 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 22
10 april 2025
Nummer 15 verschijnt op
1 mei 2025 |  |
|
| Bezigheden > Op de fiets |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Het spoor bijster |
Thomas van der Steen |
|
|
Noem mij ouderwets maar het liefst fiets ik langs de groene bordjes met fietsknooppunten. Geleid worden door pijlen is een vorm van reizen zo oud als de weg naar Rome, letterlijk. Nieuwe technieken zijn er in overvloed maar gaan vaak samen met een dwingende stem en daar hou ik niet van. “Over 200 meter, sla linksaf op de rotonde”, o ja, dat maak ik zelf wel uit, tuthola. De techniek zo ver en gefinetuned dat een uitspringende stoeptegel al kan leiden tot het volgende bevel: “Sla linksaf om op de Blois van Treslongstraat te blijven”, een seconde later gevolgd door: “Sla rechtsaf om op de Blois van Treslongstraat te blijven”.
Juist dat nutteloze gelul terwijl ik luister naar de climax van een filosofisch betoog over de eigentijdsheid van kerkvader Augustinus door Beatrice de Graaf in De Ongelooflijke Podcast of nét die glissando op het klavier van Keith Emerson ontvlamt. Nee, laat mij maar die bordjes volgen.
Ooit gebruikte ik de lunch in Utrecht op de Burgemeester Reigerstraat. Op de gevel langs het spoor zag ik een magnifieke muurschildering. Een afbeelding van een experiment uitgevoerd door professor Buys Ballot. Het dopplereffect, tot dan toe (1845) een theorie, werd door de hoogleraar empirisch bewezen. Hij posteerde een koperblazer op een open wagon en liet de trein voorbijrijden aan hemzelf en een groep kritische toehoorders. En ja hoor, de toonhoogte van de hoorn daalde op het moment dat de trein voorbij stoof en de formule (zie foto) was bewezen. De muurschildering bleek van kunstenaarscollectief De Strakke Hand en ze hebben er meer geschilderd in Utrecht. Ik wil ze allemaal zien.
Knooppunten
Van de website fietsnetwerk.nl neem ik de knooppunten over die  mij langs al die muren zullen voeren. Ouderwetser kan haast niet, met pen op een papiertje gekrabbeld. Bij het Gerrit Rietveld College in Utrecht-Noord begint mijn kunstroute. Al na 100 meter zie ik op de 40 meter hoge Lamérisflat een net zo hoge muurschildering, goed begin. Ik fiets verder naar knooppunt 60, daarna 28 maar opeens is er geen bordje meer te bekennen. Dit gebeurt wel vaker, vooral in steden waar je door de kakofonie van verkeersborden, stoplichten en reclameborden door de bomen het bos niet meer ziet. Stug doorfietsen is dan de remedie, vanzelf verschijnt er wel weer een bordje. Nu niet.
Moedeloos laat ik de schouders hangen en geef mijn oorspronkelijke plan op, zo ook het navigeren via de knooppunten. Aan de einder verheft zich de Dom en net zoals de Bunnikse kaasboer dat al in de 14e eeuw deed richt, ik mij op de toren. De onlangs gerestaureerde lantaarn, het bovenste deel van de Domtoren, schittert in de zon.
Als ik op het Domplein aankom, is verder fietsen onmogelijk. Eindeloze toeristenstromen trekken langs de bezienswaardigheid. In de binnentuin van de kerk, de Pandhof, is het rustig. Onder de hoede van de heilige Willibrordus overdenk ik mijn zonden. Opgeven bij de minste tegenslag zal ik wel de rest van mijn leven meedragen. Maar modern navigeren, dat moet ik toch kunnen. I’ll be back!
----------
De foto's zijn van de schrijver.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Op de fiets |
| Het spoor bijster |
Thomas van der Steen |
Noem mij ouderwets maar het liefst fiets ik langs de groene bordjes met fietsknooppunten. Geleid worden door pijlen is een vorm van reizen zo oud als de weg naar Rome, letterlijk. Nieuwe technieken zijn er in overvloed maar gaan vaak samen met een dwingende stem en daar hou ik niet van. “Over 200 meter, sla linksaf op de rotonde”, o ja, dat maak ik zelf wel uit, tuthola. De techniek zo ver en gefinetuned dat een uitspringende stoeptegel al kan leiden tot het volgende bevel: “Sla linksaf om op de Blois van Treslongstraat te blijven”, een seconde later gevolgd door: “Sla rechtsaf om op de Blois van Treslongstraat te blijven”.
Juist dat nutteloze gelul terwijl ik luister naar de climax van een filosofisch betoog over de eigentijdsheid van kerkvader Augustinus door Beatrice de Graaf in De Ongelooflijke Podcast of nét die glissando op het klavier van Keith Emerson ontvlamt. Nee, laat mij maar die bordjes volgen.
Ooit gebruikte ik de lunch in Utrecht op de Burgemeester Reigerstraat. Op de gevel langs het spoor zag ik een magnifieke muurschildering. Een afbeelding van een experiment uitgevoerd door professor Buys Ballot. Het dopplereffect, tot dan toe (1845) een theorie, werd door de hoogleraar empirisch bewezen. Hij posteerde een koperblazer op een open wagon en liet de trein voorbijrijden aan hemzelf en een groep kritische toehoorders. En ja hoor, de toonhoogte van de hoorn daalde op het moment dat de trein voorbij stoof en de formule (zie foto) was bewezen. De muurschildering bleek van kunstenaarscollectief De Strakke Hand en ze hebben er meer geschilderd in Utrecht. Ik wil ze allemaal zien.
Knooppunten
Van de website fietsnetwerk.nl neem ik de knooppunten over die mij langs al die muren zullen voeren. Ouderwetser kan haast niet, met pen op een papiertje gekrabbeld. Bij het Gerrit Rietveld College in Utrecht-Noord begint mijn kunstroute. Al na 100 meter zie ik op de 40 meter hoge Lamérisflat een net zo hoge muurschildering, goed begin. Ik fiets verder naar knooppunt 60, daarna 28 maar opeens is er geen bordje meer te bekennen. Dit gebeurt wel vaker, vooral in steden waar je door de kakofonie van verkeersborden, stoplichten en reclameborden door de bomen het bos niet meer ziet. Stug doorfietsen is dan de remedie, vanzelf verschijnt er wel weer een bordje. Nu niet.
Moedeloos laat ik de schouders hangen en geef mijn oorspronkelijke plan op, zo ook het navigeren via de knooppunten. Aan de einder verheft zich de Dom en net zoals de Bunnikse kaasboer dat al in de 14e eeuw deed richt, ik mij op de toren. De onlangs gerestaureerde lantaarn, het bovenste deel van de Domtoren, schittert in de zon.
Als ik op het Domplein aankom, is verder fietsen onmogelijk. Eindeloze toeristenstromen trekken langs de bezienswaardigheid. In de binnentuin van de kerk, de Pandhof, is het rustig. Onder de hoede van de heilige Willibrordus overdenk ik mijn zonden. Opgeven bij de minste tegenslag zal ik wel de rest van mijn leven meedragen. Maar modern navigeren, dat moet ik toch kunnen. I’ll be back!
----------
De foto's zijn van de schrijver.
|
| © 2025 Thomas van der Steen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|