 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Beschouwingen > De verbazing |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Geen staart |
Arie de Jong |
|
|
 Recent was er weer veel aandacht voor het ontbreken van een staart bij mensen. Ergens in de evolutie is een afslag in het DNA genomen die bij mensen en sommige apensoorten tot het ontbreken van een staart heeft geleid. Dat was al voordat enige soort mensen zich ontwikkelde, dus al voor de afslag van mensen van apen, miljoenen jaren geleden. Of het evolutionair nut heeft gehad valt moeilijk te bewijzen. We moeten ermee leren leven.
Het prikkelt ook de fantasie. Wat als dat euvel in het DNA niet was opgetreden, als mensen wel een staart zouden hebben. Hoe gingen we daar dan mee om? En dan volgens het principe van mutatis mutandis: verder blijft alles ongeveer eender, maar dan met staart in plaats van zonder.
Wel een staart
Hoe moet dat met de kleding? Een gat in de broek, waar een staart uitsteekt? Of zou het lukken de staart op te krullen en in de broek te houden? Of was de broek nooit tot ontwikkeling gekomen, door die staart? Dat we een heel andere kledij zouden hebben ontwikkeld waar de staart geen last van zou hebben?
Het zit er bovendien dik in dat ijdeltuiten iets met de staart zouden willen doen. Een onderdeel van het pronken met jezelf. Maar hoe moet dat dan? En in koudere streken kun je de staart moeilijk bloot laten als je je verder goed inpakt. Een equivalent van de handschoen in de vorm van een staartschoen?
Mogelijk zou een staart in de beleving van sommige culturen juist iets vunzigs hebben. Niet om dan de staart af te snijden (hoewel, de mensheid is er gek genoeg voor om dat als een interessante initiatierite te zien; in plaats van het weghalen van de voorhuid, wat in mijn visie een onzinnige verminking is, dat dan de staart of het staartpuntje zou worden weggehaald?), maar om er schaamtevol mee om te gaan, te voorkomen dat iemand die staart zou kunnen waarnemen. Of dat alleen de mannen met de staart mochten pronken, of juist alleen de vrouwen, of dat er een folkloristisch kledingstuk zou bestaan om de staart mee te bedekken, waaraan je bovendien kon zien of iemand wel of juist niet gehuwd zou zijn. Of dat er religies zouden zijn waar vrouwen hun staart ten allen tijde moeten bedekken, of straffe van steniging of anderszins?
Een risicofactor is dat sommigen aan een staart kunnen gaan trekken en misschien doet dat wel pijn. Of dat ze over de staart willen aaien en dat daar ook niet iedereen van gediend is. Ook wel geinig als op feestjes en partijen mensen bij elkaar de staart gaan bewonderen of met afkeuring laten blijken dat het maar een staart van niks is.
Pronkstaart
Het leukste vind ik als we met een staart zouden kunnen pronken. Niet alleen de ijdeltuiten, want die gaan er nog gekker bij lopen, wellicht met een hupje zodat de staart nog wat omhoog wipt. Nee, gewoon als alledaags verschijnsel. Zoals nu een groot deel van de mannen pronkt met een baard in de een of andere vorm, of hoe mensen door de vorm en kleur van een bril zich onderscheiden, of hoe je omgaat met het haar op je hoofd. Dat je een fraaie strik om je staart doet, of er een belletje aan hangt.
Nog mooier zou het zijn als we met zo’n staart, net als een hond, zouden kunnen kwispelen. Zodat de staart onderdeel wordt van de non-verbale expressie. Als de staart afhangt, dan is dat een teken van somberheid en verdriet, terwijl een omhoog puntende staart, liefst met wat extra beweging, wijst op opwinding of geluk. Of dat je eraan gewend raakt, als je ‘nee’ zegt tegelijk je staart horizontaal mee te laten bewegen. En bij ‘ja’ gaat die op en neer. En dat er dan andere culturen zijn, waarbij dat andersom gebeurt.
----------
De illustratie is van Alex Verduijn den Boer.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > De verbazing |
| Geen staart |
Arie de Jong |
Recent was er weer veel aandacht voor het ontbreken van een staart bij mensen. Ergens in de evolutie is een afslag in het DNA genomen die bij mensen en sommige apensoorten tot het ontbreken van een staart heeft geleid. Dat was al voordat enige soort mensen zich ontwikkelde, dus al voor de afslag van mensen van apen, miljoenen jaren geleden. Of het evolutionair nut heeft gehad valt moeilijk te bewijzen. We moeten ermee leren leven.
Het prikkelt ook de fantasie. Wat als dat euvel in het DNA niet was opgetreden, als mensen wel een staart zouden hebben. Hoe gingen we daar dan mee om? En dan volgens het principe van mutatis mutandis: verder blijft alles ongeveer eender, maar dan met staart in plaats van zonder.
Wel een staart
Hoe moet dat met de kleding? Een gat in de broek, waar een staart uitsteekt? Of zou het lukken de staart op te krullen en in de broek te houden? Of was de broek nooit tot ontwikkeling gekomen, door die staart? Dat we een heel andere kledij zouden hebben ontwikkeld waar de staart geen last van zou hebben?
Het zit er bovendien dik in dat ijdeltuiten iets met de staart zouden willen doen. Een onderdeel van het pronken met jezelf. Maar hoe moet dat dan? En in koudere streken kun je de staart moeilijk bloot laten als je je verder goed inpakt. Een equivalent van de handschoen in de vorm van een staartschoen?
Mogelijk zou een staart in de beleving van sommige culturen juist iets vunzigs hebben. Niet om dan de staart af te snijden (hoewel, de mensheid is er gek genoeg voor om dat als een interessante initiatierite te zien; in plaats van het weghalen van de voorhuid, wat in mijn visie een onzinnige verminking is, dat dan de staart of het staartpuntje zou worden weggehaald?), maar om er schaamtevol mee om te gaan, te voorkomen dat iemand die staart zou kunnen waarnemen. Of dat alleen de mannen met de staart mochten pronken, of juist alleen de vrouwen, of dat er een folkloristisch kledingstuk zou bestaan om de staart mee te bedekken, waaraan je bovendien kon zien of iemand wel of juist niet gehuwd zou zijn. Of dat er religies zouden zijn waar vrouwen hun staart ten allen tijde moeten bedekken, of straffe van steniging of anderszins?
Een risicofactor is dat sommigen aan een staart kunnen gaan trekken en misschien doet dat wel pijn. Of dat ze over de staart willen aaien en dat daar ook niet iedereen van gediend is. Ook wel geinig als op feestjes en partijen mensen bij elkaar de staart gaan bewonderen of met afkeuring laten blijken dat het maar een staart van niks is.
Pronkstaart
Het leukste vind ik als we met een staart zouden kunnen pronken. Niet alleen de ijdeltuiten, want die gaan er nog gekker bij lopen, wellicht met een hupje zodat de staart nog wat omhoog wipt. Nee, gewoon als alledaags verschijnsel. Zoals nu een groot deel van de mannen pronkt met een baard in de een of andere vorm, of hoe mensen door de vorm en kleur van een bril zich onderscheiden, of hoe je omgaat met het haar op je hoofd. Dat je een fraaie strik om je staart doet, of er een belletje aan hangt.
Nog mooier zou het zijn als we met zo’n staart, net als een hond, zouden kunnen kwispelen. Zodat de staart onderdeel wordt van de non-verbale expressie. Als de staart afhangt, dan is dat een teken van somberheid en verdriet, terwijl een omhoog puntende staart, liefst met wat extra beweging, wijst op opwinding of geluk. Of dat je eraan gewend raakt, als je ‘nee’ zegt tegelijk je staart horizontaal mee te laten bewegen. En bij ‘ja’ gaat die op en neer. En dat er dan andere culturen zijn, waarbij dat andersom gebeurt.
----------
De illustratie is van Alex Verduijn den Boer.
|
| © 2024 Arie de Jong |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|