archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
In de provincie Thomas van der Steen

2011BZ ProvincieMokkend legde ik mij als mooiweerfietser neer bij het aanhoudend slechte weer van 2023. Maar allee, het moest niet te lang duren. Ik vermande mij en aanvaardde de weersomstandigheden van half februari. Windkracht 3, noordnoordwest bij een graadje of 8, 9. Een vriend wil mij de omgeving van zijn woonplaats Enschede laten zien, op de fiets.

Peter, de Twentse vriend, is een echte klepper. Hij is al naar Rome en Santiago de Compostela gefietst en dit voorjaar staat Arles op de planning. Ik heb dus te maken met een doorgewinterde stoemper maar hij heeft beloofd een toeristentempo aan te houden.
Nog geen 5 minuten van zijn huis rijst de gevel van het beoogde museum van Jan Cremer voor ons op. Het museum is er nooit gekomen maar Hij, Jan Cremer is tientallen keren afgebeeld op de gevel. Zoals wij hem kennen van de cover van zijn bestseller, op de motor en met provocerende blik.

Textiel

We verlaten de stad door parken die de textielbaronnen hebben geschonken aan Enschede. Gert Jan van Heek en Abraham Ledeboer gaven ‘het volk’, hun zwoegende arbeiders, de gelegenheid zich aangenaam te verpozen op hun vrije zondagen. De bomen en plantsoenen zijn nu nog kaal maar de krokussen op de grasvelden kondigen betere tijden aan.
We rijden verder langs sportvelden die zich altijd aan de rafels van de stad bevinden. Peter legt uit waarom hij zo’n 30 jaar geleden de Randstad ontvluchtte. Rust en harmonie, niet dat gejaagde en opgefokte, daar komt het wel op neer. Hier bij de Lonneker Molen gaan die begeerde kwaliteiten ruimschoots op. Tot een keffertje hinderlijk met ons meedraaft, happend naar onze voeten. Gelukkig reageert Binky gezeglijk op het fluitje van zijn baasje.

In een ruime boog fietsen we om golfers en hun holes heen naar Twente Airport. Van de voormalige vliegbasis resten nog de start- en landingsbanen, een paar verdwaalde hangars en verder een uitgestrekte leegte. In een hoekje staan drie Alitalia-vliegtuigen geparkeerd, vleugellam, de motoren ontbreken. Ze wachten op verdere ontmanteling en de schroothoop.

We naderen de bebouwde kom en van verre zijn de oude textielfabrieken al te zien. Van dichtbij vergaap ik mijn aan het historisch industrieel erfgoed. De torens, loodsen en schoorstenen zijn allemaal van baksteen in die specifiek dieprode kleur, fantastisch. Eeuwig zonde dat gelijk robuuste gebouwen in andere steden zo rigoureus zijn afgebroken.

Vuurwerk

Op een open plek wijst Peter mij op een gedenksteen. De namen van de slachtoffers van de vuurwerkramp staan erin gebeiteld. Ook de datum 13 mei 2000. Iedereen heeft hetzelfde gezien op die zonnige zaterdag maar de ernst drong bij mij niet meteen door. Pas toen ik ‘s avonds de beelden van de Duitse WDR zag, hapte ik naar adem. De wijk Roombeek was compleet verwoest als na een bombardement. Nu staat er een heel nieuwe wijk. De rijtjeshuizen zijn in dezelfde kleur als de oude fabrieken.

We doen nog de Melkhal aan, de oude melkfabriek van Coberco. Er zit een grote Jumbo supermarkt in, er zijn kantoren en een café-restaurant. In de hal staat een elektrisch autootje van Spijkstaal. Dat katapulteert mij terug naar begin jaren 60 toen onze melkboer met hetzelfde karretje de Vingboonsstraat bediende. Ik mocht een keer meerijden en o, wat hoopte ik dat de hele straat mij zag.

Ik heb de kloof met de provincie overbrugd, niks mis met Twente. Ik vertrek weer westwaarts, terug naar die jachtige Randstad.

----------

De foto is van de auteur,


© 2023 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
In de provincie Thomas van der Steen
2011BZ ProvincieMokkend legde ik mij als mooiweerfietser neer bij het aanhoudend slechte weer van 2023. Maar allee, het moest niet te lang duren. Ik vermande mij en aanvaardde de weersomstandigheden van half februari. Windkracht 3, noordnoordwest bij een graadje of 8, 9. Een vriend wil mij de omgeving van zijn woonplaats Enschede laten zien, op de fiets.

Peter, de Twentse vriend, is een echte klepper. Hij is al naar Rome en Santiago de Compostela gefietst en dit voorjaar staat Arles op de planning. Ik heb dus te maken met een doorgewinterde stoemper maar hij heeft beloofd een toeristentempo aan te houden.
Nog geen 5 minuten van zijn huis rijst de gevel van het beoogde museum van Jan Cremer voor ons op. Het museum is er nooit gekomen maar Hij, Jan Cremer is tientallen keren afgebeeld op de gevel. Zoals wij hem kennen van de cover van zijn bestseller, op de motor en met provocerende blik.

Textiel

We verlaten de stad door parken die de textielbaronnen hebben geschonken aan Enschede. Gert Jan van Heek en Abraham Ledeboer gaven ‘het volk’, hun zwoegende arbeiders, de gelegenheid zich aangenaam te verpozen op hun vrije zondagen. De bomen en plantsoenen zijn nu nog kaal maar de krokussen op de grasvelden kondigen betere tijden aan.
We rijden verder langs sportvelden die zich altijd aan de rafels van de stad bevinden. Peter legt uit waarom hij zo’n 30 jaar geleden de Randstad ontvluchtte. Rust en harmonie, niet dat gejaagde en opgefokte, daar komt het wel op neer. Hier bij de Lonneker Molen gaan die begeerde kwaliteiten ruimschoots op. Tot een keffertje hinderlijk met ons meedraaft, happend naar onze voeten. Gelukkig reageert Binky gezeglijk op het fluitje van zijn baasje.

In een ruime boog fietsen we om golfers en hun holes heen naar Twente Airport. Van de voormalige vliegbasis resten nog de start- en landingsbanen, een paar verdwaalde hangars en verder een uitgestrekte leegte. In een hoekje staan drie Alitalia-vliegtuigen geparkeerd, vleugellam, de motoren ontbreken. Ze wachten op verdere ontmanteling en de schroothoop.

We naderen de bebouwde kom en van verre zijn de oude textielfabrieken al te zien. Van dichtbij vergaap ik mijn aan het historisch industrieel erfgoed. De torens, loodsen en schoorstenen zijn allemaal van baksteen in die specifiek dieprode kleur, fantastisch. Eeuwig zonde dat gelijk robuuste gebouwen in andere steden zo rigoureus zijn afgebroken.

Vuurwerk

Op een open plek wijst Peter mij op een gedenksteen. De namen van de slachtoffers van de vuurwerkramp staan erin gebeiteld. Ook de datum 13 mei 2000. Iedereen heeft hetzelfde gezien op die zonnige zaterdag maar de ernst drong bij mij niet meteen door. Pas toen ik ‘s avonds de beelden van de Duitse WDR zag, hapte ik naar adem. De wijk Roombeek was compleet verwoest als na een bombardement. Nu staat er een heel nieuwe wijk. De rijtjeshuizen zijn in dezelfde kleur als de oude fabrieken.

We doen nog de Melkhal aan, de oude melkfabriek van Coberco. Er zit een grote Jumbo supermarkt in, er zijn kantoren en een café-restaurant. In de hal staat een elektrisch autootje van Spijkstaal. Dat katapulteert mij terug naar begin jaren 60 toen onze melkboer met hetzelfde karretje de Vingboonsstraat bediende. Ik mocht een keer meerijden en o, wat hoopte ik dat de hele straat mij zag.

Ik heb de kloof met de provincie overbrugd, niks mis met Twente. Ik vertrek weer westwaarts, terug naar die jachtige Randstad.

----------

De foto is van de auteur,
© 2023 Thomas van der Steen
powered by CJ2