 De muziek vond ik een herhaling van zetten, maar die hoes, die hoes! Alles van de Beatles kende ik al via mijn zussen, de muziek van de top 40 ook, van de radio. Ik zat net op de middelbare school toen ik een eigen pick-up kreeg. In sneltreinvaart verkende ik de wereld van de LP. Ik koesterde mijn platen en leende die van anderen. Afgezien van extremen als Rhapsody in Blue van Gershwin en Voor de Overlevenden van Boudewijn de Groot spitste mijn smaak zich toe op wat nu progrock heet. Pink Floyd bijvoorbeeld, hun muziek wordt zelfs omschreven als psychedelische, avant-gardistische, progressieve, symfonische rock. De Elpee's Atom Heart Mother - die met die koe - kocht ik in 1971. Kant 1 was een suite van bijna 25 minuten. Hoe vaker ik luisterde des te beter het werd. Orkest, blazers, gregoriaans kerkgezang, een cello solo, geluiden van een slagveld met paardengehinnik en kanongebulder en een terugkerend thema. Ik ervoer het als moderne klassieke muziek. Meddle kwam hetzelfde jaar uit, ook dat album had een nummer dat een hele kant duurde, Echoes. Zweverig maar het maakte evenveel indruk op mij. Ik verzon er zelfs een filmscenario bij, iets met een vader en zoon die ‘s ochtends vroeg op een mistig meer gaan vissen, te water raken, de zoon redt de vader, alla, Freudianen moeten zich er maar over buigen. Echoes staat in de Top 2000, het is met afstand het langste nummer in die lijst. Dark Side of the Moon, het volgende album, kwam het jaar daarop uit. Een iconische hoes - die met dat prisma - en de muziek was zo mogelijk nog iconischer. Het nummer the Great Gig in the Sky, trof mij in het hart, dat doet het trouwens nog steeds. Een soort Erbarme Dich van de Matthäus maar dan bluesy. Clare Torry zingt het nummer, woordeloos maar alleszeggend. ‘Doe maar wat, het gaat over doodgaan’, werd haar gezegd en dat deed ze. Na tweeënhalve opname geloofde ze het wel en verliet de studio met 30 pond op zak, het gebruikelijke tarief voor een sessiemuzikant. En geld voor de taxi. Veel later werd zij toegevoegd als componiste van het nummer en financieel gecompenseerd. Mag ook wel, de plaat stond 962 (!) weken onafgebroken genoteerd in de Billboard 200. Wish You Were Here uit 1975 - gekocht zonder vooraf te luisteren - vond ik oké maar de sleet zat erop. Dat lag waarschijnlijk aan mij want mijn vrienden vonden die plaat de beste. Het Roze Varken Animals verscheen begin 1977 en die kocht ik niet eens. Mijn toenmalige vriendin had ‘m, maar als zij die draaide vond ik de muziek een herhaling van zetten. Maar die hoes, die hoes, prachtig! Een gigantisch opblaasvarken zweeft tussen de schoorstenen van een grauw industrieel complex, in alles een fantasie. Tenminste, dat dacht ik. Decennia later toen we met het gezin met de trein naar Londen reden zag ik hetzelfde complex aan de oevers van de Thames liggen. Niks geen fantasie, het bestond gewoon, zonder vliegend varken, dat wel. Battersea Power Station bleek een in 1983 gesloten kolencentrale. Na sluiting werd het een desolate plek, overgeleverd aan de tijd en onverbiddelijk verval. Maar opeens zagen Maleisische investeerders er wel wat in en met appartementen, winkels, bars, restaurants en kantoren werd het enorme gebouw opgepoetst. 14 Oktober werd het complex opgeleverd en een week later stond ik ervoor met het hoofd in de nek. De bakstenen muren onmetelijk en monumentaal, de spierwitte schoorstenen priemden de blauwe hemel in. Ik had er nog wel een roze varken boven willen zien zweven maar je kan niet alles hebben. ---------- De foto is van de schrijver zelf.
|
