 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Pyro wijn |
Bram Schilperoord |
|
|
Wat is geluk op vakantie? Een huisje met uitzicht! Plus een brandende houtkachel. We verblijven in een dorp in Portugal eind november, wat jaartjes geleden.
Overdag is de temperatuur behaaglijk maar 's nachts is het ijskoud. In de middag had ik de kachel maar eens aangemaakt, hetgeen aanvankelijk gepaard ging met veel moeite om lekker te vlammen.
Het is een uur of vijf in de middag. De zon is gezakt, de temperatuur zakt nog sneller. De wijn staat op tafel, het glas is gevuld. Ik word langzamerhand een beetje tipsy. Die wijn smaakt prima, mompel ik in mezelf. Een paar pindaatjes erbij en nog maar eens het glas gevuld. Ik tuur nu eens naar het vuur, dan wordt m'n blik weer gevangen door het uitzicht. Een glooiend dal met bos en bergen op de achtergrond. De wijn moet goed zijn, dat doet 't 'm, maar nog meer ben ik gevangen door het vuur dat inmiddels hoog opvlamt. En de warmte die het afgeeft. Ben ik een pyromaan? Denk 't niet, maar misschien een beetje weemoedig naar de tijd dat er in de meeste huizen een kachel brandde in plaats van de centrale verwarming, waar maar bitter weinig leven in zit.
Nieuwe Messias
's Avonds kwart over negen zit-ie daar nog, met een vuistdik boek halverwege opengeslagen te lezen onder het schamele lampje in de bushalte. Een lange, broodmagere man, een jaar of veertig schat ik hem, in het gezelschap van een hond. Minstens drie broeken over elkaar aan, truien, windjack, rode wintermuts, versleten rugzak, volstrekt ongenaakbaar voor de buitenwereld.
Ik loop langs de bushalte die aan de rand van het dorp niet meer dan tien meter verwijderd is van het restaurant waar ik een voedzame maaltijd heb verorberd, een halve fles rode wijn soldaat heb gemaakt en nu op weg ben naar nog een ander café voor een 'afzakkertje'. Allemaal luxe, zeker vergeleken met deze armoelijder, die waarschijnlijk danig geschift is maar gezien dat dikke boek dat-ie leest tevens intellectueel. Ik richt het woord tot hem en zeg beleefd: 'Hi, hello, mister, how are you? You need any money'? Waarop-ie onmiddellijk het boek dichtklapt, z'n boeltje bijeenraapt en als de wiedeweerga in het pikkedonker verdwijnt met de hond in zijn kielzog, richting open veld.
Wat heb ik verkeerd gedaan? What did I do wrong? Had ik tien euro in het bushok moeten gooien, had ik hem 'het geheime teken van goede mensen onder elkaar' moeten geven? Maar wat is dat teken? Had ik een geruststellend gebaar moeten maken, zo van: goed volk, no alarm. Had ik hem over z'n bol moeten aaien? Liever niet. Zeer waarschijnlijk was z'n haar in maanden niet gewassen. Moeilijk hoor. Sommige zwervers doe je plezier met een paar euro's en een biertje maar deze had wel erg veel noten op zijn zang. Misschien was het wel de nieuwe Messias. Ja, dan kom ik nooit in de hemel.
----------
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Pyro wijn |
Bram Schilperoord |
Wat is geluk op vakantie? Een huisje met uitzicht! Plus een brandende houtkachel. We verblijven in een dorp in Portugal eind november, wat jaartjes geleden.
Overdag is de temperatuur behaaglijk maar 's nachts is het ijskoud. In de middag had ik de kachel maar eens aangemaakt, hetgeen aanvankelijk gepaard ging met veel moeite om lekker te vlammen.
Het is een uur of vijf in de middag. De zon is gezakt, de temperatuur zakt nog sneller. De wijn staat op tafel, het glas is gevuld. Ik word langzamerhand een beetje tipsy. Die wijn smaakt prima, mompel ik in mezelf. Een paar pindaatjes erbij en nog maar eens het glas gevuld. Ik tuur nu eens naar het vuur, dan wordt m'n blik weer gevangen door het uitzicht. Een glooiend dal met bos en bergen op de achtergrond. De wijn moet goed zijn, dat doet 't 'm, maar nog meer ben ik gevangen door het vuur dat inmiddels hoog opvlamt. En de warmte die het afgeeft. Ben ik een pyromaan? Denk 't niet, maar misschien een beetje weemoedig naar de tijd dat er in de meeste huizen een kachel brandde in plaats van de centrale verwarming, waar maar bitter weinig leven in zit.
Nieuwe Messias
's Avonds kwart over negen zit-ie daar nog, met een vuistdik boek halverwege opengeslagen te lezen onder het schamele lampje in de bushalte. Een lange, broodmagere man, een jaar of veertig schat ik hem, in het gezelschap van een hond. Minstens drie broeken over elkaar aan, truien, windjack, rode wintermuts, versleten rugzak, volstrekt ongenaakbaar voor de buitenwereld.
Ik loop langs de bushalte die aan de rand van het dorp niet meer dan tien meter verwijderd is van het restaurant waar ik een voedzame maaltijd heb verorberd, een halve fles rode wijn soldaat heb gemaakt en nu op weg ben naar nog een ander café voor een 'afzakkertje'. Allemaal luxe, zeker vergeleken met deze armoelijder, die waarschijnlijk danig geschift is maar gezien dat dikke boek dat-ie leest tevens intellectueel. Ik richt het woord tot hem en zeg beleefd: 'Hi, hello, mister, how are you? You need any money'? Waarop-ie onmiddellijk het boek dichtklapt, z'n boeltje bijeenraapt en als de wiedeweerga in het pikkedonker verdwijnt met de hond in zijn kielzog, richting open veld.
Wat heb ik verkeerd gedaan? What did I do wrong? Had ik tien euro in het bushok moeten gooien, had ik hem 'het geheime teken van goede mensen onder elkaar' moeten geven? Maar wat is dat teken? Had ik een geruststellend gebaar moeten maken, zo van: goed volk, no alarm. Had ik hem over z'n bol moeten aaien? Liever niet. Zeer waarschijnlijk was z'n haar in maanden niet gewassen. Moeilijk hoor. Sommige zwervers doe je plezier met een paar euro's en een biertje maar deze had wel erg veel noten op zijn zang. Misschien was het wel de nieuwe Messias. Ja, dan kom ik nooit in de hemel.
----------
|
| © 2025 Bram Schilperoord |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|
