 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 13
Jaargang 22
27 maart 2025
Nummer 14 verschijnt op
10 april 2025 |  |
|
| Beschouwingen > De verbazing |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Capita selecta |
Carlo van Praag |
|
|
 Klinkers doen ertoe
Ooit volgde ik de colleges van professor Bertling die als leeropdracht had ‘Culturele antropologie van Zuidoost-Azië’ (lees Indonesië). Zij vonden plaats in het Instituut voor de Tropen in Amsterdam. Die keer ging het over de kunst van het batikken. ‘Zijn er nog vragen?’ vroeg professor Bertling aan het einde van zijn betoog. Een student stak zijn hand op.
‘Professor, wist u dat er ook bitakken bestaat’.
Ik moest hieraan denken in verband met de heruitgave van ‘Zuster Belinda’. In dit boek wordt de spot gedreven met het genre doktersroman. Het is geschreven in de stijl van het genre, maar maakt het belachelijk. Zo hebben alle personages de naam van een sigarettenmerk, niet alleen zuster Belinda maar ook dokter Dushkind, de andere protagonist, met wie zij het aanlegt. Dit soort literatuur heeft een naam, maar welke? Ik kon er niet opkomen totdat ik mij bij een glaasje tegoed deed aan die kleine groene nootjes. Ja, ik kwam ineens op de naam van het genre. Zuster Belinda is een pastiche. En weet u nou ook de naam van die nootjes? Onder inzenders met het juiste antwoord wordt een zakje van dit lekkers verloot.
Op de radio gehoord
Trump neemt geen genoegen met het zogenaamde feit dat Amerika ontdekt zou zijn door die slappe zakken van Europeanen. Amerika moet door een Amerikaan ontdekt zijn.
In de krant gelezen
In Maastricht is een hotel waar alleenstaande gasten bij de receptie een kom krijgen en een schepnetje waarmee zij uit het aquarium een goudvis kunnen downloaden. Die kom met de goudvis mag dan mee naar boven. Dan hebben deze zielepoten een beetje gezelschap op hun kamer.
Populair
U weet dat ik in februari een ingrijpende verandering heb ondergaan. Voor de goede orde: het gaat niet om een verandering van gender of seksuele voorkeur. Die zitten bij mij stevig vastgeroest. Nee, ik ben veranderd van persoonlijkheid. Voor die datum was ik introvert, geremd en ontoegankelijk, maar daarna opgewekt, contactbereid, naar alle kanten groetend, een hartelijk woord voor iedereen.
Ja, waar ik niet kom, word ik zeer gemist
Waar ik wel kom, ben ik welkom, zeer beslist!
Ik word dan ook vaak aangesproken. Zo zat ik onlangs in mijn stamcafé. Een gezinnetje passeerde me op weg naar de uitgang en een jongetje van een jaar of vier bleef voor mijn tafel staan.
‘Je lijkt op mijn opa’, zei hij ‘die had net zo’n shirt’.
‘Kom Liam’, zei zijn moeder. ‘We moeten weg’.
‘En nou is ie dood’ riep Liam nog.
Weer een ander genre
Een tijd lang waren zogenaamde gruesomes in zwang, moppen van een wreed karakter. Eén is mij bijgebleven als waardig voorbeeld van het genre.
Een agent belt aan en de vrouw des huizes doet open.
Agent: ‘Ik heb een hele nare mededeling voor u, mevrouw. Uw man is onder de tram gekomen’.
Vrouw: ‘Dan heb ik zo wel genoeg geschild’.
Ik kom in actie
Paulien Cornelisse heeft het boekenweekessay geschreven. Zij behandelt het uitbundige voorkomen van modale partikels in het gesproken Nederlands. Dat zijn woorden die geen betekenis toevoegen aan een boodschap, maar deze milder doen overkomen. Woorden zoals nou, misschien, even. ‘Mag ik u misschien even lastigvallen’. Het is een scherpzinnig en amusant geschreven verhandeling, maar hij wordt door een recensent in de NRC van het laatste weekend afgekraakt en brengt het niet verder dan twee bolletjes. Deze Berthold van Maris verwijt haar taalkundige scherpte en dat terwijl hij het zelf heeft over ‘….mensen …..die zich soms aan elkaar irriteren’. Daarbij verwart hij modale partikels met tussenwerpsels en dat zijn toch heus verschillende categorieën. Zelf zou ik het essay vier bolletjes toekennen.
Ik heb een brief van deze strekking naar de NRC geschreven, maar vergeten er een paar biljetten van €50.- bij in te sluiten. Gelukkig is er altijd nog De Leunstoel.
Conclusie
Het wordt tijd dat ik weer wat beleef om over te schrijven. Zoals het nu is, loopt mijn leven achter op mijn dagboek.
----------
De illustratie is van Coccie van Duijn.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > De verbazing |
| Capita selecta |
Carlo van Praag |
Klinkers doen ertoe
Ooit volgde ik de colleges van professor Bertling die als leeropdracht had ‘Culturele antropologie van Zuidoost-Azië’ (lees Indonesië). Zij vonden plaats in het Instituut voor de Tropen in Amsterdam. Die keer ging het over de kunst van het batikken. ‘Zijn er nog vragen?’ vroeg professor Bertling aan het einde van zijn betoog. Een student stak zijn hand op.
‘Professor, wist u dat er ook bitakken bestaat’.
Ik moest hieraan denken in verband met de heruitgave van ‘Zuster Belinda’. In dit boek wordt de spot gedreven met het genre doktersroman. Het is geschreven in de stijl van het genre, maar maakt het belachelijk. Zo hebben alle personages de naam van een sigarettenmerk, niet alleen zuster Belinda maar ook dokter Dushkind, de andere protagonist, met wie zij het aanlegt. Dit soort literatuur heeft een naam, maar welke? Ik kon er niet opkomen totdat ik mij bij een glaasje tegoed deed aan die kleine groene nootjes. Ja, ik kwam ineens op de naam van het genre. Zuster Belinda is een pastiche. En weet u nou ook de naam van die nootjes? Onder inzenders met het juiste antwoord wordt een zakje van dit lekkers verloot.
Op de radio gehoord
Trump neemt geen genoegen met het zogenaamde feit dat Amerika ontdekt zou zijn door die slappe zakken van Europeanen. Amerika moet door een Amerikaan ontdekt zijn.
In de krant gelezen
In Maastricht is een hotel waar alleenstaande gasten bij de receptie een kom krijgen en een schepnetje waarmee zij uit het aquarium een goudvis kunnen downloaden. Die kom met de goudvis mag dan mee naar boven. Dan hebben deze zielepoten een beetje gezelschap op hun kamer.
Populair
U weet dat ik in februari een ingrijpende verandering heb ondergaan. Voor de goede orde: het gaat niet om een verandering van gender of seksuele voorkeur. Die zitten bij mij stevig vastgeroest. Nee, ik ben veranderd van persoonlijkheid. Voor die datum was ik introvert, geremd en ontoegankelijk, maar daarna opgewekt, contactbereid, naar alle kanten groetend, een hartelijk woord voor iedereen.
Ja, waar ik niet kom, word ik zeer gemist
Waar ik wel kom, ben ik welkom, zeer beslist!
Ik word dan ook vaak aangesproken. Zo zat ik onlangs in mijn stamcafé. Een gezinnetje passeerde me op weg naar de uitgang en een jongetje van een jaar of vier bleef voor mijn tafel staan.
‘Je lijkt op mijn opa’, zei hij ‘die had net zo’n shirt’.
‘Kom Liam’, zei zijn moeder. ‘We moeten weg’.
‘En nou is ie dood’ riep Liam nog.
Weer een ander genre
Een tijd lang waren zogenaamde gruesomes in zwang, moppen van een wreed karakter. Eén is mij bijgebleven als waardig voorbeeld van het genre.
Een agent belt aan en de vrouw des huizes doet open.
Agent: ‘Ik heb een hele nare mededeling voor u, mevrouw. Uw man is onder de tram gekomen’.
Vrouw: ‘Dan heb ik zo wel genoeg geschild’.
Ik kom in actie
Paulien Cornelisse heeft het boekenweekessay geschreven. Zij behandelt het uitbundige voorkomen van modale partikels in het gesproken Nederlands. Dat zijn woorden die geen betekenis toevoegen aan een boodschap, maar deze milder doen overkomen. Woorden zoals nou, misschien, even. ‘Mag ik u misschien even lastigvallen’. Het is een scherpzinnig en amusant geschreven verhandeling, maar hij wordt door een recensent in de NRC van het laatste weekend afgekraakt en brengt het niet verder dan twee bolletjes. Deze Berthold van Maris verwijt haar taalkundige scherpte en dat terwijl hij het zelf heeft over ‘….mensen …..die zich soms aan elkaar irriteren’. Daarbij verwart hij modale partikels met tussenwerpsels en dat zijn toch heus verschillende categorieën. Zelf zou ik het essay vier bolletjes toekennen.
Ik heb een brief van deze strekking naar de NRC geschreven, maar vergeten er een paar biljetten van €50.- bij in te sluiten. Gelukkig is er altijd nog De Leunstoel.
Conclusie
Het wordt tijd dat ik weer wat beleef om over te schrijven. Zoals het nu is, loopt mijn leven achter op mijn dagboek.
----------
De illustratie is van Coccie van Duijn.
|
| © 2025 Carlo van Praag |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|