 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 16
Jaargang 22
22 mei 2025
Nummer 17 verschijnt op
5 juni 2025 |  |
|
| Vermaak en Genot > Een omweg waard |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Een Noors avontuur |
Rob van Olphen |
|
|
 December 1967 wilde ik Kerstfeest vieren in Noorwegen. Van mijn broer mocht ik zijn Citroën 2CV lenen, een besteleend ook wel 'eendenkooi' genoemd.
Helaas waren er nergens sneeuwkettingen te koop voor de 2CV. Om 4 uur in de ochtend vertrok ik richting Scandinavië. Aangezien de auto op topsnelheid 98 kilometer reed, kwam ik pas laat in de avond aan in Kerteminde in Denemarken Een penvriendin waar ik al een tijdje mee correspondeerde, had aangeboden dat ik bij haar kon slapen. Ze moest naar een vergadering en had de sleutel onder de mat gelegd. Doodmoe ben ik in bed gedoken. Toen ik ‘s morgens wakker werd bleek mijn gastvrouw naast me in bed te liggen. Ik heb me gelijk persoonlijk voorgesteld, want we hadden elkaar nooit eerder ontmoet. Na het ontbijt zijn we bij haar ouders langsgegaan. Die hadden een grote boerderij in het noorden van Denemarken. Bij aankomst was de hele familie bezig met het sorteren van uien en omdat mijn boot pas laat in de avond zou vertrekken heb ik ook deelgenomen aan het uien sorteren. Ik kan me redelijk verstaanbaar maken in het Noors (ooit een cursus Noors gedaan op de Volksuniversiteit) maar Deens dat is heel wat anders. Na afscheid te hebben genomen van de aardige familie ben ik naar de ferry gereden.
Sneeuw en ijs
In Noorwegen aangekomen werd ik verwelkomd met een pak sneeuw dat van alle kanten op mij af kwam. De Noorse douane wilde mijn auto controleren op drank. Gelukkig had ik mijn schaatsen bovenop mijn bagage gelegd en heb ik ze met een stalen gezicht medegedeeld dat ik niet rookte en geen alcohol dronk. En heb ik ze verteld dat ik naar een schaatstraining ging in Hamar. Gelijk begonnen de heren enthousiast over onze kanjers Keessie, Jan Bols en Ard Schenk en stopten ze met verder mijn auto te controleren. Gelukkig maar want ik had een aantal kruiken jenever van Bols bij me. Veel meer dan was toegestaan. Als ze het hadden gevonden dan was ik echt de pineut geweest.
Al die drank was beslist niet voor de verkoop. Ik had het meegenomen om mijn Noorse vrienden te verwennen.
Het weer werd steeds slechter, mijn ruitenwissers konden het amper verwerken. Het werd ook heel glad, ik gleed meer van links naar rechts dan rechtdoor. Inmiddels was het aardedonker geworden en in het gebied waar ik reed zijn geen randen of taluds. Als je er naast zit duik je zo de berg af. Het was te gevaarlijk om door te rijden en met heel veel moeite heb ik een plekje naast de weg gevonden en de auto geparkeerd.
Nacht in de auto
In de heftige sneeuwstorm was nergens iets van de bewoonde wereld te bekennen. Ik heb de motor en accu afgedekt met een oude deken, zoveel mogelijk kleren aangetrokken en een laag kranten onder mijn kleren gedaan. Probeerde te gaan slapen maar dat lukte niet echt. Het was intens koud en ik had een enorme dorst. Mijn laatste fles water was bevroren en zelfs het blikje Fanta was bevroren. Bij het ochtendgloren kon ik met moeite uit de auto komen, mijn hele lichaam was verstijfd van de kou en de ongemakkelijke houding.
Bij gebrek aan water heb ik wat ijspegeltjes in mijn mond gedaan om de dorst een beetje te verdrijven, helaas mijn brood was ook helemaal bevroren.
Toen ik in de achteruitkijkspiegel keek zag ik tot mijn verwondering dat onder het dak (waar geen dakbekleding op zat) een aantal ijspegels zaten zo dik als een komkommer met hele scherpe punten.
Met heel veel moeite heb ik de auto kunnen starten. Tijdens het rijden heb ik het bevroren flesje water tussen mijn benen gedaan en af en toe wat ontdooid water proberen te drinken. Na veel moeite ben ik weer terecht gekomen in de bewoonde wereld. Gelukkig vond ik een garage die de juiste sneeuwketting in voorraad had, een hele opluchting.
Wat indrukwekkend is die witte wereld in al zijn schoonheid, met het rijp op de bomen en het ijs in de fjorden! Als je alleen bent op zulke momenten is het jammer dat je met niemand kan praten over de pracht van de natuur.
Halverwege hoorde ik een enorm lawaai. Ik ben gelijk gestopt en wat bleek: een sluiting van een sneeuwketting was losgeschoten en knalde tegen het spatbord aan. Een hele klus om dat in de kou weer in orde te maken. Uiteindelijk is het gelukt.
De vrachtwagens waren een probleem. Iedere keer als ik ze probeerde te passeren kwam ik net weer snelheid te kort en dan moest ik weer achter ze blijven rijden.
Bij vrienden
Eindelijk ben ik met veel moeite op het eiland van mijn vrienden aangekomen. Die waren heel verrast, ze waren in de veronderstelling dat ik het niet zou redden. Met verwondering werd er naar de ijspegels gekeken, die hingen nog steeds aan het dak. Ze hadden daar op het eiland nog nooit een lelijke eend gezien, laat staan eentje met ijspegels in de cabine!
De vrouw des huizes informeerde of ik nog steeds slager was (inmiddels ben ik al jaren vegetariër) want ze wilde een feestmaaltijd klaarmaken en in de schuur hing een schaap. Of ik dat even wilde uitbenen. In de schuur aangekomen zag ik daar een schaap hangen. Gelukkig zonder kop en vacht maar zo hard als een brok graniet.
Het was ook min 15 graden in die schuur. Met een keukenmes was het onmogelijk om er wat vanaf te snijden. Ik heb verschillende messen gebruikt maar zonder enig resultaat. Helaas was er niet veel gereedschap voorhanden, alleen een oude houtzaag en wat beitels en, gelukkig, een oude botte bijl.
Ik heb moeders medegedeeld dat het onmogelijk was om er koteletten van te maken. Het enige wat misschien zou lukken was een goulash of een stoofgerecht.
Met heel veel moeite is het met de bijl en beitels gelukt om er vlees van af te halen.
Het werd een bijzondere, gezellige Kerstmaaltijd van stoofpot en Bols jenever. Als lid van de blauwe knoop heb ik mezelf verwend met moerasbessensap.
----------
De illustratie is van Han Busstra.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Vermaak en Genot > Een omweg waard |
| Een Noors avontuur |
Rob van Olphen |
December 1967 wilde ik Kerstfeest vieren in Noorwegen. Van mijn broer mocht ik zijn Citroën 2CV lenen, een besteleend ook wel 'eendenkooi' genoemd.
Helaas waren er nergens sneeuwkettingen te koop voor de 2CV. Om 4 uur in de ochtend vertrok ik richting Scandinavië. Aangezien de auto op topsnelheid 98 kilometer reed, kwam ik pas laat in de avond aan in Kerteminde in Denemarken Een penvriendin waar ik al een tijdje mee correspondeerde, had aangeboden dat ik bij haar kon slapen. Ze moest naar een vergadering en had de sleutel onder de mat gelegd. Doodmoe ben ik in bed gedoken. Toen ik ‘s morgens wakker werd bleek mijn gastvrouw naast me in bed te liggen. Ik heb me gelijk persoonlijk voorgesteld, want we hadden elkaar nooit eerder ontmoet. Na het ontbijt zijn we bij haar ouders langsgegaan. Die hadden een grote boerderij in het noorden van Denemarken. Bij aankomst was de hele familie bezig met het sorteren van uien en omdat mijn boot pas laat in de avond zou vertrekken heb ik ook deelgenomen aan het uien sorteren. Ik kan me redelijk verstaanbaar maken in het Noors (ooit een cursus Noors gedaan op de Volksuniversiteit) maar Deens dat is heel wat anders. Na afscheid te hebben genomen van de aardige familie ben ik naar de ferry gereden.
Sneeuw en ijs
In Noorwegen aangekomen werd ik verwelkomd met een pak sneeuw dat van alle kanten op mij af kwam. De Noorse douane wilde mijn auto controleren op drank. Gelukkig had ik mijn schaatsen bovenop mijn bagage gelegd en heb ik ze met een stalen gezicht medegedeeld dat ik niet rookte en geen alcohol dronk. En heb ik ze verteld dat ik naar een schaatstraining ging in Hamar. Gelijk begonnen de heren enthousiast over onze kanjers Keessie, Jan Bols en Ard Schenk en stopten ze met verder mijn auto te controleren. Gelukkig maar want ik had een aantal kruiken jenever van Bols bij me. Veel meer dan was toegestaan. Als ze het hadden gevonden dan was ik echt de pineut geweest.
Al die drank was beslist niet voor de verkoop. Ik had het meegenomen om mijn Noorse vrienden te verwennen.
Het weer werd steeds slechter, mijn ruitenwissers konden het amper verwerken. Het werd ook heel glad, ik gleed meer van links naar rechts dan rechtdoor. Inmiddels was het aardedonker geworden en in het gebied waar ik reed zijn geen randen of taluds. Als je er naast zit duik je zo de berg af. Het was te gevaarlijk om door te rijden en met heel veel moeite heb ik een plekje naast de weg gevonden en de auto geparkeerd.
Nacht in de auto
In de heftige sneeuwstorm was nergens iets van de bewoonde wereld te bekennen. Ik heb de motor en accu afgedekt met een oude deken, zoveel mogelijk kleren aangetrokken en een laag kranten onder mijn kleren gedaan. Probeerde te gaan slapen maar dat lukte niet echt. Het was intens koud en ik had een enorme dorst. Mijn laatste fles water was bevroren en zelfs het blikje Fanta was bevroren. Bij het ochtendgloren kon ik met moeite uit de auto komen, mijn hele lichaam was verstijfd van de kou en de ongemakkelijke houding.
Bij gebrek aan water heb ik wat ijspegeltjes in mijn mond gedaan om de dorst een beetje te verdrijven, helaas mijn brood was ook helemaal bevroren.
Toen ik in de achteruitkijkspiegel keek zag ik tot mijn verwondering dat onder het dak (waar geen dakbekleding op zat) een aantal ijspegels zaten zo dik als een komkommer met hele scherpe punten.
Met heel veel moeite heb ik de auto kunnen starten. Tijdens het rijden heb ik het bevroren flesje water tussen mijn benen gedaan en af en toe wat ontdooid water proberen te drinken. Na veel moeite ben ik weer terecht gekomen in de bewoonde wereld. Gelukkig vond ik een garage die de juiste sneeuwketting in voorraad had, een hele opluchting.
Wat indrukwekkend is die witte wereld in al zijn schoonheid, met het rijp op de bomen en het ijs in de fjorden! Als je alleen bent op zulke momenten is het jammer dat je met niemand kan praten over de pracht van de natuur.
Halverwege hoorde ik een enorm lawaai. Ik ben gelijk gestopt en wat bleek: een sluiting van een sneeuwketting was losgeschoten en knalde tegen het spatbord aan. Een hele klus om dat in de kou weer in orde te maken. Uiteindelijk is het gelukt.
De vrachtwagens waren een probleem. Iedere keer als ik ze probeerde te passeren kwam ik net weer snelheid te kort en dan moest ik weer achter ze blijven rijden.
Bij vrienden
Eindelijk ben ik met veel moeite op het eiland van mijn vrienden aangekomen. Die waren heel verrast, ze waren in de veronderstelling dat ik het niet zou redden. Met verwondering werd er naar de ijspegels gekeken, die hingen nog steeds aan het dak. Ze hadden daar op het eiland nog nooit een lelijke eend gezien, laat staan eentje met ijspegels in de cabine!
De vrouw des huizes informeerde of ik nog steeds slager was (inmiddels ben ik al jaren vegetariër) want ze wilde een feestmaaltijd klaarmaken en in de schuur hing een schaap. Of ik dat even wilde uitbenen. In de schuur aangekomen zag ik daar een schaap hangen. Gelukkig zonder kop en vacht maar zo hard als een brok graniet.
Het was ook min 15 graden in die schuur. Met een keukenmes was het onmogelijk om er wat vanaf te snijden. Ik heb verschillende messen gebruikt maar zonder enig resultaat. Helaas was er niet veel gereedschap voorhanden, alleen een oude houtzaag en wat beitels en, gelukkig, een oude botte bijl.
Ik heb moeders medegedeeld dat het onmogelijk was om er koteletten van te maken. Het enige wat misschien zou lukken was een goulash of een stoofgerecht.
Met heel veel moeite is het met de bijl en beitels gelukt om er vlees van af te halen.
Het werd een bijzondere, gezellige Kerstmaaltijd van stoofpot en Bols jenever. Als lid van de blauwe knoop heb ik mezelf verwend met moerasbessensap.
----------
De illustratie is van Han Busstra. |
| © 2025 Rob van Olphen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|