 Primavera is het Italiaanse woord voor lente en daarom ook de bijnaam voor Milaan-San Remo, de eerste wielerklassieker van het jaar. Ik heb al een fietstochtje gemaakt dit jaar, onder een verlegen zonnetje en door snijdende kou, maar dat was niet bepaald een klassieker. Nu is het eind februari en het kwik belooft de dubbele cijfers te halen dus ook Belinda gaat mee voor deze lenteklassieker. Het is zondag en ik heb mijn zinnen gezet op een bezoek aan de Cenakelkerk van de Heilig Landstichting. Die kerk is een van de gebedshuizen van ‘Het Grootste Museum van Nederland’ en zeer beperkt open, alleen op zondag van 14.00 tot 16.00.
Meteen over de Waalbrug stappen we op de fiets. We zijn niet de enigen die genieten van de eerste echte lentedag; aan de eerste softijsjes wordt al gelikt en het moet nog 12 uur worden. We verlaten Nijmegen via de Oude Kleefsebaan die, zoals de naam al verraadt, naar Duitsland voert. Vanaf het moment dat we de bebouwde kom verlaten, fietsen we over golvend landschap. In een oogwenk zijn we op de Hauptstrasse van Wyler. Het is de dag van de verkiezingen voor de Bondsdag en de vrees voor een overwinning van het AfD beheerst het debat. Ik hoop op verhitte discussies op de stoep van het plaatselijke Wahlstation maar niets van dat al, het dorp is uitgestorven.
Het parcours gaat op en af, de naam Berg en Dal voor deze gemeente is niet zomaar. Op de Wylerbaan staat een monument dat is opgedragen aan de troepen die over deze weg ten strijde trokken tegen de Duitsers in februari ‘45. Voor het Vrijheidsmuseum in Groesbeek staat een Russische tank. In de file naar Kyiv liep de T-72B in maart 2022 op een mijn en staat nu vleugellam op het parkeerterrein te verroesten. In De Oude Molen lunchen we en waar ik hoopte op een boerenomelet is het focaccia met pesto hummus vóór en Philly cheesesteak ná op de lunchkaart. De vertiktokkisering van de wereld gaat onverminderd door en heeft ook de provincie bereikt.
Naar de kerk
Het traject naar de Cenakelkerk gaat door het bos. Nu voelen we de winter nog goed. De zonnestralen doen hun best maar de lucht tussen de bomen is ronduit kil. Het dorp met die eigenaardige naam ziet er op het eerste gezicht gewoon uit. Hier woonde Dries van Agt in zijn tijd als premier. Maar een witte poort met een spreuk van Isaias geeft toegang tot de plek waar de kerk moet staan. Nog even verder het bospad af en daar staat-ie!
De aanblik van de kerk overdondert ons: twee witte blinkende torens en een Byzantijnse koepel tegen een blauwe hemel. Fiets parkeren en ademloos kijken. Dan naar binnen waar de verwondering niet minder wordt. Door de Bijbelse schilderingen en mozaïeken wanen wij ons eerder in het eerste-eeuwse Palestina dan in het Gelderland van nu. Met onze hoofden in de nek bewonderen we de koepel die beschilderd is als het hemelgewelf zelve.
Bij de deur staat een man te glimmen van trots. Ik maak een praatje en hij vertelt mij dat Cenakel de naam is voor de zaal waar Jezus en zijn apostelen het Laatste Avondmaal gebruikten. En dat architect Jan Stuyt en kunstenaar Piet Gerrits eerst naar het Midden-Oosten reisden ter inspiratie. De stijl is dan ook die van het oriëntalisme. Dat staat tegenwoordig in een kwaad daglicht want het is de westerse kijk op het oosten en culturele toe-eigening is not done. Het kan ons niets schelen, we vinden het prachtig.
Van alle gebedshuizen van het Grootste Museum die ik inmiddels heb afgevinkt, komt deze in mijn top 3. Verlicht dalen we af naar Nijmegen, de eerste lenterit zit erop.
---------
De foto is van Belinda Bouman.
|
