 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 16
Jaargang 22
22 mei 2025
Nummer 17 verschijnt op
5 juni 2025 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Vincent |
Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
 Soms worden de verhalen je in de schoot geworpen.
Ik bekijk via facebook foto's uit de jaren 70 van Amsterdam-Oud-West en zie ineens mijn zoon Vincent voorbij komen, samen met zijn buurjongetje en vriendje Guido.
Ze lopen te sjouwen met een fietswiel in de Jan Evertsenstraat.
Ik schat ze daar 7 jaar oud. Ze hebben nog echte kleutersmoeltjes onder de toen lange haren. En ik bedenk dat ik mijn zoon eigenlijk zijn hele leven met fietsen in de weer heb gezien.
Toen hij het fietsen leerde woonden we nog in de Van der Hoopstraat. Hij leerde het op de fiets van zijn oudere zus Tanja. Hij was vier jaar. Een paar keer rende ik achter hem aan in het Westerpark, maar ik moest ook aandacht besteden aan zijn twee jaar jongere zusje Katinka en ik was in verwachting van zijn toekomstige broertje Arjan, puf, puf.
Geen nood, hij leerde het zichzelf, met letterlijk vallen en opstaan op een van de grasvelden in het park. Hij had er maar één middag voor nodig en sinds die tijd is hij met de fietsen samen gegroeid.
Tochten
Hij maakte al jong avontuurlijke tochten. Zijn eerste onaangekondigde tocht op achtjarige leeftijd met een vriendje ging richting De Zeedijk. Op het moment dat ik erachter kwam dat hij langer dan gewoonlijk op pad was, kwam hij gelukkig alweer heelhuids via Dam- en De Clerkstraat thuis en verzekerde hij mij, dat de Zeedijk helemaal geen dijk was waar de mannen achter de vrouwen aanzaten. Het was een gewone straat en de vrouwen zaten daar achter het raam op de mannen te wachten. Er waren ook vrouwen die zaten te breien en dat waren gewoon moeders!
We hadden in die tijd een vakantiehuisje in Bakkum en daar fietsten we elk weekend met de hele familie heen. Hij was altijd degeen die nog even terug ging om iets dat was vergeten op te halen en had ons dan al weer ingehaald voor we op de pont naar Zaandam stonden.
Daarna volgden eigen avonturen. In volgorde: kampeertochten met vrienden, zijn aanstaande vrouw, zijn kinderen. Of hij reed in zijn eentje naar Parijs om daar bij de Fnac een langspeelplaat van Quilapayún of een andere strijdbare groep te halen. Hij vond het heerlijk om in zijn eentje over de Champs Elysees te rijden.
Zestig
De 16e april werd hij zestig. En hij fietst nog steeds. Drie keer kwam hij me rechtstreeks fietsend uit Nederland in Portugal opzoeken. Hij gaat dan wel terug, samen met fiets, in het vliegtuig. Een andere keer nam hij een vlucht naar Agadir en fietste vandaar via de Atlas en Spanje naar mij toe. Dit jaar had hij niet zoveel vakantiedagen en fietste van Barcelona, waar zijn dochter woont naar mijn stek aan de Guadiana in Portugal.
En elke dag, weer of geen weer, fietst hij van Volendam naar zijn werk in Amsterdam-Sloterdijk. Soms via een omweg langs het Noord-Hollands Kanaal en via de kust op Amsterdam aan.
Met het fietswiel op de foto zijn de vriendjes volgens mij op een missie. De oom van Guido wilde namelijk een keer zijn nieuwe racefiets aan zijn zus laten zien. Toen hij zijn aanwinst, na de trap op te zijn gelopen, wilde showen, stond alleen zijn achterwiel nog met het slot aan een boom gekluisterd.
Vincent corrigeert me: "Mam het is een wiel met een terugtraprem, we wilden er een fietskar van maken!"
Ach ik laat mijn eerste suggestie maar staan. Want ook dat was de buurt rond de Jan Evertsenstraat. Je moest 's morgens maar zien of je die dag nog naar school of werk kon op de fiets, die je de dag daarvoor tegen de boom had gezet...
----------
De auteur leverde de foto.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Vincent |
Nienke Nieuwenhuizen |
Soms worden de verhalen je in de schoot geworpen.
Ik bekijk via facebook foto's uit de jaren 70 van Amsterdam-Oud-West en zie ineens mijn zoon Vincent voorbij komen, samen met zijn buurjongetje en vriendje Guido.
Ze lopen te sjouwen met een fietswiel in de Jan Evertsenstraat.
Ik schat ze daar 7 jaar oud. Ze hebben nog echte kleutersmoeltjes onder de toen lange haren. En ik bedenk dat ik mijn zoon eigenlijk zijn hele leven met fietsen in de weer heb gezien.
Toen hij het fietsen leerde woonden we nog in de Van der Hoopstraat. Hij leerde het op de fiets van zijn oudere zus Tanja. Hij was vier jaar. Een paar keer rende ik achter hem aan in het Westerpark, maar ik moest ook aandacht besteden aan zijn twee jaar jongere zusje Katinka en ik was in verwachting van zijn toekomstige broertje Arjan, puf, puf.
Geen nood, hij leerde het zichzelf, met letterlijk vallen en opstaan op een van de grasvelden in het park. Hij had er maar één middag voor nodig en sinds die tijd is hij met de fietsen samen gegroeid.
Tochten
Hij maakte al jong avontuurlijke tochten. Zijn eerste onaangekondigde tocht op achtjarige leeftijd met een vriendje ging richting De Zeedijk. Op het moment dat ik erachter kwam dat hij langer dan gewoonlijk op pad was, kwam hij gelukkig alweer heelhuids via Dam- en De Clerkstraat thuis en verzekerde hij mij, dat de Zeedijk helemaal geen dijk was waar de mannen achter de vrouwen aanzaten. Het was een gewone straat en de vrouwen zaten daar achter het raam op de mannen te wachten. Er waren ook vrouwen die zaten te breien en dat waren gewoon moeders!
We hadden in die tijd een vakantiehuisje in Bakkum en daar fietsten we elk weekend met de hele familie heen. Hij was altijd degeen die nog even terug ging om iets dat was vergeten op te halen en had ons dan al weer ingehaald voor we op de pont naar Zaandam stonden.
Daarna volgden eigen avonturen. In volgorde: kampeertochten met vrienden, zijn aanstaande vrouw, zijn kinderen. Of hij reed in zijn eentje naar Parijs om daar bij de Fnac een langspeelplaat van Quilapayún of een andere strijdbare groep te halen. Hij vond het heerlijk om in zijn eentje over de Champs Elysees te rijden.
Zestig
De 16e april werd hij zestig. En hij fietst nog steeds. Drie keer kwam hij me rechtstreeks fietsend uit Nederland in Portugal opzoeken. Hij gaat dan wel terug, samen met fiets, in het vliegtuig. Een andere keer nam hij een vlucht naar Agadir en fietste vandaar via de Atlas en Spanje naar mij toe. Dit jaar had hij niet zoveel vakantiedagen en fietste van Barcelona, waar zijn dochter woont naar mijn stek aan de Guadiana in Portugal.
En elke dag, weer of geen weer, fietst hij van Volendam naar zijn werk in Amsterdam-Sloterdijk. Soms via een omweg langs het Noord-Hollands Kanaal en via de kust op Amsterdam aan.
Met het fietswiel op de foto zijn de vriendjes volgens mij op een missie. De oom van Guido wilde namelijk een keer zijn nieuwe racefiets aan zijn zus laten zien. Toen hij zijn aanwinst, na de trap op te zijn gelopen, wilde showen, stond alleen zijn achterwiel nog met het slot aan een boom gekluisterd.
Vincent corrigeert me: "Mam het is een wiel met een terugtraprem, we wilden er een fietskar van maken!"
Ach ik laat mijn eerste suggestie maar staan. Want ook dat was de buurt rond de Jan Evertsenstraat. Je moest 's morgens maar zien of je die dag nog naar school of werk kon op de fiets, die je de dag daarvoor tegen de boom had gezet...
----------
De auteur leverde de foto.
|
| © 2025 Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|