 |
Onlangs zocht ik
een plek in de schuur voor mijn derde fiets. Onderwijl dwaalden mijn gedachten
af naar het najaar van 1972. Toen zocht ik naarstig naar die ene fiets. En die
was niet eens van mij.
Als 15-jarige was
mijn enige wens de lp’s te kopen die ertoe deden. Welke dat waren laat ik nog
achterwege om hoon te vermijden. O, en ik wilde graag naar de bioscoop, het
liefst twee keer per week.
Daar had ik geld
voor nodig en ik nam het voor de hand liggende besluit, ik ging kranten lopen.
‘Dagblad Trouw, overzichtelijk wijkje, dun krantje, 40 abonnees, maandag
beginnen, stipt 6 uur Oosterspoorplein, ik zie je daar. Enne, vergeet je fiets
niet, hahaha’. Dat was Berrie, de handen altijd zwart van de drukinkt. Hij had een punt
want ik had geen fiets. Ik had een Regent gehad, goedkoop en in het Oostblok
gefabriceerd dus een gedrocht. Die was na twee jaar middelbare school
gedesintegreerd. Kapotter dan kapot had ik ‘m achtergelaten op het veldje van
de wijk. Naar school liep ik en als het hondenweer was ging ik met de bus. Als
jonkie zouden problemen zich als vanzelf oplossen maar ik kreeg een spijkerharde
levensles: op zondagavond was er nog steeds geen fiets.
Voor het
slapengaan herinnerde ik mij dat mijn vader in een vlaag van levensbetering een
vouwfiets had gekocht om naar zijn werk te fietsen in plaats van met de auto.
Hij heeft dat twee, vooruit, drie keer gedaan en nu stond het minifietsje te
verstoffen achter in de schuur. Maandagochtend half zes toverde ik de vouwfiets
tevoorschijn, peddelde ermee naar het station en wachtte. Klokslag zes uur
scheurde een verroeste Opel Kadett voor, remde heftig, Berrie zwaaide de deur
open en Morning has Broken van Cat Stevens schalde over het plein. Ik kreeg een
krantentas, een papiertje met adressen, inclusief spelfouten, en 41 kranten.
Het vierde adres was op de Van Sande Bakhuyzenstraat. Geen idee waar die was en
besef dat er geen Google Maps was, zelfs het 100.000 stratenboek bestond nog
niet. Dolend door de buurt zag ik van ver een blauw bordje met veel witte
letters, dat moest ‘m wel zijn. Vlak voor het einde van het rondje moest ik
mijn doodsangst voor honden overwinnen. Toen ik het tuinpad van Lijsterbeslaan
26 betrad hoorde ik het beest al grommen. De deur bleek solide, het bleef bij
dreigen.
Na een paar weken
kon ik zelfs een aftands karretje kopen zodat de tas niet meer hinderlijk over
het wegdek sleepte.
De krantenwijk
heeft mij veel geleerd. Bijvoorbeeld de discipline van meteen opstaan als de
wekker gaat. Of het stratenplan van Hilversum, in een week had ik het onder de
knie. Dat geld in je zak hebben, ook na het kopen van die noodzakelijke lp,
vrijheid geeft. De schoonheid van de ochtend, de stilte van de stad. Je
neerleggen bij het feit dat je nat wordt als het regent. Ik trotseerde de storm
van 13 november 1972, de dakpannen vlogen mij om de oren. De dankbaarheid van
mevrouw Willemse dat ik haar die dag de krant had bezorgd resulteerde in een
fooi van 10 gulden met de Nieuwjaarswens.
De volgorde van
de adressen zette ik naar mijn hand en na een paar weken was ik al rond 7 thuis
voor het ontbijt. Op zaterdagen kreeg ik van Berrie behalve de kranten ook een
bruin envelopje. Met de inhoud toog ik ‘s middags naar White Noise, de
platenzaak. Dan kocht ik Trilogy van Emerson, Lake & Palmer, klemde het
vinyl tegen de borst en draaide thuis de
plaat eindeloos vaak achter elkaar. ‘s Avonds ging ik naar The Poseidon
Adventure en werd op slag verliefd op Pamela Sue Martin.
De liefde voor
muziek, de ochtendstond, voor financiële onafhankelijkheid en Pamela Sue
Martin, het begon allemaal op een vouwfietsje, een Fongers M66. ---------- De plaat is van Alex Verduijn den Boer. Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/
|
|
