 Drie keer per week doe ik aan fitnesstraining, in een aparte ruimte thuis waar
ik een toestel heb staan en enkele gewichten. Op mijn laptop klikte ik deze
namiddag zoals altijd mijn reeks favoriete muziek aan, net luid genoeg zodat de
buren mijn inspanningskreten niet moeten aanhoren!
Ik begin mijn work-out steevast met de biceps, een
tiental minuten, ideaal daarbij is de allereerste hit van de band Enigma.
Het nummer 'Sadeness' zegt je misschien wel iets, het is uitgebracht in 1991.
Enigma mengt contrasterende thema's zoals religie, doodzonden en subtiele
erotiek tot videoclips die uniek zijn in z'n genre. Ik was toen twintig en had
enkele jaren eerder mijn opleiding Latijn-Grieks opgegeven voor de liefde, de
kalverliefde, de op seks beluste liefde, ja absoluut de ware liefde. Zo werd ik
toen van de ene dag op de andere een rebel without a cause.
Vervolgens deed ik deze namiddag vier sets van 30
sit-ups terwijl ik wachtte om te genieten van de monsterhit die de band Lost
Frequencies in 2015 lanceerde: Reality! Deze song brengt mij elke keer in een
flits terug naar de tijd van de strenge paterschool waar men elke vrijdag in de
aangebouwde kapel bij de duivel te biechten mocht gaan.
Maar toen ik mijn schouderoefeningen deed, gebeurde er
iets heel vreemds: ik was verbaasd dat ik de klassieker 'Sadeness' nog steeds
tot in mijn fitnessruimte hoorde! Ik checkte mijn stopwatch! Inderdaad
'Reality' zou al lang bezig moeten zijn! Doorheen de muren klonk echter
continue de 'Sadeness' lyrics:
Sade, dis-moi, Sade, donnes-moi Sade
tell me
Sade give me Procedamus in pace
In nomine Christi, Amen Sade, dis-moi
Ik betrad mijn woonkamer maar daar galmde klaar en duidelijk de 'Reality'
lyrics:
Today I got
a million, tomorrow I don't know
Make me feel the warmth, make me feel the cold
It's written in our stories, it's written on the walls
Vanwege mijn studie evolutionaire psychologie zette deze bizarre ervaring mij
aan het denken. Kort
nadien, volgde na mijn beenspieroefeningen het deuntje van mijn favoriete
Amerikaanse punkband Greenday:
Sometimes I
give myself the creeps
Sometimes my mind plays tricks on me
It all keeps adding up
En
ik dacht: Ach, ons brein is nog steeds een enigma, ook voor de discussiërende
wetenschappers. Vooral als die niet op dezelfde frequentie zitten.
---------- De illustratie is van Linda Hulshof. Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com
|
