 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Bezigheden > Op de fiets |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Op de fiets in Zuid-Limburg |
Bram Schilperoord |
|
|
 Een klein weekje met mijn vriendin in Zuidelijk Limburg gefietst. Dat wil zeggen mijn vriendin op haar ultra-lichte sportfietsje en ik op een e-bike, stumper die ik me af en toe voelde. Een ‘glooiend heuvellandschap’ heet 't daar, maar er zitten pittige klimmetjes tussen waarvoor de e-bike is uitgevonden. Zeer geriefelijk dus maar tegelijk lever je wel je conditie in, denk ik. Over een jaar of tien is bejaard Nederland heel wat slapper dan nu, dankzij dit nobele vervoersmiddel.
De heilige Maria
Wat valt er te zien op de fiets? Dat glooiend landschap zogezegd, hier en daar onderbroken door enorme mergelgroeven, maar vooral talloze Mariavereringen, ook wel veldkruisen genoemd. In vrijwel alle dorpen, maar ook zo maar ergens willekeurig aan de weg staan kapelletjes met daarin de heilige Maria, vaak liefdevol geflankeerd door een bos verse bloemen. Een automobilist raast er langs maar op de fiets stop je toch zo af en toe om de zaak te bekijken. Dat hebben wij niet in Noord-Holland!
Verder die oude treinstationnetjes zoals Schin op Geul en Valkenburg die niet zoals elders in ons land vervangen zijn door kale perron-overkappingen maar in Limburg in ere worden gehouden.
Romantische violist
Wat me ook opviel is dat alle dorpen en steden behalve de Nederlandse ook een Limburgse naam hebben terwijl Limburg toch geen eigen taal heeft. Wat is verder typisch voor Limburg? De vlaai natuurlijk. Een groot stuk taart, al dan niet bespoten met slagroom.
Maastricht en Valkenburg waren onze bestemmingen en beide steden mogen er zijn. Gelukkig hield André Rieu zich elders op, anders is Maastricht volledig afgesloten als je niet in het bezit bent van een kaartje voor deze romantische violist. Maastricht is zonder twijfel de mooiste stad van het zuiden maar ook Valkenburg viel me niet tegen, behalve dan dat het toeristenseizoen al in de tweede week van september was gedaan. Veel lege hotels en terrassen en het enkele terras waar nog enige drukte was te bekennen werd vrijwel geheel ingenomen door pensionado's (Wat dat betreft zou ik me daar dus thuis moeten voelen).
Beschermde diersoort
We verbleven twee dagen bij vrienden die een enorme anti-kraak woning in het Limburgs landschap bezetten, waar niet alleen flora en fauna vrij spel hebben maar waar ook steenmarters zo groot als een flinke hond het natuurlijk evenwicht in stand houden door muizen, ratten, maar ook mooie vogeltjes te vermorzelen. De steenmarter die tot de beschermde diersoorten behoort heeft echter de neiging een verblijfplaats te zoeken in verwarmde huizen, bij voorkeur tussen de plafonds, en laat daar na afloop van zijn maaltijd de resten liggen die na een tijdje kwalijk riekend gaan stinken. Zo fris ruikt leven in de natuur dus niet altijd.
Heen en terug de trein
We brachten de andere dagen door in een Fletcher hotel, dat voor niet te veel geld wandel-of fiets-arrangementjes aanbiedt. Fletcher prijst zich zelf aan als 'al acht jaar de beste hotelketen', en ik moet toegeven de bedden zijn prima, evenals het ontbijt, maar de kamertjes zijn klein. Een gemakkelijke fauteuil past er niet in. We zijn niet zo sportief – ik althans niet - helemaal van Amsterdam naar Limburg te fietsen, maar hebben zowel heen als terug de trein genomen.
Geen klachten over de heenreis maar over de terugtocht (op een vrijdagmiddag) moet het me van het hart dat de NS behoorlijk tekort schiet in haar functie als publieksvervoerder. Op alle stations tussen Maastricht en Utrecht werd de trein letterlijk bestormd en kreeg ik herinneringen aan de oude aftandse treinen in India waar zelfs de netten bestemd voor koffers werden benut als ligplaatsen. Die zijn er niet meer in onze treinen maar zo dicht tegen elkaar aan is bepaald geen pretje. Gelukkig maar dat we een klein landje zijn waar je binnen drie uur doorheen reist.
---------
Het verstilde plaatje is een werkje van Marcia Meerum Terwogt.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Op de fiets |
| Op de fiets in Zuid-Limburg |
Bram Schilperoord |
Een klein weekje met mijn vriendin in Zuidelijk Limburg gefietst. Dat wil zeggen mijn vriendin op haar ultra-lichte sportfietsje en ik op een e-bike, stumper die ik me af en toe voelde. Een ‘glooiend heuvellandschap’ heet 't daar, maar er zitten pittige klimmetjes tussen waarvoor de e-bike is uitgevonden. Zeer geriefelijk dus maar tegelijk lever je wel je conditie in, denk ik. Over een jaar of tien is bejaard Nederland heel wat slapper dan nu, dankzij dit nobele vervoersmiddel.
De heilige Maria
Wat valt er te zien op de fiets? Dat glooiend landschap zogezegd, hier en daar onderbroken door enorme mergelgroeven, maar vooral talloze Mariavereringen, ook wel veldkruisen genoemd. In vrijwel alle dorpen, maar ook zo maar ergens willekeurig aan de weg staan kapelletjes met daarin de heilige Maria, vaak liefdevol geflankeerd door een bos verse bloemen. Een automobilist raast er langs maar op de fiets stop je toch zo af en toe om de zaak te bekijken. Dat hebben wij niet in Noord-Holland!
Verder die oude treinstationnetjes zoals Schin op Geul en Valkenburg die niet zoals elders in ons land vervangen zijn door kale perron-overkappingen maar in Limburg in ere worden gehouden.
Romantische violist
Wat me ook opviel is dat alle dorpen en steden behalve de Nederlandse ook een Limburgse naam hebben terwijl Limburg toch geen eigen taal heeft. Wat is verder typisch voor Limburg? De vlaai natuurlijk. Een groot stuk taart, al dan niet bespoten met slagroom.
Maastricht en Valkenburg waren onze bestemmingen en beide steden mogen er zijn. Gelukkig hield André Rieu zich elders op, anders is Maastricht volledig afgesloten als je niet in het bezit bent van een kaartje voor deze romantische violist. Maastricht is zonder twijfel de mooiste stad van het zuiden maar ook Valkenburg viel me niet tegen, behalve dan dat het toeristenseizoen al in de tweede week van september was gedaan. Veel lege hotels en terrassen en het enkele terras waar nog enige drukte was te bekennen werd vrijwel geheel ingenomen door pensionado's (Wat dat betreft zou ik me daar dus thuis moeten voelen).
Beschermde diersoort
We verbleven twee dagen bij vrienden die een enorme anti-kraak woning in het Limburgs landschap bezetten, waar niet alleen flora en fauna vrij spel hebben maar waar ook steenmarters zo groot als een flinke hond het natuurlijk evenwicht in stand houden door muizen, ratten, maar ook mooie vogeltjes te vermorzelen. De steenmarter die tot de beschermde diersoorten behoort heeft echter de neiging een verblijfplaats te zoeken in verwarmde huizen, bij voorkeur tussen de plafonds, en laat daar na afloop van zijn maaltijd de resten liggen die na een tijdje kwalijk riekend gaan stinken. Zo fris ruikt leven in de natuur dus niet altijd.
Heen en terug de trein
We brachten de andere dagen door in een Fletcher hotel, dat voor niet te veel geld wandel-of fiets-arrangementjes aanbiedt. Fletcher prijst zich zelf aan als 'al acht jaar de beste hotelketen', en ik moet toegeven de bedden zijn prima, evenals het ontbijt, maar de kamertjes zijn klein. Een gemakkelijke fauteuil past er niet in. We zijn niet zo sportief – ik althans niet - helemaal van Amsterdam naar Limburg te fietsen, maar hebben zowel heen als terug de trein genomen.
Geen klachten over de heenreis maar over de terugtocht (op een vrijdagmiddag) moet het me van het hart dat de NS behoorlijk tekort schiet in haar functie als publieksvervoerder. Op alle stations tussen Maastricht en Utrecht werd de trein letterlijk bestormd en kreeg ik herinneringen aan de oude aftandse treinen in India waar zelfs de netten bestemd voor koffers werden benut als ligplaatsen. Die zijn er niet meer in onze treinen maar zo dicht tegen elkaar aan is bepaald geen pretje. Gelukkig maar dat we een klein landje zijn waar je binnen drie uur doorheen reist.
---------
Het verstilde plaatje is een werkje van Marcia Meerum Terwogt.
|
| © 2022 Bram Schilperoord |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|