 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 12
Jaargang 22
13 maart 2025
Nummer 13 verschijnt op
27 maart 2025 |  |
|
| Beschouwingen > Beelden uit soberder tijden |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Het geheim van mijn oma* |
Rob van Olphen |
|
|
 De ouders van onze moeder moesten regelmatig naar het ziekenhuis om bloed te doneren voor hun jongste kind Sander. Gelukkig hebben al die donaties geholpen want Sander heeft het gered. Sander had het geluk dat hij de gelegenheid kreeg om te kunnen studeren; zijn twee broers en twee zusters moesten op 14-jarige leeftijd gelijk aan het werk.
In de jaren vijftig was Nederland volgens de regering vol (ongeveer 10 miljoen inwoners). Na de oorlog was er een enorm woningtekort en er was werkloosheid. Ambassades van Zuid Afrika, New Zeeland, Australië, Canada en Amerika deden hun uiterste best om mensen enthousiast te maken om te emigreren. Op speciale avonden kon je vrijblijvend voorlichting krijgen en dan werden er propagandafilms gedraaid. Tevens kreeg je van de Nederlandse staat een stimulanspremie (oprotpremie). Oom Sander zag het helemaal zitten om met zijn vrouw het geluk in Australië te zoeken.
Australië
Helaas werd het een teleurstelling, niet alles klopte wat was beloofd en onder andere de huisvesting was heel slecht. Met zijn diploma’s kon hij niet de juiste baan vinden, een administratieve baan zat er niet in, het werd allemaal fysiek werk, zoals aardappels laden en lossen in extreme hoge temperatuur. Na nog meer baantjes waar hij niet happy mee was hebben ze besloten terug te gaan naar Nederland. Het probleem was: er was geen geld beschikbaar voor de terugreis.
Opa was timmerman en nam extra klussen aan en maakte vele lange uren. Oma deed heel veel thuiswerk voor verschillende bedrijven. En ze werkte ook nog in de avond in een groot restaurant aan de andere kant van de stad. Als ze daar midden in de nacht met haar werkzaamheden klaar was, reed het openbaar vervoer niet meer. Dan moest oma midden in de nacht anderhalf uur lopen om thuis te komen. Met heel veel zweet en tranen is het onze oma en opa gelukt om de terugreis voor Sander en zijn vrouw te betalen.
Terug
Sander had geluk dat hij weer aan de slag kon bij zijn vorige werkgever. En met een avondstudie is het hem gelukt om promotie te maken. Als hij wel eens langs mijn marktkraam kwam kreeg ik altijd de sarcastische opmerking: ‘Je kan toch wel wat meer dan op de markt staan?’ Hij stond niet stil bij het feit dat ik iedere ochtend om kwart over 5 op moest staan, kraam opbouwen, zeilen spannen, handel uitpakken de hele dag klanten helpen en alert zijn voor diefstal, niet even rustig kunnen lunchen, ‘s avonds weer alles afbreken en de bus inladen. Als je geluk had met files mocht je blij zijn om zeven uur of later weer bij moeders thuis te zijn. Na het eten moest je terug naar het pakhuis om alles weer bij te vullen voor de andere marktdag. En laten we het maar niet hebben over de soms barre weersomstandigheden waaronder je moest werken.
Wat mij opviel was dat oom Sander anders was dan zijn broers en zusters. Hij had heel donker haar, de anderen waren donkerblond. Hij leek ook totaal niet op zijn broers en zusters. En hij was niet sociaal. Daarentegen was de familie heel sociaal en vriendelijk. Als hij op zijn verjaardag collega’s had uitgenodigd waren opa en oma niet welkom. Opa was maar een timmerman en stemde ook nog eens op een linkse partij. Tijdens het ziekbed van opa ging hij op vakantie naar Frankrijk en deelde de familie mede: mocht het mis gaan met Opa dan zou hij beslist niet van zijn vakantieadres terug komen.
Op latere leeftijd kon oma helaas niet meer zelfstandig wonen en is ze verhuisd naar een goed verzorgingstehuis, waar ze het gelukkig naar haar zin had. Wij woonden daar in de buurt en gingen bijna dagelijks bij oma langs. Ook mijn broers bezochten oma regelmatig. Een paar dagen voor haar overlijden was mijn vrouw bij haar op bezoek en moest ze me een geheim vertellen.
Toen zij in het ziekenhuis lag voor de bevallig van haar jongste is de baby overleden. Naast haar lag een jonge vrouw te huilen die wenste geen baby. Oma heeft toen spontaan voorgesteld om de baby’s snel te verwisselen.
Dit is het verhaal van onze lieve oma dat zij tot het laatst toe geheim heeft gehouden. Toen begrepen wij eindelijk waarom Sander anders was dan de rest van zijn familie.
----------
De tekening is van Coc van Duijn.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Beelden uit soberder tijden |
| Het geheim van mijn oma* |
Rob van Olphen |
De ouders van onze moeder moesten regelmatig naar het ziekenhuis om bloed te doneren voor hun jongste kind Sander. Gelukkig hebben al die donaties geholpen want Sander heeft het gered. Sander had het geluk dat hij de gelegenheid kreeg om te kunnen studeren; zijn twee broers en twee zusters moesten op 14-jarige leeftijd gelijk aan het werk.
In de jaren vijftig was Nederland volgens de regering vol (ongeveer 10 miljoen inwoners). Na de oorlog was er een enorm woningtekort en er was werkloosheid. Ambassades van Zuid Afrika, New Zeeland, Australië, Canada en Amerika deden hun uiterste best om mensen enthousiast te maken om te emigreren. Op speciale avonden kon je vrijblijvend voorlichting krijgen en dan werden er propagandafilms gedraaid. Tevens kreeg je van de Nederlandse staat een stimulanspremie (oprotpremie). Oom Sander zag het helemaal zitten om met zijn vrouw het geluk in Australië te zoeken.
Australië
Helaas werd het een teleurstelling, niet alles klopte wat was beloofd en onder andere de huisvesting was heel slecht. Met zijn diploma’s kon hij niet de juiste baan vinden, een administratieve baan zat er niet in, het werd allemaal fysiek werk, zoals aardappels laden en lossen in extreme hoge temperatuur. Na nog meer baantjes waar hij niet happy mee was hebben ze besloten terug te gaan naar Nederland. Het probleem was: er was geen geld beschikbaar voor de terugreis.
Opa was timmerman en nam extra klussen aan en maakte vele lange uren. Oma deed heel veel thuiswerk voor verschillende bedrijven. En ze werkte ook nog in de avond in een groot restaurant aan de andere kant van de stad. Als ze daar midden in de nacht met haar werkzaamheden klaar was, reed het openbaar vervoer niet meer. Dan moest oma midden in de nacht anderhalf uur lopen om thuis te komen. Met heel veel zweet en tranen is het onze oma en opa gelukt om de terugreis voor Sander en zijn vrouw te betalen.
Terug
Sander had geluk dat hij weer aan de slag kon bij zijn vorige werkgever. En met een avondstudie is het hem gelukt om promotie te maken. Als hij wel eens langs mijn marktkraam kwam kreeg ik altijd de sarcastische opmerking: ‘Je kan toch wel wat meer dan op de markt staan?’ Hij stond niet stil bij het feit dat ik iedere ochtend om kwart over 5 op moest staan, kraam opbouwen, zeilen spannen, handel uitpakken de hele dag klanten helpen en alert zijn voor diefstal, niet even rustig kunnen lunchen, ‘s avonds weer alles afbreken en de bus inladen. Als je geluk had met files mocht je blij zijn om zeven uur of later weer bij moeders thuis te zijn. Na het eten moest je terug naar het pakhuis om alles weer bij te vullen voor de andere marktdag. En laten we het maar niet hebben over de soms barre weersomstandigheden waaronder je moest werken.
Wat mij opviel was dat oom Sander anders was dan zijn broers en zusters. Hij had heel donker haar, de anderen waren donkerblond. Hij leek ook totaal niet op zijn broers en zusters. En hij was niet sociaal. Daarentegen was de familie heel sociaal en vriendelijk. Als hij op zijn verjaardag collega’s had uitgenodigd waren opa en oma niet welkom. Opa was maar een timmerman en stemde ook nog eens op een linkse partij. Tijdens het ziekbed van opa ging hij op vakantie naar Frankrijk en deelde de familie mede: mocht het mis gaan met Opa dan zou hij beslist niet van zijn vakantieadres terug komen.
Op latere leeftijd kon oma helaas niet meer zelfstandig wonen en is ze verhuisd naar een goed verzorgingstehuis, waar ze het gelukkig naar haar zin had. Wij woonden daar in de buurt en gingen bijna dagelijks bij oma langs. Ook mijn broers bezochten oma regelmatig. Een paar dagen voor haar overlijden was mijn vrouw bij haar op bezoek en moest ze me een geheim vertellen.
Toen zij in het ziekenhuis lag voor de bevallig van haar jongste is de baby overleden. Naast haar lag een jonge vrouw te huilen die wenste geen baby. Oma heeft toen spontaan voorgesteld om de baby’s snel te verwisselen.
Dit is het verhaal van onze lieve oma dat zij tot het laatst toe geheim heeft gehouden. Toen begrepen wij eindelijk waarom Sander anders was dan de rest van zijn familie.
----------
De tekening is van Coc van Duijn.
|
| © 2025 Rob van Olphen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|