 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 12
Jaargang 22
13 maart 2025
Nummer 14 verschijnt op
10 april 2025 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Spencer Tracy* |
Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
 Ik denk dat elke familie wel met geheimen leeft. En waarom niet. Je hoeft niet alles met iedereen te delen. In onze grote familie zijn relatief veel buitenechtelijke kinderen geboren. En ik moet zeggen, om voor mezelf te spreken: Het heeft ook wel iets spannends! Ik leerde mijn natuurlijke vader pas kennen toen ik 21 was. Ik had zelf net een dochter gebaard, in ook bijzondere omstandigheden. Of ik een BOM-moeder was? Dat woord bestond nog niet, in 1962. Ik was meer een OOM-moeder. Onbewust Ongehuwde Moeder.
In onze familie werd zeer weinig over familieverbanden gesproken en ook niet over sex. Ik moet zeggen dat me dat nog steeds niet makkelijk afgaat.
En ik heb de indruk dat daarover bij mijn voorouders ook niet vaak gesproken werd. We hebben een ietwat vreemde familie. Aan de ene kant vrolijk en vrij, aan de andere kant een bepaalde preutsheid. Zo liet ik mijn kinderen liever boekjes lezen om ze het een en ander bij te brengen en ik liet de Sextant rondzwerven, als ze dan vragen hadden kon ik die makkelijker uitleggen. Maar ze vroegen weinig. Zij voelden waarschijnlijk net als ik de ongemakkelijkheid van de familie en dan vraag je maar zo weinig mogelijk.
Ik was dan ook zeer verrast op die morgen, dat ik al wandelend met mijn moeder en de kinderwagen met mijn dochter erin, Spencer Tracy op de fiets aan zag komen. Hij had een leuke lach en hij zwaaide zijn been, naar achter, over de fiets om af te stappen. Mijn moeder kreeg een rood hoofd en sprak wat met de man. Tegen mij zei hij dat hij wel eens met mij op schoot had gezeten, als baby en kleuter. Ik kon me daar niets van herinneren. Op een gegeven moment zei hij: ' Weet ze het?' Daarna vroeg de man, voor hij weer op de fiets stapte, of ik meubels nodig had, want hij was op weg naar zijn antiekzaak in een kerk, hij zei: Kom maar eens langs.
Ik zei tegen mijn moeder: 'Was dat een vlam van je? Je kreeg zo'n rood hoofd?' Tevens was ik erg nieuwsgierig wat ik nu moest weten en mijn moeder brak open. Ze vertelde me dat ik net mijn 'echte' vader had ontmoet en noemde zijn naam. Ik was blij met de vader. Al is hij steeds een mysterie voor me gebleven. Ik ben nooit bij de antiekzaak langs gegaan. Mijn moeder heeft ook niet aangedrongen op verder contact en ik heb hem ook nooit meer gezien.
De man was inmiddels 76, maar stond nog vol in het leven. Hij schreef vaak voor een krant in onze contreien en had in het verleden jaarlijks revues geschreven voor de plaatselijke voetbalclub. Hij performde ook. Daar kwam ik jaren later, bij een artikel over zijn overlijden achter. Hij had in Zaandam eens meegedaan met een talentenwedstrijd en was als eerste geëindigd. Met Buzio en Heintje Davids op de respectievelijke tweede en derde plaats. Dat dan waarschijnlijk wel omdat hij een Zaandammer was, maar toch!
Ik voelde me met hem verwant, maar het was ook wel goed zo. Het was 1962 en dat soort aangelegenheden lagen gevoelig. Ik wilde hem op zijn oude dag geen moeilijkheden berokkenen. Ik snapte wel dat mijn moeder op hem was gevallen.
Het was, ook op de leeftijd die hij toen had, nog een leuke man om te zien.
Toen ik later de film 'Guess who's coming for dinner' zag met Spencer Tracy in een van de hoofdrollen, hoefde ik niet te denken: Had ik maar zo'n vader. Ik had zo'n vader! Weliswaar een kopie, maar toch!
Misschien zijn fantasieën mooier dan de werkelijkheid.
----------
De tekening is van Jille van de Veen.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Spencer Tracy* |
Nienke Nieuwenhuizen |
Ik denk dat elke familie wel met geheimen leeft. En waarom niet. Je hoeft niet alles met iedereen te delen. In onze grote familie zijn relatief veel buitenechtelijke kinderen geboren. En ik moet zeggen, om voor mezelf te spreken: Het heeft ook wel iets spannends! Ik leerde mijn natuurlijke vader pas kennen toen ik 21 was. Ik had zelf net een dochter gebaard, in ook bijzondere omstandigheden. Of ik een BOM-moeder was? Dat woord bestond nog niet, in 1962. Ik was meer een OOM-moeder. Onbewust Ongehuwde Moeder.
In onze familie werd zeer weinig over familieverbanden gesproken en ook niet over sex. Ik moet zeggen dat me dat nog steeds niet makkelijk afgaat.
En ik heb de indruk dat daarover bij mijn voorouders ook niet vaak gesproken werd. We hebben een ietwat vreemde familie. Aan de ene kant vrolijk en vrij, aan de andere kant een bepaalde preutsheid. Zo liet ik mijn kinderen liever boekjes lezen om ze het een en ander bij te brengen en ik liet de Sextant rondzwerven, als ze dan vragen hadden kon ik die makkelijker uitleggen. Maar ze vroegen weinig. Zij voelden waarschijnlijk net als ik de ongemakkelijkheid van de familie en dan vraag je maar zo weinig mogelijk.
Ik was dan ook zeer verrast op die morgen, dat ik al wandelend met mijn moeder en de kinderwagen met mijn dochter erin, Spencer Tracy op de fiets aan zag komen. Hij had een leuke lach en hij zwaaide zijn been, naar achter, over de fiets om af te stappen. Mijn moeder kreeg een rood hoofd en sprak wat met de man. Tegen mij zei hij dat hij wel eens met mij op schoot had gezeten, als baby en kleuter. Ik kon me daar niets van herinneren. Op een gegeven moment zei hij: ' Weet ze het?' Daarna vroeg de man, voor hij weer op de fiets stapte, of ik meubels nodig had, want hij was op weg naar zijn antiekzaak in een kerk, hij zei: Kom maar eens langs.
Ik zei tegen mijn moeder: 'Was dat een vlam van je? Je kreeg zo'n rood hoofd?' Tevens was ik erg nieuwsgierig wat ik nu moest weten en mijn moeder brak open. Ze vertelde me dat ik net mijn 'echte' vader had ontmoet en noemde zijn naam. Ik was blij met de vader. Al is hij steeds een mysterie voor me gebleven. Ik ben nooit bij de antiekzaak langs gegaan. Mijn moeder heeft ook niet aangedrongen op verder contact en ik heb hem ook nooit meer gezien.
De man was inmiddels 76, maar stond nog vol in het leven. Hij schreef vaak voor een krant in onze contreien en had in het verleden jaarlijks revues geschreven voor de plaatselijke voetbalclub. Hij performde ook. Daar kwam ik jaren later, bij een artikel over zijn overlijden achter. Hij had in Zaandam eens meegedaan met een talentenwedstrijd en was als eerste geëindigd. Met Buzio en Heintje Davids op de respectievelijke tweede en derde plaats. Dat dan waarschijnlijk wel omdat hij een Zaandammer was, maar toch!
Ik voelde me met hem verwant, maar het was ook wel goed zo. Het was 1962 en dat soort aangelegenheden lagen gevoelig. Ik wilde hem op zijn oude dag geen moeilijkheden berokkenen. Ik snapte wel dat mijn moeder op hem was gevallen.
Het was, ook op de leeftijd die hij toen had, nog een leuke man om te zien.
Toen ik later de film 'Guess who's coming for dinner' zag met Spencer Tracy in een van de hoofdrollen, hoefde ik niet te denken: Had ik maar zo'n vader. Ik had zo'n vader! Weliswaar een kopie, maar toch!
Misschien zijn fantasieën mooier dan de werkelijkheid.
----------
De tekening is van Jille van de Veen.
|
| © 2025 Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|