 |
| Vermaak en Genot > Naar de film |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Fascinerend klokkenspel |
Willem Minderhout |
|
|
 Tijdens mijn recente bezoek aan Washington en New York (Jrg. 22 nr. 14) kon museumbezoek natuurlijk niet uitblijven. Wat kunst betreft, bezochten we de National Gallery in Washington en de MoMA en de Met in New York. Nu had ik in alle drie de musea wel een overweldigende collectie verwacht, maar ik werd desalniettemin nog veel meer van mijn sokken geblazen dan ik had voorzien. We hadden voor elk museum ongeveer twee uur uitgetrokken en dat is natuurlijk veel te weinig.
Vooral het MoMA vond ik fantastisch. Van Matisse tot Mondriaan, van Picabia tot Picasso. Duchamp, Schwitters, Beckman, Lisitzky … En natuurlijk ook Amerikanen als Rothko, Newman en Pollock. Eén groot feest!
Christian Marclay
Mijn oog viel op een affiche dat een expositie van Christian Marclay onder de aandacht bracht. ‘The Clock’ heette die. Ik had geen idee wat het was, maar ik ken Marclay van zijn werk op de vroege albums van John Zorn, zoals Locus Solus, Cobra en The Big Gundown, waarop hij ‘draaitafels’ speelt. De geluiden die hij uit de door hem gemaltraiteerde platen tevoorschijn toverde hebben me altijd geïntrigeerd.
Ik wilde wel eens zien wat die Marclay voor kunst gebrouwen had. Het duurde even voor ik de ruimte waarin ‘The Clock’ was onmdergebracht gevonden had. Het bleek een filmzaal te zijn, waar op een groot scherm een speelfilm van, schatte ik aan de hand van de kleding, begin jaren vijftig te zien was. Het bleek echter slechts een fragment te zijn. In plaats van de aan elkaar gelaste geluidsfragmenten die ik van hem kende, bleek ‘The Clock’ een mozaïek van beeldfragmenten te zijn van talloze films. Het duurde even voordat de rode draad tot me doordrong. De titel had me die natuurlijk al duidelijk moeten maken: de tijd!
Ieder fragment bevat een beeld van een klok of een horloge. Na enige tijd drong het tot me door dat al die fragmenten diachroon aan elkaar waren gemonteerd. Een scene met een kerkklok die op elf voor twaalf staat wordt opgevolgd door een scene met een polshorloge dat op tien voor twaalf staat. Op deze manier worden filmfragmenten uit de hele filmgeschiedenis aan elkaar geregen. Wat moet dat een monnikenwerk geweest zijn!
Opeens viel het me op dat de tijd op de klokken en horloges in de film ook nog eens synchroon liep met mijn horloge. Ik kon dus aan de film zien hoe laat het was.
‘Een prachtig ‘concept’ zoiets, maar werkt het ook?’, hoor ik u denken. Ja! Ik heb gefascineerd zitten kijken van 11.45 tot 12.05. Ik vermoedde dat het om twaalf uur tot een climax zou komen en hoewel de fragmenten daar wel enige aanleiding toe gaven ging het na twaalf uur gewoon door. Ik heb mij losgescheurd omdat ik ook de rest van de collectie nog wilde zien.
Toen ik na afloop nadere informatie over ‘The Clock’ opzocht begreep ik dat deze film, die al uit 2010 stamt, 24 uur duurt. MoMA organiseert speciale nachten waarop bezoekers de hele film kunnen bekijken. Als ik tijd en geld had zou ik er voor naar New York willen vliegen!
Hopelijk komt hij ooit op Netflix, al weet ik niet of je de film dan ook met de klok mee kan laten lopen.
---------
De auteur heeft het affiche gefotografeerd.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Vermaak en Genot > Naar de film |
| Fascinerend klokkenspel |
Willem Minderhout |
Tijdens mijn recente bezoek aan Washington en New York (Jrg. 22 nr. 14) kon museumbezoek natuurlijk niet uitblijven. Wat kunst betreft, bezochten we de National Gallery in Washington en de MoMA en de Met in New York. Nu had ik in alle drie de musea wel een overweldigende collectie verwacht, maar ik werd desalniettemin nog veel meer van mijn sokken geblazen dan ik had voorzien. We hadden voor elk museum ongeveer twee uur uitgetrokken en dat is natuurlijk veel te weinig.
Vooral het MoMA vond ik fantastisch. Van Matisse tot Mondriaan, van Picabia tot Picasso. Duchamp, Schwitters, Beckman, Lisitzky … En natuurlijk ook Amerikanen als Rothko, Newman en Pollock. Eén groot feest!
Christian Marclay
Mijn oog viel op een affiche dat een expositie van Christian Marclay onder de aandacht bracht. ‘The Clock’ heette die. Ik had geen idee wat het was, maar ik ken Marclay van zijn werk op de vroege albums van John Zorn, zoals Locus Solus, Cobra en The Big Gundown, waarop hij ‘draaitafels’ speelt. De geluiden die hij uit de door hem gemaltraiteerde platen tevoorschijn toverde hebben me altijd geïntrigeerd.
Ik wilde wel eens zien wat die Marclay voor kunst gebrouwen had. Het duurde even voor ik de ruimte waarin ‘The Clock’ was onmdergebracht gevonden had. Het bleek een filmzaal te zijn, waar op een groot scherm een speelfilm van, schatte ik aan de hand van de kleding, begin jaren vijftig te zien was. Het bleek echter slechts een fragment te zijn. In plaats van de aan elkaar gelaste geluidsfragmenten die ik van hem kende, bleek ‘The Clock’ een mozaïek van beeldfragmenten te zijn van talloze films. Het duurde even voordat de rode draad tot me doordrong. De titel had me die natuurlijk al duidelijk moeten maken: de tijd!
Ieder fragment bevat een beeld van een klok of een horloge. Na enige tijd drong het tot me door dat al die fragmenten diachroon aan elkaar waren gemonteerd. Een scene met een kerkklok die op elf voor twaalf staat wordt opgevolgd door een scene met een polshorloge dat op tien voor twaalf staat. Op deze manier worden filmfragmenten uit de hele filmgeschiedenis aan elkaar geregen. Wat moet dat een monnikenwerk geweest zijn!
Opeens viel het me op dat de tijd op de klokken en horloges in de film ook nog eens synchroon liep met mijn horloge. Ik kon dus aan de film zien hoe laat het was.
‘Een prachtig ‘concept’ zoiets, maar werkt het ook?’, hoor ik u denken. Ja! Ik heb gefascineerd zitten kijken van 11.45 tot 12.05. Ik vermoedde dat het om twaalf uur tot een climax zou komen en hoewel de fragmenten daar wel enige aanleiding toe gaven ging het na twaalf uur gewoon door. Ik heb mij losgescheurd omdat ik ook de rest van de collectie nog wilde zien.
Toen ik na afloop nadere informatie over ‘The Clock’ opzocht begreep ik dat deze film, die al uit 2010 stamt, 24 uur duurt. MoMA organiseert speciale nachten waarop bezoekers de hele film kunnen bekijken. Als ik tijd en geld had zou ik er voor naar New York willen vliegen!
Hopelijk komt hij ooit op Netflix, al weet ik niet of je de film dan ook met de klok mee kan laten lopen.
---------
De auteur heeft het affiche gefotografeerd.
|
| © 2025 Willem Minderhout |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|
