archiefvorig nr.lopend nr. Nummer 17 Jaargang 22 5 juni 2025 Nummer 18 verschijnt op 26 juni 2025 Beschouwingen > De verbazing delen printen terug Child of the moon Claude Aendenboom Sinds een tijdje ben ik officieel lid geworden van de NASA. Vraag me niet waarom ze mij tot 'member of the group' hebben geridderd. Wellicht sloeg mijn geposte gedicht  E=mc² op hun facebookpagina in als een bom.  Eigenlijk is mijn fascinatie voor de ruimtevaart begonnen met een song uit 1967: ‘2000 light years from home’. Ach lezer, van wie was dit meesterwerk ook alweer? Inderdaad van de meest briljante sterren ooit. The Glimmer Twins schitteren al meer dan een halve eeuw aan het kosmosfirmament. Vandaag kreeg ik van de NASA-group een opname te zien van een kleine grijze asteroïde die rond de maan cirkelt. En jawel, ik typte meteen een reactie in: 'Yes this rolling stone is a child of the moon’. Jawel ‘Child of the moon’ is ook een nummer van de legendarische band, in 1968 op single uitgebracht op de dark B-side van...tja dat weet ik niet meer. Ik zal daarvoor mijn uitgebreide singles-collection eens moeten verkennen.  Mijn broer die zich ooit informeerde bij de NASA om er na zijn technocratische studie te gaan werken begrijpt niet dat de group mij heeft gecontacteerd en niet hem. Al jaren doen ik en mijn big brother immers een ruimtewedloop maar hij heeft techniek en eeuwen tijd nodig om uit onze lichtgevende Melkweg te geraken en ik reis nu via mijn NASA-foto's naar de oorlogsplaneet Mars en dan naar Jupiter en zie van dichtbij onze goudstralende zon. Maar ik krijg ook spectaculaire foto's van planeten biljoenen lichtjaren verwijderd van de Aarde. Zelfs close-ups van de beruchte zwarte gaten kan ik nu aanschouwen, ik lees op internet: ‘Een zwart gat is een gebied in de ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat er niets uit kan ontsnappen, zelfs geen licht. Elk zwart gat heeft een rand (de zogeheten 'horizon'), die als een soort eenrichtingsdeur in het heelal functioneert: een object dat de horizon passeert, is onherroepelijk verloren en kan nooit meer terugkeren. Een zwart gat heeft geen oppervlak zoals een planeet of een ster. In plaats daarvan is het een gebied in de ruimte waar materie is samengedrukt en ineengestort.’ En na mijn ruimtevlucht sta ik met beide voetjes weer op de grond. En ja de astronauten groeten mij vanuit hun ruimtestations, voor hen ben ik een collega, een child of the moon. De song Child of the moon  was de B-side van 'Jumping Jack Flash', het eerste Stonesnummer dat ik hoorde na mijn plechtige communie, in een pretpark waar ik volop genoot van de mini-space-shuttle-attractie. © 2025 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "De verbazing" - Beschouwingen > De verbazing Child of the moon Claude Aendenboom Sinds een tijdje ben ik officieel lid geworden van de NASA. Vraag me niet waarom ze mij tot 'member of the group' hebben geridderd. Wellicht sloeg mijn geposte gedicht  E=mc² op hun facebookpagina in als een bom.  Eigenlijk is mijn fascinatie voor de ruimtevaart begonnen met een song uit 1967: ‘2000 light years from home’. Ach lezer, van wie was dit meesterwerk ook alweer? Inderdaad van de meest briljante sterren ooit. The Glimmer Twins schitteren al meer dan een halve eeuw aan het kosmosfirmament. Vandaag kreeg ik van de NASA-group een opname te zien van een kleine grijze asteroïde die rond de maan cirkelt. En jawel, ik typte meteen een reactie in: 'Yes this rolling stone is a child of the moon’. Jawel ‘Child of the moon’ is ook een nummer van de legendarische band, in 1968 op single uitgebracht op de dark B-side van...tja dat weet ik niet meer. Ik zal daarvoor mijn uitgebreide singles-collection eens moeten verkennen.  Mijn broer die zich ooit informeerde bij de NASA om er na zijn technocratische studie te gaan werken begrijpt niet dat de group mij heeft gecontacteerd en niet hem. Al jaren doen ik en mijn big brother immers een ruimtewedloop maar hij heeft techniek en eeuwen tijd nodig om uit onze lichtgevende Melkweg te geraken en ik reis nu via mijn NASA-foto's naar de oorlogsplaneet Mars en dan naar Jupiter en zie van dichtbij onze goudstralende zon. Maar ik krijg ook spectaculaire foto's van planeten biljoenen lichtjaren verwijderd van de Aarde. Zelfs close-ups van de beruchte zwarte gaten kan ik nu aanschouwen, ik lees op internet: ‘Een zwart gat is een gebied in de ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat er niets uit kan ontsnappen, zelfs geen licht. Elk zwart gat heeft een rand (de zogeheten 'horizon'), die als een soort eenrichtingsdeur in het heelal functioneert: een object dat de horizon passeert, is onherroepelijk verloren en kan nooit meer terugkeren. Een zwart gat heeft geen oppervlak zoals een planeet of een ster. In plaats daarvan is het een gebied in de ruimte waar materie is samengedrukt en ineengestort.’ En na mijn ruimtevlucht sta ik met beide voetjes weer op de grond. En ja de astronauten groeten mij vanuit hun ruimtestations, voor hen ben ik een collega, een child of the moon. De song Child of the moon  was de B-side van 'Jumping Jack Flash', het eerste Stonesnummer dat ik hoorde na mijn plechtige communie, in een pretpark waar ik volop genoot van de mini-space-shuttle-attractie. © 2025 Claude Aendenboom powered by CJ2