 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Bezigheden > Koken |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Op het vinkentouw |
Maeve van der Steen |
|
|
 Laatst een toneelstuk uit 1968 gezien. Na afloop had ik enorme trek in een blinde vink met aardappelsla, de hoofdpersoon in het stuk had die in de koelkast staan in dit kluchtige verhaal vol onwaarschijnlijke wendingen.
Maar bestond die nog wel, de blinde vink? Gehakt omwikkeld met een dun plakje kalfsvlees? Jaren niet meer gezien en inderdaad, in de supermarkt lagen alleen rundervinken. Donkerrode dingen die in niets leken op de blinde vinken uit mijn jeugd. Toch de rundervinken gekocht en bereid. Ze smaakten voornamelijk nogal zout en er kwam heel veel vet uit. (Altijd met een lepel het meeste vet eruit scheppen en weggooien, het is niet lekker en ook nog eens niet goed voor je). Ook in smaak herinnerden ze niet erg aan de echte blinde vink helaas.
Lang geleden aten alleen rijke mensen vinken, de echte vogels dan. Zouden ze lekker zijn geweest? Voor de eenvoudige burger was er dan de blinde vink.
In Frankrijk zijn ze helemaal gek op vogeltjes, van kwartels tot lijsters en zwaluwen. De versie voor armere mensen, de blinde vink, werd daar ’zwaluw zonder hoofd’, allouettes sans tête, genoemd.
Slavink
Voor nog eenvoudiger volk, dat nog net gehakt kon betalen, werd de slavink uitgevonden, notabene door een slager uit mijn geboortedorp Hilversum, in 1952. Een rolletje gehakt met een plakje ontbijtspek eromheen. Misschien hield deze slager gewoon erg van spek en had het niks met budget te maken. Als kind was ik er dol op. Het zou zo goed bij sla passen, vandaar de naam.
Maar de blinde vink met kalfsvlees of dun plakje varkensvlees is verdwenen.
Net als de kipper, ook wel brado genoemd, die heerlijke oranjekleurige gerookte haring. Een paar jaar geleden zag ik ze nergens meer in de supermarkt, dus op naar de visboer. ‘Kippers? Nee die zijn er niet meer.’ ‘Echt niet?’ ‘Nee, sorry.’ Daar kon ik het mee doen. In Engeland bestaan ze nog wel, dus ik kon ze laatst diepgevroren in Amsterdam bij Kelly’s Expat Shopping kopen.
Nieuwe dingen
Intussen komen er allemaal nieuwe dingen tevoorschijn, zoveel dat ik het nauwelijks kan bijhouden. Al eens een Ramen gegeten, heerlijke bouillon met noedels, paksoi en varkensvlees, kip of een van de andere talloze varianten? Geurig, opwekkend en goedkoop. Komt uit Japan. Je moet ervoor in de rij staan, en terecht.
En dan ben ik nog niet eens naar een Pho restaurant geweest. Een soortgelijke bouillon krijg je daar, met rundvlees, groenten en noodles, maar dan uit Vietnam.
Wat echt ernstig is: er verdwijnen allerlei groenten, granen en peulvruchten waarvan de zaden uitgestorven dreigen te raken. De Brit Dan Salandino schreef er een boek over: Eten tot het op is. (Laat nu de vertaalde titel eens een keertje beter zijn dan het origineel: Eating to Extiction.)
Rode Chinese kleefrijst, die moet gered worden! Nooit van gehoord, maar voor de Chinezen misschien van levensbelang. Onze gele komkommer, een beetje stug, is na het inleggen in zuur wel heel smakelijk, en is behoed voor uitsterven door de firma’s De Leeuw en Kesbeke.
En wat gaan we vandaag nu eten uit heden of verleden. Zullen we die aardappelsla maken waar ik opeens zo’n trek in kreeg?
Met een zure haring erbij, waarvan ik me afvraag wie dat ooit nog eet. Goedkoop, gezond en lekker. Magerder dan een haring van de kar, maar vol smaak.
Dan laten we al de vlees-vogeltjes lekker buiten vliegen. Het is ten slotte lente!
Aardappelsla
Waarschijnlijk heeft iedereen zijn eigen recept voor aardappelsla, het mijne gaat zo.
750 gram nieuwe aardappels, vastkokend
een flinke scheut olijfolie
enkele eetlepels witte wijnazijn, of witte natuurazijn
versgemalen peper
eetlepel mosterd
enkele eetlepels mayonaise
twee eetlepels yoghurt of kwark
drie bosuitjes of sjalotjes, fijngesneden
gehakte groene kruiden
eventueel een paar eetlepels kappertjes
Als groene kruiden zijn altijd goed: peterselie en bieslook.
Dille is erg lekker als je vis bij de aardappelsla eet.
Kook de aardappels in licht gezouten water.
Meng intussen de rest van de ingrediënten door elkaar.
Nog wat meer olie en mayonaise kan meestal geen kwaad…
Als de aardappels enigszins zijn afgekoeld, kun je ze al of niet schillen.
Vervolgens in plakjes snijden – voorzichtig, ze moeten wel heel blijven – en door de dressing mengen. Alles even laten intrekken.
Fijn ook voor de brunch met een hardgekookt eitje.
---------
Het vinkje is gezet door Henk Klaren
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Koken |
| Op het vinkentouw |
Maeve van der Steen |
Laatst een toneelstuk uit 1968 gezien. Na afloop had ik enorme trek in een blinde vink met aardappelsla, de hoofdpersoon in het stuk had die in de koelkast staan in dit kluchtige verhaal vol onwaarschijnlijke wendingen.
Maar bestond die nog wel, de blinde vink? Gehakt omwikkeld met een dun plakje kalfsvlees? Jaren niet meer gezien en inderdaad, in de supermarkt lagen alleen rundervinken. Donkerrode dingen die in niets leken op de blinde vinken uit mijn jeugd. Toch de rundervinken gekocht en bereid. Ze smaakten voornamelijk nogal zout en er kwam heel veel vet uit. (Altijd met een lepel het meeste vet eruit scheppen en weggooien, het is niet lekker en ook nog eens niet goed voor je). Ook in smaak herinnerden ze niet erg aan de echte blinde vink helaas.
Lang geleden aten alleen rijke mensen vinken, de echte vogels dan. Zouden ze lekker zijn geweest? Voor de eenvoudige burger was er dan de blinde vink.
In Frankrijk zijn ze helemaal gek op vogeltjes, van kwartels tot lijsters en zwaluwen. De versie voor armere mensen, de blinde vink, werd daar ’zwaluw zonder hoofd’, allouettes sans tête, genoemd.
Slavink
Voor nog eenvoudiger volk, dat nog net gehakt kon betalen, werd de slavink uitgevonden, notabene door een slager uit mijn geboortedorp Hilversum, in 1952. Een rolletje gehakt met een plakje ontbijtspek eromheen. Misschien hield deze slager gewoon erg van spek en had het niks met budget te maken. Als kind was ik er dol op. Het zou zo goed bij sla passen, vandaar de naam.
Maar de blinde vink met kalfsvlees of dun plakje varkensvlees is verdwenen.
Net als de kipper, ook wel brado genoemd, die heerlijke oranjekleurige gerookte haring. Een paar jaar geleden zag ik ze nergens meer in de supermarkt, dus op naar de visboer. ‘Kippers? Nee die zijn er niet meer.’ ‘Echt niet?’ ‘Nee, sorry.’ Daar kon ik het mee doen. In Engeland bestaan ze nog wel, dus ik kon ze laatst diepgevroren in Amsterdam bij Kelly’s Expat Shopping kopen.
Nieuwe dingen
Intussen komen er allemaal nieuwe dingen tevoorschijn, zoveel dat ik het nauwelijks kan bijhouden. Al eens een Ramen gegeten, heerlijke bouillon met noedels, paksoi en varkensvlees, kip of een van de andere talloze varianten? Geurig, opwekkend en goedkoop. Komt uit Japan. Je moet ervoor in de rij staan, en terecht.
En dan ben ik nog niet eens naar een Pho restaurant geweest. Een soortgelijke bouillon krijg je daar, met rundvlees, groenten en noodles, maar dan uit Vietnam.
Wat echt ernstig is: er verdwijnen allerlei groenten, granen en peulvruchten waarvan de zaden uitgestorven dreigen te raken. De Brit Dan Salandino schreef er een boek over: Eten tot het op is. (Laat nu de vertaalde titel eens een keertje beter zijn dan het origineel: Eating to Extiction.)
Rode Chinese kleefrijst, die moet gered worden! Nooit van gehoord, maar voor de Chinezen misschien van levensbelang. Onze gele komkommer, een beetje stug, is na het inleggen in zuur wel heel smakelijk, en is behoed voor uitsterven door de firma’s De Leeuw en Kesbeke.
En wat gaan we vandaag nu eten uit heden of verleden. Zullen we die aardappelsla maken waar ik opeens zo’n trek in kreeg?
Met een zure haring erbij, waarvan ik me afvraag wie dat ooit nog eet. Goedkoop, gezond en lekker. Magerder dan een haring van de kar, maar vol smaak.
Dan laten we al de vlees-vogeltjes lekker buiten vliegen. Het is ten slotte lente!
Aardappelsla
Waarschijnlijk heeft iedereen zijn eigen recept voor aardappelsla, het mijne gaat zo.
750 gram nieuwe aardappels, vastkokend
een flinke scheut olijfolie
enkele eetlepels witte wijnazijn, of witte natuurazijn
versgemalen peper
eetlepel mosterd
enkele eetlepels mayonaise
twee eetlepels yoghurt of kwark
drie bosuitjes of sjalotjes, fijngesneden
gehakte groene kruiden
eventueel een paar eetlepels kappertjes
Als groene kruiden zijn altijd goed: peterselie en bieslook.
Dille is erg lekker als je vis bij de aardappelsla eet.
Kook de aardappels in licht gezouten water.
Meng intussen de rest van de ingrediënten door elkaar.
Nog wat meer olie en mayonaise kan meestal geen kwaad…
Als de aardappels enigszins zijn afgekoeld, kun je ze al of niet schillen.
Vervolgens in plakjes snijden – voorzichtig, ze moeten wel heel blijven – en door de dressing mengen. Alles even laten intrekken.
Fijn ook voor de brunch met een hardgekookt eitje.
---------
Het vinkje is gezet door Henk Klaren
|
| © 2024 Maeve van der Steen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|