archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Bureaucratie Nienke Nieuwenhuizen

2008BZ Tempo de esperaIk woon nu al bijna dertig jaar in Portugal en ik kan me binnen Europa geen beter land wensen.
Maar er zijn enige minpunten waar ik nooit aan zal wennen.

Eén punt betreft de idioot lange wachttijd in de ziekenhuizen.
Ik was een keer zo dom, door omstandigheden gedwongen, om door een raam te klimmen, terwijl ik op een wankel stoeltje stond. Toen ik een been buiten het raam stak, kieperde het stoeltje om en sloeg ik weer achterover binnenwaarts. Ik had vensters die in aluminium gevat waren. De aluminium rand schaafde de huid van mijn been af, tot aan het bot. Als ik in het ziekenhuis op tijd was geholpen had het mij en de gezondheidszorg een hoop leed en kosten bespaard. De ambulance, gebeld door de eigenaar van een nabijgelegen café, kwam wel meteen. Maar na afgeleverd te zijn bij het ziekenhuis om twaalf uur in de nacht, moest ik tot zes uur in de morgen op een behandelend arts wachten. Van hechten was toen geen sprake meer. Er moest een behoorlijk stuk dode huid weggeknipt en vervolgens werd mijn been wekenlang door een verpleegkundige behandeld als een 'open been'.

Nu heb ik weer iets doms gedaan, ik ben mijn Portugese identiteitsbewijs kwijt. Verloren of ergens laten liggen, in ieder geval nergens meer te vinden.
Na het aangeven bij de politie, begaf ik me naar een kantoor van de SEF (vreemdelingenpolitie). Het was tweede Kerstdag, hier een gewone werkdag. Wat ik gehoopt had was waar, er was niemand in de wachtkamer en er waren drie werknemers aanwezig: Ja mevrouw, jammer wij kunnen niets doen! U moet bellen voor een afspraak! Ik vroeg: Kunnen jullie dan geen afspraak maken? Zij antwoordden: Nee, dat mogen wij niet!
Nadat ik omstandig had uitgelegd dat er vanuit mijn woonplaats maar één bus per dag gaat en ik al ettelijke keren had gebeld, maar dat er nooit werd opgenomen, kwam één van de dames met het voorstel naar het busstation te gaan, daar was volgens haar iemand aanwezig, die wel een afspraak kon regelen.
Ik vroeg mij af of de juffrouw van de kaartverkoop dat dan moest doen, maar vond in de gang van het busstation ook een kantoortje van de betreffende SEF. Alhoewel op het bordje stond dat er iemand van tien tot twaalf aanwezig was op werkdagen, was de deur op slot en die ging ook na aanhoudend kloppen niet open. Op het bordje stonden wel twee andere telefoonnummers vermeld dan degene die ik van Internet had geplukt. Ook bij bellen van deze nummers kreeg ik geen gehoor. Een week later ging ik daarom opnieuw naar het kantoortje in het busstation. Ik vond daar echter weer een gesloten deur.

Ik heb gelukkig nog een Nederlands paspoort, dus verder geloofde ik het wel. Vorige week logeerde echter een vriendin van me in de plaats waar de SEF gevestigd is. En wie schetst mijn verbazing, in het kantoortje op het busstation was de deur open! En, nog verbazingwekkender ik mocht binnenkomen. En ik kreeg een afspraak. De 7de februari mag ik om 11 uur komen en dan gaan ze waarschijnlijk een afspraak met de SEF maken. Dit is een z.g. afspraak voor een afspraak! En dat schijnt heel gewoon te zijn. Ik heb al van meerdere mensen gehoord dat ze een afspraak voor een afspraak hebben!
We doen het er maar mee in de hoop dat het uiteindelijk iets oplevert...
Ik houd jullie op de hoogte.

----------

Plaatje geconstrueerd door Henk Klaren. Tempo de espera = wachttijd.



© 2023 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Ergernissen"
Bezigheden > Ergernissen
Bureaucratie Nienke Nieuwenhuizen
2008BZ Tempo de esperaIk woon nu al bijna dertig jaar in Portugal en ik kan me binnen Europa geen beter land wensen.
Maar er zijn enige minpunten waar ik nooit aan zal wennen.

Eén punt betreft de idioot lange wachttijd in de ziekenhuizen.
Ik was een keer zo dom, door omstandigheden gedwongen, om door een raam te klimmen, terwijl ik op een wankel stoeltje stond. Toen ik een been buiten het raam stak, kieperde het stoeltje om en sloeg ik weer achterover binnenwaarts. Ik had vensters die in aluminium gevat waren. De aluminium rand schaafde de huid van mijn been af, tot aan het bot. Als ik in het ziekenhuis op tijd was geholpen had het mij en de gezondheidszorg een hoop leed en kosten bespaard. De ambulance, gebeld door de eigenaar van een nabijgelegen café, kwam wel meteen. Maar na afgeleverd te zijn bij het ziekenhuis om twaalf uur in de nacht, moest ik tot zes uur in de morgen op een behandelend arts wachten. Van hechten was toen geen sprake meer. Er moest een behoorlijk stuk dode huid weggeknipt en vervolgens werd mijn been wekenlang door een verpleegkundige behandeld als een 'open been'.

Nu heb ik weer iets doms gedaan, ik ben mijn Portugese identiteitsbewijs kwijt. Verloren of ergens laten liggen, in ieder geval nergens meer te vinden.
Na het aangeven bij de politie, begaf ik me naar een kantoor van de SEF (vreemdelingenpolitie). Het was tweede Kerstdag, hier een gewone werkdag. Wat ik gehoopt had was waar, er was niemand in de wachtkamer en er waren drie werknemers aanwezig: Ja mevrouw, jammer wij kunnen niets doen! U moet bellen voor een afspraak! Ik vroeg: Kunnen jullie dan geen afspraak maken? Zij antwoordden: Nee, dat mogen wij niet!
Nadat ik omstandig had uitgelegd dat er vanuit mijn woonplaats maar één bus per dag gaat en ik al ettelijke keren had gebeld, maar dat er nooit werd opgenomen, kwam één van de dames met het voorstel naar het busstation te gaan, daar was volgens haar iemand aanwezig, die wel een afspraak kon regelen.
Ik vroeg mij af of de juffrouw van de kaartverkoop dat dan moest doen, maar vond in de gang van het busstation ook een kantoortje van de betreffende SEF. Alhoewel op het bordje stond dat er iemand van tien tot twaalf aanwezig was op werkdagen, was de deur op slot en die ging ook na aanhoudend kloppen niet open. Op het bordje stonden wel twee andere telefoonnummers vermeld dan degene die ik van Internet had geplukt. Ook bij bellen van deze nummers kreeg ik geen gehoor. Een week later ging ik daarom opnieuw naar het kantoortje in het busstation. Ik vond daar echter weer een gesloten deur.

Ik heb gelukkig nog een Nederlands paspoort, dus verder geloofde ik het wel. Vorige week logeerde echter een vriendin van me in de plaats waar de SEF gevestigd is. En wie schetst mijn verbazing, in het kantoortje op het busstation was de deur open! En, nog verbazingwekkender ik mocht binnenkomen. En ik kreeg een afspraak. De 7de februari mag ik om 11 uur komen en dan gaan ze waarschijnlijk een afspraak met de SEF maken. Dit is een z.g. afspraak voor een afspraak! En dat schijnt heel gewoon te zijn. Ik heb al van meerdere mensen gehoord dat ze een afspraak voor een afspraak hebben!
We doen het er maar mee in de hoop dat het uiteindelijk iets oplevert...
Ik houd jullie op de hoogte.

----------

Plaatje geconstrueerd door Henk Klaren. Tempo de espera = wachttijd.

© 2023 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2