achterbak volgeladen met afgedankte fietsonderdelen reed ik naar de swap meet (op zondag werd de drive- in bioscoop niet gebruikt, dan werd het terrein gebruikt voor kofferbakverkoop). Onder mijn clientèle waren veel Mexicanen, die voor weinig geld mijn spullen kochten en er heel blij mee waren. Ik had veel tevreden klanten, die me al vroeg stonden op te wachten.
De inkomsten waren heel goed en het was leuk om onder de mensen te zijn. Ik verdiende op zo een dag soms meer dan 3 weken salaris bij mijn baas. Totdat mijn baas door had dat mijn negotie een succes was. En toen gooide hij niets meer weg en spaarde alles op voor zijn zoon die nu op de swapmeet ging staan.
Ik heb mijn eerste Amerikaanse marktervaring later in Nederland gebruikt en ben 42 jaar met plezier marktkoopman geweest.

----------

De tekening van Marcia Meerum Terwogt is dezelfde als die bij deel 1.
Meer informatie: marciamt72@gmail.com


© 2023 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
Fietsenmaker in Californië (deel 2) Rob van Olphen
2015BZ FietsenmakerIn Arcadia groeien veel cactussen en door de wind waaien die overal heen, dat is bingo voor de fietsenmaker, om de haverklap heb je een lekke band.
De Amerikanen zijn heel handig met het repareren van auto’s en zelfs vrouwen heb ik bezig gezien die aan een auto aan het sleutelen waren. Maar een band plakken, een remkabel vernieuwen of verlichting repareren dat deden
ze niet, dus kassa voor de fietsenmaker.

Zwendel

Om de lekke band te testen, deed je de band in een grote bak met water. Mijn baas had een prikker in de bak liggen, als er maar één gaatje in de band was dan moest je er een paar bij prikken, met de mededeling aan de klant: ‘Er zitten teveel gaatjes in: er moet een nieuwe binnenband in. Met mijn opvoeding kon ik dit niet over mijn hart krijgen. Je moest heel voorzichtig de buitenband testen op doorns en cactusstekels anders haalde je je vingers open.
Als er een klant kwam met een kromme voorvork, dan keek mijn baas eerst tot de klant weg was, dan knalde hij het voorwiel tegen de muur aan totdat de vork weer in de juiste positie stond en op het reparatielabel werd 8 dollar genoteerd.

Als je fiets omvalt wil de crank wel eens aan lopen, dan krabde hij bedenkelijk op zijn hoofd, en zei dan: ’Ik zal mijn best doen maar of het lukt om het te repareren? Rob is de klant al weg?’ Als die buiten het gezichtsveld was, dan pakte hij een buigijzer en boog de crank weer recht, 2 minuten werk, 5 dollar op het label.

Als de fietsverlichting niet werkte dan zeiden de klanten: ‘Zet er maar een nieuwe dynamo en lamp op’. Ik zei: ‘Dat is echt niet nodig, gewoon een kwestie van een defect draadje’. Maar nee, alles moest vernieuwd worden!
Mijn baas had de gewoonte alles weg te gooien. Daar had ik moeite mee dus verzamelde ik alles wat eigenlijk weggegooid moest worden.

Handel

Inmiddels had ik mijn rijbewijs gehaald, en mocht ik de auto van mijn broer lenen. Op zondag stond ik om 4 uur op en met een achterbak volgeladen met afgedankte fietsonderdelen reed ik naar de swap meet (op zondag werd de drive- in bioscoop niet gebruikt, dan werd het terrein gebruikt voor kofferbakverkoop). Onder mijn clientèle waren veel Mexicanen, die voor weinig geld mijn spullen kochten en er heel blij mee waren. Ik had veel tevreden klanten, die me al vroeg stonden op te wachten.
De inkomsten waren heel goed en het was leuk om onder de mensen te zijn. Ik verdiende op zo een dag soms meer dan 3 weken salaris bij mijn baas. Totdat mijn baas door had dat mijn negotie een succes was. En toen gooide hij niets meer weg en spaarde alles op voor zijn zoon die nu op de swapmeet ging staan.
Ik heb mijn eerste Amerikaanse marktervaring later in Nederland gebruikt en ben 42 jaar met plezier marktkoopman geweest.

----------

De tekening van Marcia Meerum Terwogt is dezelfde als die bij deel 1.
Meer informatie: marciamt72@gmail.com
© 2023 Rob van Olphen
powered by CJ2