Wilhelm Wagenfeld was een industrieel ontwerper en verbonden aan het Bauhaus in Dessau. In die tijd ontwierp hij de Bauhaus-lamp die een van de belangrijke symbolen van die ontwerp-richting zou worden. In de Leunstoel van 30 mei 2019 staat bij een stukje over de Bauhaustentoonstelling in Rotterdam een foto van mijn Bauhauslamp.

Bremen was tot nu toe een beetje buiten beeld gebleven bij onze vakanties in Noord-Duitsland. Daarom gingen we er nu voor bijna een week heen en in de voorbereiding bleek er een speciaal Wilhelm Wagenfeld Museum te zijn, vlak bij de Kunsthalle. Wagenfeld is geboren in Bremen en hoewel hij gewerkt heeft in andere plaatsen in Duitsland is het toch zijn geboortestad die hem eert met een eigen museum in een gebouw dat totaal geen recht doet aan zijn ideeën.

Hij was een van de voormannen van de gedachte ‘Vorm volgt functie’ en probeerde bij alles wat hij maakte doelmatig en mooi te combineren. Het museum had nog de tentoonstelling van zijn ontwerpen onder de titel ‘Wilhelm Wagenfeld A bis Z’ waarin die combinatie van doelmatig en mooi goed tot uiting komt. Het plastic vergiet dat op de voorkant van de folder staat toont dat duidelijk aan. Een kennis die we daar een foto van stuurden had tegen haar man geroepen: gaan ze naar het museum om een vergiet te zien. Maar na wat uitleg begreep ze het wel. Het is ook een prachtig vergiet.

Wagenfeld heeft voor alle aspecten van het huishouden praktische en mooie ontwerpen gemaakt. Hij was jaren de artistiek directeur van de VLG-glasfabrieken in Lausitz en ontwierp voor dat bedrijf drinkglazen en bloemenvazen die er nu nog bekend uitzien. In 1938 ontwierp hij het kubusservies, stapelbare glazen verpakkingen voor de VLG, een ontwerp dat nu terugkomt in de plastic vershouddozen van de Lidl. Goede ontwerpen zijn tijdloos.

Het is een mooie tentoonstelling waarin op basis van goed gekozen trefwoorden werk en ideeën van Wagenfeld worden weergegeven met daarnaast persoonlijke verhalen van gebruikers in ‘Mein Wagenfeld’ met onder meer het verhaal over een van zijn vroegste ontwerpen, een glazen theepot, die voor de verteller het symbool van thuis was en waarvan na vele jaren van gebruik per ongeluk het deksel was gebroken. Door een behulpzame winkeleigenaar werd als oplossing gevonden dat het deksel van een andere glazen theepot er precies op paste. De avondthee was gered en de theepot staat nu bij de verteller van het verhaal thuis in Bremen.

Bekend zijn ook ‘Max und Möritz’, een peper- en zoutstel dat hij omstreeks 1952 maakt voor WMF, de Duitse fabriek van keukengereedschap en bestek. Het stond eind jaren vijftig in vele Duitse huishoudens op tafel maar haalde ook de allereerste afleveringen van Star Trek.

Wagenfeld, geboren in 1900, werd in 1943 opgeroepen voor militaire dienst en kwam in regimenten aan het westelijke en later het oostelijke front omdat hij weigerde lid te worden van de Nazi-partij en omdat hij een opdracht van de SS niet goed uitgevoerd had. Na de oorlog werkte hij als hoogleraar aan de Hochschule für Bildende Künste in Berlijn. In 1954 richtte hij in Stuttgart de Werkstatt Wagenfeld op, die hij bestuurde tot 1978. Zijn klanten waren bekende fabrikanten van consumptiegoederen, zoals het bedrijf WMF, Braun en Rosenthal. In 1990 overleed Wagenfeld in Stuttgart.

----------

De plaatjes zijn verzorgd door Dik zelf.