 Ik voel me aan de struisvogel verwant
Ik ren, want ik probeer niet stil te staan
Bij alles wat er nu lijkt mis te gaan
Ik stop liever mijn kop maar in het zand
Ik ben een wezen dat in het duister tast Onder de vogels ben ik een zwaargewicht
Ben om te vliegen onvoldoende licht
Ik kies dus maar de uitweg die mij past Voorover met mijn kop diep in het zand
Houd ik me verre van al die enge mannen
Die een gevaar vormen voor de savanne
In de grond weet ik dat de wereld brandt
Mij rest niets anders dan het beste ervan hopen
Tot er niets overblijft, dan heel hard weg te lopen
-=---------
De tekening is van Henk Klaren.
|
