 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 17
Jaargang 22
5 juni 2025
Nummer 18 verschijnt op
26 juni 2025 |  |
|
| Bezigheden > Koken |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Het zalige zappen |
Maeve van der Steen |
|
|
 Oei, zalig klinkt bijna zondig, en lekker eten en lekker zappen zijn dan ook bijna zondige bezigheden.
Je moet eten anders ga je dood, maar je mag er niet al te veel lol aan beleven vinden zwaar gelovige mensen. Ik hoorde eens op de radio een non beschrijven hoe er in het klooster gegeten werd: eenvoudig, sober met vooral niet teveel aandacht voor de smaak. Alles alleen maar gekookt en zonder kruiden. Ik zag een bord voor me met stukken gekookte wortel en gekookte aardappel erop, het leek me gruwelijk. En ook niet erg gezond, want wie met smaak eet, prikkelt de zintuigen en daardoor zetten de speekselklieren het spijsverteringskanaal aan het werk. Met plezier eten is dus goed voor je.
Zappen is een andere zaak, dat is bijna het werk van de duivel. Een gesprek dat eventjes saai wordt? Zap, weg ermee, door naar het volgende kanaal. Nare dingen waar ik niks over wil horen, huppekee, door naar ‘Kopen zonder kijken’.
Reclame voor de Jumbo, pfff al honderd keer gezien, op naar Renze. Toch niet weer die stikstofproblemen, hou toch op, door! En als je maar lang genoeg verder klikt, kom je bij nummer 24 terecht, bij 24Kitchen.
Waar zijn we nu weer, ha, bij de charmante, inmiddels helaas overleden Anthony Bourdain. Dat ziet er Aziatisch uit, die markt waar je ook midden in de nacht het heerlijkste streetfood kan kopen en ter plekke consumeren. Even blijven hangen hier, interessant.
Geen idee wat er overdag bij 24Kitchen te zien is, want ik kijk uitsluitend ’s avonds televisie, een mens moet ergens een grens trekken.
Als je uitsluitend naar kookprogramma’s wil kijken kan je trouwens bij erg veel zenders terecht, als je het genre ruim neemt tenminste, vaak komen er in een reisprogramma plaatselijke culinaire specialiteiten voorbij, en sommige kookprogramma’s moeten het vooral van de mooie landschappen hebben.
Kookprogramma’s
Kwam daar vroeger eens om! In de jaren tachtig was er misschien één kookprogramma op de Nederlandse televisie, een heel treurige aangelegenheid met op de voorgrond slaphangende sla die al uren onder de televisielampen had gelegen. Wat er werd gekookt was nauwelijks te volgen.
Nu worden we doodgegooid met moestuinen, fruitkwekers, garnalenvissers, worstenmakers, wijnboeren, theeplantages en specerijenvelden.
Kijk naar Joanna Lumley’s Specerijenroute, prachtige beelden en de aroma’s komen door je televisietoestel je kamer in.
Een fijne aanwinst is ook De Mosterd van Meus, waar Jeroen Meus, je dacht het al, op reis gaat. Laatst was hij in Italië op bezoek bij – goed geraden – een drukke, innemende chefkok die met zwaar Italiaans accent vertelt over de pure, fantastische, eerlijke, zomerse Italiaanse keuken waar zijn mamma natuurlijk als enige het echt fijne van weet. Reeds vele malen eerder gezien, maar het blijft leuk en je steekt er altijd wel wat van op.
Gelukkig kom je ook wel eens iets nieuws tegen. Laatst kwam ik al zappend ineens in Australië aan. Er werd ons verteld over de vele Chinese immigranten die in de negentiende eeuw daar waren komen werken, velen als kok, en hoe zij, zoals Chinezen in alle landen doen, zich een beetje aanpasten aan de smaak van de lokale bevolking.
We zagen een Australisch-Chinees stel aan een heimweemaaltijd.
Verlekkerd keken ze naar de hapjes die ze herkenden uit hun jeugd. Het deed me denken aan de Hilversumse Chinees Maan Wah, waar we vaak op zondag aten. Hij bestaat nog! Maar heet nu Man Wah, waarschijnlijk een iets Chinesere schrijfwijze. Mijn lievelingsgerecht was Tjap Tjoy, waarschijnlijk ook flink aangepast aan de Hollandse smaak. De Australische Chinezen zaten te zwijmelen bij de Honey Shrimps: ‘Oh wat vond ik die lekker als kind, wat heerlijk om die weer te proeven.’ Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, garnalen met honing, die wil ik wel eens proeven.
Bij het zoeken op internet blijkt het al spoedig voor Amerikanen een overbekend hapje van de afhaalchinees te zijn. Maar thuis gemaakt natuurlijk veel lekkerder, en zo simpel!
Het recept schrijft echt grote garnalen voor, ze moeten namelijk wel even de tijd krijgen om te karamelliseren, en ze mogen natuurlijk niet te gaar worden.
Vissaus is lekker erdoor, maar als je dat niet in huis hebt, doe je het zonder.
Honey Shrimps
voor twee personen
- 300 gram grote garnalen, gepeld, eventueel de staart laten zitten
- 2 teentjes knoflook, fijngehakt of uit de knijper
- flinke eetlepel honing
- half theelepeltje geraspte gember
- half pepertje, fijngesneden
- 1 eetlepel sojasaus
- theelepel vissaus
- plantaardige olie
- 1 bosuitje, in ringetjes
Meng met een vork in een kommetje knoflook, pepertje, honing, sojasaus, gember en vissaus.
Doe de garnalen erbij en roer met een spatel door de marinade.
Gedurende twee minuten heel goed mengen.
Bedek met plasticfolie en zet in de koelkast. Laat een half uur à drie kwartier marineren. Beslist niet langer. Af en toe omroeren.
Giet een klein beetje olie in een koekenpan en laat heet worden.
Leg de garnalen in één enkele laag in de pan (de marinade in de kom laten) twee minuutjes bakken. Niet al te hard want ze moeten wel lekker karamelliseren maar niet verbranden.
Met een keukentang omdraaien, na een paar seconden het vuur uitdraaien en de marinade erbij gieten, een minuut laten staan. De marinade is nu ingekookt tot een mooi glanzend laagje om de garnalen. Omroeren en op witte rijst of noedels leggen.
Garneer met de ringetjes ui.
Komkommerslaatje ernaast.
Ik had mie gekookt en heb die ook nog even door de koekenpan gehaald om de heerlijke smaken optimaal mee te krijgen.
En over de afhaalchinees gesproken, ga beslist niet wegzappen bij de vierdelige documentaire serie ‘De Afhaalchinees’ van omroep ZWART, over geadopteerde kinderen. Eerste drie afleveringen nu op internet te zien.
Mooi gemaakt, grappig en ontroerend. De vierde aflevering komt in september.
----------
De garnaal is getekend door Jille van de Veen.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Koken |
| Het zalige zappen |
Maeve van der Steen |
Oei, zalig klinkt bijna zondig, en lekker eten en lekker zappen zijn dan ook bijna zondige bezigheden.
Je moet eten anders ga je dood, maar je mag er niet al te veel lol aan beleven vinden zwaar gelovige mensen. Ik hoorde eens op de radio een non beschrijven hoe er in het klooster gegeten werd: eenvoudig, sober met vooral niet teveel aandacht voor de smaak. Alles alleen maar gekookt en zonder kruiden. Ik zag een bord voor me met stukken gekookte wortel en gekookte aardappel erop, het leek me gruwelijk. En ook niet erg gezond, want wie met smaak eet, prikkelt de zintuigen en daardoor zetten de speekselklieren het spijsverteringskanaal aan het werk. Met plezier eten is dus goed voor je.
Zappen is een andere zaak, dat is bijna het werk van de duivel. Een gesprek dat eventjes saai wordt? Zap, weg ermee, door naar het volgende kanaal. Nare dingen waar ik niks over wil horen, huppekee, door naar ‘Kopen zonder kijken’.
Reclame voor de Jumbo, pfff al honderd keer gezien, op naar Renze. Toch niet weer die stikstofproblemen, hou toch op, door! En als je maar lang genoeg verder klikt, kom je bij nummer 24 terecht, bij 24Kitchen.
Waar zijn we nu weer, ha, bij de charmante, inmiddels helaas overleden Anthony Bourdain. Dat ziet er Aziatisch uit, die markt waar je ook midden in de nacht het heerlijkste streetfood kan kopen en ter plekke consumeren. Even blijven hangen hier, interessant.
Geen idee wat er overdag bij 24Kitchen te zien is, want ik kijk uitsluitend ’s avonds televisie, een mens moet ergens een grens trekken.
Als je uitsluitend naar kookprogramma’s wil kijken kan je trouwens bij erg veel zenders terecht, als je het genre ruim neemt tenminste, vaak komen er in een reisprogramma plaatselijke culinaire specialiteiten voorbij, en sommige kookprogramma’s moeten het vooral van de mooie landschappen hebben.
Kookprogramma’s
Kwam daar vroeger eens om! In de jaren tachtig was er misschien één kookprogramma op de Nederlandse televisie, een heel treurige aangelegenheid met op de voorgrond slaphangende sla die al uren onder de televisielampen had gelegen. Wat er werd gekookt was nauwelijks te volgen.
Nu worden we doodgegooid met moestuinen, fruitkwekers, garnalenvissers, worstenmakers, wijnboeren, theeplantages en specerijenvelden.
Kijk naar Joanna Lumley’s Specerijenroute, prachtige beelden en de aroma’s komen door je televisietoestel je kamer in.
Een fijne aanwinst is ook De Mosterd van Meus, waar Jeroen Meus, je dacht het al, op reis gaat. Laatst was hij in Italië op bezoek bij – goed geraden – een drukke, innemende chefkok die met zwaar Italiaans accent vertelt over de pure, fantastische, eerlijke, zomerse Italiaanse keuken waar zijn mamma natuurlijk als enige het echt fijne van weet. Reeds vele malen eerder gezien, maar het blijft leuk en je steekt er altijd wel wat van op.
Gelukkig kom je ook wel eens iets nieuws tegen. Laatst kwam ik al zappend ineens in Australië aan. Er werd ons verteld over de vele Chinese immigranten die in de negentiende eeuw daar waren komen werken, velen als kok, en hoe zij, zoals Chinezen in alle landen doen, zich een beetje aanpasten aan de smaak van de lokale bevolking.
We zagen een Australisch-Chinees stel aan een heimweemaaltijd.
Verlekkerd keken ze naar de hapjes die ze herkenden uit hun jeugd. Het deed me denken aan de Hilversumse Chinees Maan Wah, waar we vaak op zondag aten. Hij bestaat nog! Maar heet nu Man Wah, waarschijnlijk een iets Chinesere schrijfwijze. Mijn lievelingsgerecht was Tjap Tjoy, waarschijnlijk ook flink aangepast aan de Hollandse smaak. De Australische Chinezen zaten te zwijmelen bij de Honey Shrimps: ‘Oh wat vond ik die lekker als kind, wat heerlijk om die weer te proeven.’ Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, garnalen met honing, die wil ik wel eens proeven.
Bij het zoeken op internet blijkt het al spoedig voor Amerikanen een overbekend hapje van de afhaalchinees te zijn. Maar thuis gemaakt natuurlijk veel lekkerder, en zo simpel!
Het recept schrijft echt grote garnalen voor, ze moeten namelijk wel even de tijd krijgen om te karamelliseren, en ze mogen natuurlijk niet te gaar worden.
Vissaus is lekker erdoor, maar als je dat niet in huis hebt, doe je het zonder.
Honey Shrimps
voor twee personen
- 300 gram grote garnalen, gepeld, eventueel de staart laten zitten
- 2 teentjes knoflook, fijngehakt of uit de knijper
- flinke eetlepel honing
- half theelepeltje geraspte gember
- half pepertje, fijngesneden
- 1 eetlepel sojasaus
- theelepel vissaus
- plantaardige olie
- 1 bosuitje, in ringetjes
Meng met een vork in een kommetje knoflook, pepertje, honing, sojasaus, gember en vissaus.
Doe de garnalen erbij en roer met een spatel door de marinade.
Gedurende twee minuten heel goed mengen.
Bedek met plasticfolie en zet in de koelkast. Laat een half uur à drie kwartier marineren. Beslist niet langer. Af en toe omroeren.
Giet een klein beetje olie in een koekenpan en laat heet worden.
Leg de garnalen in één enkele laag in de pan (de marinade in de kom laten) twee minuutjes bakken. Niet al te hard want ze moeten wel lekker karamelliseren maar niet verbranden.
Met een keukentang omdraaien, na een paar seconden het vuur uitdraaien en de marinade erbij gieten, een minuut laten staan. De marinade is nu ingekookt tot een mooi glanzend laagje om de garnalen. Omroeren en op witte rijst of noedels leggen.
Garneer met de ringetjes ui.
Komkommerslaatje ernaast.
Ik had mie gekookt en heb die ook nog even door de koekenpan gehaald om de heerlijke smaken optimaal mee te krijgen.
En over de afhaalchinees gesproken, ga beslist niet wegzappen bij de vierdelige documentaire serie ‘De Afhaalchinees’ van omroep ZWART, over geadopteerde kinderen. Eerste drie afleveringen nu op internet te zien.
Mooi gemaakt, grappig en ontroerend. De vierde aflevering komt in september.
----------
De garnaal is getekend door Jille van de Veen.
|
| © 2025 Maeve van der Steen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|