 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 12
Jaargang 22
13 maart 2025
Nummer 13 verschijnt op
27 maart 2025 |  |
|
| Vermaak en Genot > Luister! |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Garth..... en Marianne |
Henk Klaren |
|
|
 Als je wat ouder wordt – en dat is bij mij het geval – wordt je wereld kleiner. Het is een cliché, ik weet het, maar clichés zijn vaak clichés omdat ze waar zijn. En dan is er nog zo één: iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.
Ik heb besloten, dat ik het helemaal niet erg vind om een beetje ouder te zijn. Nou ja, een beetje… . En dat ik goed kan omgaan met mijn kleinere wereld. En de omvang van die wereld valt nog wel mee ook: ik heb De Leunstoel immers.
Maar hoe ik het ook wend of keer: het kerngezin waar ik oorspronkelijk toe behoorde bestaat nog slechts uit ondergetekende. Het kerngezin, dat ik later met mijn geliefde stichtte is gehalveerd. De wandelclub (Op Grote Voet, jawel!) waar ik bij hoor is met een derde gekrompen en wandelt niet meer in de Ardennen, maar naar een lunchroom. Heel soms kan er ook nog museumbezoek of zelfs een stadswandeling van af. Geen misverstand: ik geniet van die dingen. Anders ja, maar prima. De reünie van mijn middelbare school, die onlangs plaatsvond heb ik vroeg verlaten. Ik had de enkeling die ik nog kende al gezien. Eéntje herkende me niet. Niet omdat ik zo veranderd ben, maar vanwege het bezoek van de heer A. En zelfs aan De Leunstoel knaagt de tand des tijds.
En toch schrik ik als ik lees en hoor dat Garth Hudson is overleden en kort daarna Marianne Faithfull.
Garth was de laatste van The Band die het aardse bestaan verliet. En dat is toch wel wat. The Band heette The Band en dat klinkt arrogant (hoewel er best een andere verklaring voor is). Maar volgens mij was het ook de enige band op aarde die The Band mocht heten. Hun muziek hoorde natuurlijk bij de muziek waar ik van hield tijdens mijn smaakvormende jaren. The Beatles, The Rolling Stones, Janis Joplin, Bob Dylan en ga zo maar door. Marianna Faithfull natuurlijk! Maar op de keper beschouwd vond ik The Band het allerbeste. En dat kwan ook door Hudson. Hij was wat ouder dan de anderen en mocht van zijn ouders eigenlijk niet meedoen met zo’n rockgroepje als The Hawks, zoals The Band begon, als begeleidingsband van Ronnie Hawkins. Ze hebben dat opgelost door aan zijn ouders te vertellen dat hij de andere Hawks muziekles gaf.
Met zijn orgel en andere keyboards, zijn accordeon en soms indringende saxofoonsolo’s ( The
Band - Caldonia) droeg hij in veel bij aan de sound van The Band.
Marianne was vooral het vriendinnetje van Mick Jagger vonden velen in het begin. Toch wel handig als je een beetje kunt zingen en je hebt Jagger en Richards om een liedje als As
Tears Go By voor je te schrijven. Maar dat was lang niet alles. Ook zonder de Stones is ze gewoon - na een leven vol hikken, waaronder een dakloze periode als  gevolg van drugsverslaving – op eigen kracht een superster geworden. Het aantal prachtige hits – voorzover ik weet geen eigen composities – zoals haar uitvoering van Shel Sliversteins The
Ballad of Lucy Jordan en de titelsong van het geweldige album Broken
English zijn wel genoeg om dat te illustreren. We hebben een hele rij albums van haar verworven destijds. Ik beluister ze nog steeds graag. Ik heb haar live gezien met Twentieth Century Blues – an evening in the Weimar Republic. Dat was een enigszins a-typisch concert (er is ook een album) met ondermeer liedjes van Kurt Weil en Berthold Brecht. Maar het concert was heel mooi en het rijmde naar mijn gevoel ook wel met haar ietwat deftige uitstraling. De plaat is ook mooi, maar je mist de voordracht wel.
Zo brokkelt de Lonely Heartsclub band van mijn bubbel van herinneringen af. Het is niet anders., Gelukkig zijn de platen er nog.
----------
De foto van Garth is geknipt uit een plaat uit Wikimedia Commons.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Vermaak en Genot > Luister! |
| Garth..... en Marianne |
Henk Klaren |
Als je wat ouder wordt – en dat is bij mij het geval – wordt je wereld kleiner. Het is een cliché, ik weet het, maar clichés zijn vaak clichés omdat ze waar zijn. En dan is er nog zo één: iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.
Ik heb besloten, dat ik het helemaal niet erg vind om een beetje ouder te zijn. Nou ja, een beetje… . En dat ik goed kan omgaan met mijn kleinere wereld. En de omvang van die wereld valt nog wel mee ook: ik heb De Leunstoel immers.
Maar hoe ik het ook wend of keer: het kerngezin waar ik oorspronkelijk toe behoorde bestaat nog slechts uit ondergetekende. Het kerngezin, dat ik later met mijn geliefde stichtte is gehalveerd. De wandelclub (Op Grote Voet, jawel!) waar ik bij hoor is met een derde gekrompen en wandelt niet meer in de Ardennen, maar naar een lunchroom. Heel soms kan er ook nog museumbezoek of zelfs een stadswandeling van af. Geen misverstand: ik geniet van die dingen. Anders ja, maar prima. De reünie van mijn middelbare school, die onlangs plaatsvond heb ik vroeg verlaten. Ik had de enkeling die ik nog kende al gezien. Eéntje herkende me niet. Niet omdat ik zo veranderd ben, maar vanwege het bezoek van de heer A. En zelfs aan De Leunstoel knaagt de tand des tijds.
En toch schrik ik als ik lees en hoor dat Garth Hudson is overleden en kort daarna Marianne Faithfull.
Garth was de laatste van The Band die het aardse bestaan verliet. En dat is toch wel wat. The Band heette The Band en dat klinkt arrogant (hoewel er best een andere verklaring voor is). Maar volgens mij was het ook de enige band op aarde die The Band mocht heten. Hun muziek hoorde natuurlijk bij de muziek waar ik van hield tijdens mijn smaakvormende jaren. The Beatles, The Rolling Stones, Janis Joplin, Bob Dylan en ga zo maar door. Marianna Faithfull natuurlijk! Maar op de keper beschouwd vond ik The Band het allerbeste. En dat kwan ook door Hudson. Hij was wat ouder dan de anderen en mocht van zijn ouders eigenlijk niet meedoen met zo’n rockgroepje als The Hawks, zoals The Band begon, als begeleidingsband van Ronnie Hawkins. Ze hebben dat opgelost door aan zijn ouders te vertellen dat hij de andere Hawks muziekles gaf.
Met zijn orgel en andere keyboards, zijn accordeon en soms indringende saxofoonsolo’s ( The
Band - Caldonia) droeg hij in veel bij aan de sound van The Band.
Marianne was vooral het vriendinnetje van Mick Jagger vonden velen in het begin. Toch wel handig als je een beetje kunt zingen en je hebt Jagger en Richards om een liedje als As
Tears Go By voor je te schrijven. Maar dat was lang niet alles. Ook zonder de Stones is ze gewoon - na een leven vol hikken, waaronder een dakloze periode als gevolg van drugsverslaving – op eigen kracht een superster geworden. Het aantal prachtige hits – voorzover ik weet geen eigen composities – zoals haar uitvoering van Shel Sliversteins The
Ballad of Lucy Jordan en de titelsong van het geweldige album Broken
English zijn wel genoeg om dat te illustreren. We hebben een hele rij albums van haar verworven destijds. Ik beluister ze nog steeds graag. Ik heb haar live gezien met Twentieth Century Blues – an evening in the Weimar Republic. Dat was een enigszins a-typisch concert (er is ook een album) met ondermeer liedjes van Kurt Weil en Berthold Brecht. Maar het concert was heel mooi en het rijmde naar mijn gevoel ook wel met haar ietwat deftige uitstraling. De plaat is ook mooi, maar je mist de voordracht wel.
Zo brokkelt de Lonely Heartsclub band van mijn bubbel van herinneringen af. Het is niet anders., Gelukkig zijn de platen er nog.
----------
De foto van Garth is geknipt uit een plaat uit Wikimedia Commons.
|
| © 2025 Henk Klaren |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|