Uren, dagen, maanden, jaren door Nienke Nieuwenhuizen - De Leunstoel


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 14 Jaargang 21 18 april 2024 Nummer 15 verschijnt op 9 mei 2024

Beschouwingen > Brief uit ...		delen printen terug


	Uren, dagen, maanden, jaren	Nienke Nieuwenhuizen
	Deze morgen brengt me in een euforische stemming. Het vroege opstaan beloont me. Het is nu 19 C en het kwik zal deze dag niet verder stijgen dan 28 C. Een dag om gretig je tanden in te zetten. Op de pont over de Guadiana krijgt een Italiaanse fietser uitleg over de werkzaamheden aan de kade door een trotse ingezetene van Vila Real de Santo Antonio. Ik luister mee. Hoe bijzonder, al die kunde van architecten en uitvoerende bouwers. Bouwers Wat veel mensen met sporters hebben, heb ik met sommige bouwers: Het gevoel dat de kunde op je afstraalt, al kan je zelf geen voetbal in een doel trappen of een steen op een andere metselen. De kade in Santo Antonio wordt verstevigd. Een grote shovel wordt vakkundig aangedreven door iemand in een glazen hokje. De werkers zijn al enige maanden bezig. Eerst hebben ze met zand en grint alles opgehoogd en verstevigd en nu wordt de finishing touch aangebracht met grote keien. Het ziet er prachtig en solide uit. Ook de avenida wordt langzaamaan mooier en mooier. De wat militair en sobere, doch van gedegen schoonheid getuigende gebouwen, van neoclassicistische stijl (Pombaline architectuur) uit de 18e eeuw, ontworpen door een groep architecten, uitgekozen door de toenmalige eerste minister Sebastiao de Melo (de latere eerste Marques de Pombal), worden stuk voor stuk in hun oude glorie hersteld. De prachtige daken met zandkleurige dakpannen, de lateien om ramen en deuren, het schilderwerk, alles ademt solide vakmanschap. Smeedkunst Aangekomen in Ayamonte zoek ik mijn favoriete pleintje op. De Moorse bouw met invloeden van het latere Katholicisme is totaal anders. Het lijkt wat frivoler. Hier zie je het vakmanschap in de sierlijke smeedkunst van balkonhekken en tralies voor de ramen. Het plein is omzoomd met metershoge palmen. De banken van azulejos in verschillende nuances geel, blauw, groen en oranje hebben symbolische - en heroïsche voorstellingen. De zon schijnt op de toren van de grote katholieke kerk, die op weer een ander plein in het majestueuze stadje staat. Binnen in de kerk kijk je je ogen uit op de vele godsdienstige voorstellingen en de heiligenbeelden met porseleinen ogen, die je als je lang kijkt echt tot leven ziet komen. Alles in beide steden is gemaakt door handen die handiger zijn dan de mijne. De tijd Ik neem een café con lêche en schrijf dit verhaaltje. Later koop ik een nieuwe blouse in één van de vele Spaanse boetiekjes en besluit de boot van twee uur terug naar Portugal te nemen. Ik kan dan de bus van half twee naar huis nemen. Nee ik ben niet in de war, mocht u dat denken. De tijd switcht hier iedere minuut. Het hangt ervan af, of je je dichterbij of verderaf van de rivier bevindt. De grens tussen beide landen is niet helemaal exact te vinden via Internet, daardoor raak ik in de war en mis de boot. Dan besluit ik er maar een luie en lange dag van te maken en wat tapas te nuttigen op de patio van een favoriet restaurant, dichtbij Casa Grande. Ook dat gebouw is een bezoek waard. Het is een cultureel centrum met schilderijen en sculpturen van plaatselijke artiesten. Tevens heeft het een bibliotheek en af en toe een evenement. Ja ik leef in het paradijs tussen twee landen, gescheiden door een rivier die begint in de bergen en uitmondt in de Atlantische Oceaan. Uren, dagen, maanden, jaren gaan en gingen in deze stroom voorbij. Ach mocht het eeuwig zo blijven! ---------- Henk Klaren heeft uitgezocht waar dat allemaal was.

© 2023 Nienke Nieuwenhuizen

meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."

Beschouwingen > Brief uit ...
Uren, dagen, maanden, jaren	Nienke Nieuwenhuizen
Deze morgen brengt me in een euforische stemming. Het vroege opstaan beloont me. Het is nu 19 C en het kwik zal deze dag niet verder stijgen dan 28 C. Een dag om gretig je tanden in te zetten. Op de pont over de Guadiana krijgt een Italiaanse fietser uitleg over de werkzaamheden aan de kade door een trotse ingezetene van Vila Real de Santo Antonio. Ik luister mee. Hoe bijzonder, al die kunde van architecten en uitvoerende bouwers. Bouwers Wat veel mensen met sporters hebben, heb ik met sommige bouwers: Het gevoel dat de kunde op je afstraalt, al kan je zelf geen voetbal in een doel trappen of een steen op een andere metselen. De kade in Santo Antonio wordt verstevigd. Een grote shovel wordt vakkundig aangedreven door iemand in een glazen hokje. De werkers zijn al enige maanden bezig. Eerst hebben ze met zand en grint alles opgehoogd en verstevigd en nu wordt de finishing touch aangebracht met grote keien. Het ziet er prachtig en solide uit. Ook de avenida wordt langzaamaan mooier en mooier. De wat militair en sobere, doch van gedegen schoonheid getuigende gebouwen, van neoclassicistische stijl (Pombaline architectuur) uit de 18e eeuw, ontworpen door een groep architecten, uitgekozen door de toenmalige eerste minister Sebastiao de Melo (de latere eerste Marques de Pombal), worden stuk voor stuk in hun oude glorie hersteld. De prachtige daken met zandkleurige dakpannen, de lateien om ramen en deuren, het schilderwerk, alles ademt solide vakmanschap. Smeedkunst Aangekomen in Ayamonte zoek ik mijn favoriete pleintje op. De Moorse bouw met invloeden van het latere Katholicisme is totaal anders. Het lijkt wat frivoler. Hier zie je het vakmanschap in de sierlijke smeedkunst van balkonhekken en tralies voor de ramen. Het plein is omzoomd met metershoge palmen. De banken van azulejos in verschillende nuances geel, blauw, groen en oranje hebben symbolische - en heroïsche voorstellingen. De zon schijnt op de toren van de grote katholieke kerk, die op weer een ander plein in het majestueuze stadje staat. Binnen in de kerk kijk je je ogen uit op de vele godsdienstige voorstellingen en de heiligenbeelden met porseleinen ogen, die je als je lang kijkt echt tot leven ziet komen. Alles in beide steden is gemaakt door handen die handiger zijn dan de mijne. De tijd Ik neem een café con lêche en schrijf dit verhaaltje. Later koop ik een nieuwe blouse in één van de vele Spaanse boetiekjes en besluit de boot van twee uur terug naar Portugal te nemen. Ik kan dan de bus van half twee naar huis nemen. Nee ik ben niet in de war, mocht u dat denken. De tijd switcht hier iedere minuut. Het hangt ervan af, of je je dichterbij of verderaf van de rivier bevindt. De grens tussen beide landen is niet helemaal exact te vinden via Internet, daardoor raak ik in de war en mis de boot. Dan besluit ik er maar een luie en lange dag van te maken en wat tapas te nuttigen op de patio van een favoriet restaurant, dichtbij Casa Grande. Ook dat gebouw is een bezoek waard. Het is een cultureel centrum met schilderijen en sculpturen van plaatselijke artiesten. Tevens heeft het een bibliotheek en af en toe een evenement. Ja ik leef in het paradijs tussen twee landen, gescheiden door een rivier die begint in de bergen en uitmondt in de Atlantische Oceaan. Uren, dagen, maanden, jaren gaan en gingen in deze stroom voorbij. Ach mocht het eeuwig zo blijven! ---------- Henk Klaren heeft uitgezocht waar dat allemaal was.
© 2023 Nienke Nieuwenhuizen

	powered by CJ2