 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 11
Jaargang 22
27 februari 2025
Nummer 13 verschijnt op
27 maart 2025 |  |
|
| Vermaak en Genot > Een omweg waard |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Luna lichtfestival |
Dik Kruithof |
|
|
 Het Luna lichtfestival is een jaarlijkse gast in de Leeuwarder binnenstad, georganiseerd door de Stichting Media Art Friesland die al ruim tien jaar in Friesland actief is met ‘het bevorderen, initiëren en organiseren van culturele evenementen op het gebied van mediakunst, alsmede het verrichten van alle andere activiteiten’ die hiermee verband houden.
De afgelopen twee weken was er weer een geslaagde aflevering van het festival waarbij de nadruk steeds meer komt te liggen op de kunst in de openbare ruimte met grote lichtprojecties op verschillende plaatsen in de binnenstad en speciale voorstellingen op binnenplaatsen. Gezien de verslagen en foto’s die ik daarover zag was het indrukwekkend en vernieuwend, in elk geval vergeleken met vorige afleveringen.
Zelf was ik weer in de Young Masters-tentoonstelling waarbij in een gedeeltelijk leegstaand kantoorgebouw in het stationskwartier een route is uitgezet die voert langs bijna twintig installaties van jonge kunstenaars. Zo’n vijftien jaar geleden werkte ik zelf in dat gebouw toen het tijdelijk het Provinciehuis was en dan is het altijd leuk om te zien wat er veranderd is en wat nog gebleven is: in elk geval de vergaderzaal van Provinciale Staten die wat de ruimte betreft nog herkenbaar in het gebouw ligt en waar we op verschillende verdiepingen omheen werden geleid.
Hannah Kersten
Niet het meest vernieuwend maar wel het meest aangrijpend en persoonlijk vond ik de presentatie van Hannah Kersten ‘Nu woon ik hier’ waarin zij met heel gewone beelden vertelt over haar verhuizing naar de buurt Crooswijk in Rotterdam waar ze een poos woonde in een doorstroomwoning, samen met veel anderen die zich er ook niet thuis voelden of er geen thuis van wilden maken. Wel ontmoette ze soms tijdens haar studie of in tijdelijke baantjes lotgenoten die ook in Crooswijk woonden. Ze maakte een fraaie diapresentatie van de vereenzaamde wijk en de oprukkende nieuwbouw die de tijdelijke bewoners weer verder dreef. Toen ze haar huis moest verlaten zag ze op straat een poppenhuis bij het grof vuil staan dat ze direct als haar nieuwe thuis adopteerde en waarin de presentatie zich voortzet: het eerste deel dus tegen de achterkant van haar ‘nieuwe huis’, het vervolg in haar nieuwe huis. In drie delen: Aankomen, Vertrekken, Blijven.
Het klinkt heel gewoon als je het zo opschrijft maar het was zo goed dat ik het helemaal heb gezien. Mooi was ook wel dat ik op dat moment helemaal alleen mijn ronde deed.
Er was meer
Er waren meer presentaties die knap gemaakt, pakkend of verrassend waren, maar weinig met een zo persoonlijk verhaal. Kane de Jong bracht een wereld zonder klok in beeld op het ritme van de Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Kazuki Taguchi liet zien hoe leven en dood doorgaan in oneindige cycli met als vast punt de lampionnen van handgeschept gras dat vergaat tot aarde en weer als gras naar boven komt. Indy Yuqian volgde de reis van het Porselein van China naar Nederland, een reis die ze zelf ook maakte. Inne Feenstra legde het vallen van een boom vast om de wisselwerking te onderzoeken tussen de camera en het menselijk oog. Het vallen was wel spannend.
Het was weer een leuk festival.
----------
De plaatjes komen van de schrijver.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Vermaak en Genot > Een omweg waard |
| Luna lichtfestival |
Dik Kruithof |
Het Luna lichtfestival is een jaarlijkse gast in de Leeuwarder binnenstad, georganiseerd door de Stichting Media Art Friesland die al ruim tien jaar in Friesland actief is met ‘het bevorderen, initiëren en organiseren van culturele evenementen op het gebied van mediakunst, alsmede het verrichten van alle andere activiteiten’ die hiermee verband houden.
De afgelopen twee weken was er weer een geslaagde aflevering van het festival waarbij de nadruk steeds meer komt te liggen op de kunst in de openbare ruimte met grote lichtprojecties op verschillende plaatsen in de binnenstad en speciale voorstellingen op binnenplaatsen. Gezien de verslagen en foto’s die ik daarover zag was het indrukwekkend en vernieuwend, in elk geval vergeleken met vorige afleveringen.
Zelf was ik weer in de Young Masters-tentoonstelling waarbij in een gedeeltelijk leegstaand kantoorgebouw in het stationskwartier een route is uitgezet die voert langs bijna twintig installaties van jonge kunstenaars. Zo’n vijftien jaar geleden werkte ik zelf in dat gebouw toen het tijdelijk het Provinciehuis was en dan is het altijd leuk om te zien wat er veranderd is en wat nog gebleven is: in elk geval de vergaderzaal van Provinciale Staten die wat de ruimte betreft nog herkenbaar in het gebouw ligt en waar we op verschillende verdiepingen omheen werden geleid.
Hannah Kersten
Niet het meest vernieuwend maar wel het meest aangrijpend en persoonlijk vond ik de presentatie van Hannah Kersten ‘Nu woon ik hier’ waarin zij met heel gewone beelden vertelt over haar verhuizing naar de buurt Crooswijk in Rotterdam waar ze een poos woonde in een doorstroomwoning, samen met veel anderen die zich er ook niet thuis voelden of er geen thuis van wilden maken. Wel ontmoette ze soms tijdens haar studie of in tijdelijke baantjes lotgenoten die ook in Crooswijk woonden. Ze maakte een fraaie diapresentatie van de vereenzaamde wijk en de oprukkende nieuwbouw die de tijdelijke bewoners weer verder dreef. Toen ze haar huis moest verlaten zag ze op straat een poppenhuis bij het grof vuil staan dat ze direct als haar nieuwe thuis adopteerde en waarin de presentatie zich voortzet: het eerste deel dus tegen de achterkant van haar ‘nieuwe huis’, het vervolg in haar nieuwe huis. In drie delen: Aankomen, Vertrekken, Blijven.
Het klinkt heel gewoon als je het zo opschrijft maar het was zo goed dat ik het helemaal heb gezien. Mooi was ook wel dat ik op dat moment helemaal alleen mijn ronde deed.
Er was meer
Er waren meer presentaties die knap gemaakt, pakkend of verrassend waren, maar weinig met een zo persoonlijk verhaal. Kane de Jong bracht een wereld zonder klok in beeld op het ritme van de Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Kazuki Taguchi liet zien hoe leven en dood doorgaan in oneindige cycli met als vast punt de lampionnen van handgeschept gras dat vergaat tot aarde en weer als gras naar boven komt. Indy Yuqian volgde de reis van het Porselein van China naar Nederland, een reis die ze zelf ook maakte. Inne Feenstra legde het vallen van een boom vast om de wisselwerking te onderzoeken tussen de camera en het menselijk oog. Het vallen was wel spannend.
Het was weer een leuk festival.
----------
De plaatjes komen van de schrijver.
|
| © 2025 Dik Kruithof |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|