 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 12
Jaargang 22
13 maart 2025
Nummer 13 verschijnt op
27 maart 2025 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Dakloos in P. |
Bram Schilperoord |
|
|
 Net naast het Forte de São João da Barre vond ik mijn vriend terug, de werkloze tevens dakloze Engelsman die nu al een jaar of vijf zijn tenten heeft opgeslagen in het duingebied rond het dorp Cabanas. Echt dakloos is-ie dus niet, maar 'tenten opgeslagen' moet niet al te letterlijk worden gelezen, het is meer een door houten pallets, kartonnen dozen en stukken plastic samengesteld nachtverblijf, waar hij samen met zijn hond de kou trotseert, die 's nachts niet veel verschilt van het weer in Holland. Overdag zit hij geleund tegen de pui van de supermarkt, hopend op de goede gaven van shoppers en voorbijgangers, maar een blik in zijn petje dat naast het kleedje van de hond ligt moet 'm niet optimistisch stemmen: Een paar muntstukjes van tien en twintig eurocent, dat is het wel zo'n beetje. Tenzij hij 'het grote geld' ergens anders heeft opgeborgen, maar daar zie ik hem niet voor aan.
Voor het eurootje plus de paar blikjes bier die ik meestal doneerde als ik uit de winkel kwam was hij bereidwillig genoeg om een paar vragen te beantwoorden en zo weet ik dat - als hij niet heeft gelogen en waarom zou hij - in Manchester onderwijzer is geweest en daar na tien jaar lesgeven volledig was afgeknapt op de ongeïnteresseerde tevens tamelijk misdadige schooljeugd in de sloppenwijken van deze Noord-Engelse stad. Maar eigenlijk nog meer op de ouders van het schorriemorrie, dat onophoudelijk verhaal kwam halen als hij het waagde op- of aanmerkingen te maken op het gedrag van hun lieve kinderen. Een jaar lang had hij overspannen thuisgezeten en was uiteindelijk, niet eens van harte, op het vliegtuig naar Faro, Portugal gestapt, hier in Cabanas beland en had na twee weken besloten voorlopig even niet meer terug te gaan naar 'Good Old England'.
Een half jaar lang had zijn creditcard nog gefunctioneerd, daarna weigerde de money machines elke uitbetaling. Na drie keer proberen had een 'Multibanco-machine' zijn kaart 'ingeslikt', waardoor hij zich genoodzaakt zag z'n karige spullen te verhuizen van de huurkamer in het dorp naar een kampeertent, die hij met vooruitziende blik al in de eerste maand van zijn verblijf in Portugal had aangeschaft. Midwinter was het toen en ijzig koud, maar nochtans was hij vastbesloten hier te blijven, want hij voelde zich goed en had inmiddels een aardige vriendenkring opgebouwd. Op die vrienden had hij zich echter danig verkeken want nog geen week na zijn verhuizing naar het terreintje waar hij zijn tentje had opgezet, werden zijn begroetingen volledig genegeerd. In het halve jaar dat hij in het dorp woonde had hij wat woordjes Portugees geleerd, net voldoende om in het café zijn mening te geven over het voetbal op de tv en het Engelse voetbal in het bijzonder, maar al die luidruchtige kameraden van weleer keken nu een andere kant op als hij ze op straat tegenkwam.
Enigszins teleurgesteld maar gehard als-ie inmiddels was trok hij zich daar niet al te veel van aan, maar zijn geluk keerde finaal toen bij een hevige storm, midden in de nacht, z'n tentje omver waaide, vlam vatte door het kacheltje in de tent, en hij zich maar ternauwernood uit het brandende doek kon bevrijden. Alles, inclusief z'n kleding, warme truien, dagboek maar ook z'n paspoort was in vlammen opgegaan zodat hiermee de kwestie, wel-of-niet terugkeren naar Engeland ook was opgelost.
Op hetzelfde terrein had hij de volgende morgen een provisorisch verblijf gebouwd, waarop hij vier jaar lang ongestoord had kunnen wonen totdat de ook in Portugal ongebreidelde bouwactiviteiten hem noodzaakten te verkassen naar de plaats waar hij nú zijn hoofdkwartier had en waar ik hem na twee jaar terugvond, vrijwel naast dat fameuze fort, daterend uit 1740, waar binnen de muren een 6-tal appartementen zijn gebouwd, alwaar men voor 350 euro per nacht, per kamer kan verblijven, ontbijt inbegrepen. Veel groter dan een gevangeniscel zijn ze niet, die kamers. Door een klein raampje kijk je uit op een eeuwenoude muur. Ik wil niet beweren dat mijn Engelse vriend rianter woont, maar feit is dat hij níet naar die muur hoeft te kijken, maar een schitterend uitzicht heeft op de lagunes en de zee daarachter. Dus zo slecht is het daklozenbestaan nu ook weer niet.
----------
De plaat is van Petra Busstra.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Dakloos in P. |
Bram Schilperoord |
Net naast het Forte de São João da Barre vond ik mijn vriend terug, de werkloze tevens dakloze Engelsman die nu al een jaar of vijf zijn tenten heeft opgeslagen in het duingebied rond het dorp Cabanas. Echt dakloos is-ie dus niet, maar 'tenten opgeslagen' moet niet al te letterlijk worden gelezen, het is meer een door houten pallets, kartonnen dozen en stukken plastic samengesteld nachtverblijf, waar hij samen met zijn hond de kou trotseert, die 's nachts niet veel verschilt van het weer in Holland. Overdag zit hij geleund tegen de pui van de supermarkt, hopend op de goede gaven van shoppers en voorbijgangers, maar een blik in zijn petje dat naast het kleedje van de hond ligt moet 'm niet optimistisch stemmen: Een paar muntstukjes van tien en twintig eurocent, dat is het wel zo'n beetje. Tenzij hij 'het grote geld' ergens anders heeft opgeborgen, maar daar zie ik hem niet voor aan.
Voor het eurootje plus de paar blikjes bier die ik meestal doneerde als ik uit de winkel kwam was hij bereidwillig genoeg om een paar vragen te beantwoorden en zo weet ik dat - als hij niet heeft gelogen en waarom zou hij - in Manchester onderwijzer is geweest en daar na tien jaar lesgeven volledig was afgeknapt op de ongeïnteresseerde tevens tamelijk misdadige schooljeugd in de sloppenwijken van deze Noord-Engelse stad. Maar eigenlijk nog meer op de ouders van het schorriemorrie, dat onophoudelijk verhaal kwam halen als hij het waagde op- of aanmerkingen te maken op het gedrag van hun lieve kinderen. Een jaar lang had hij overspannen thuisgezeten en was uiteindelijk, niet eens van harte, op het vliegtuig naar Faro, Portugal gestapt, hier in Cabanas beland en had na twee weken besloten voorlopig even niet meer terug te gaan naar 'Good Old England'.
Een half jaar lang had zijn creditcard nog gefunctioneerd, daarna weigerde de money machines elke uitbetaling. Na drie keer proberen had een 'Multibanco-machine' zijn kaart 'ingeslikt', waardoor hij zich genoodzaakt zag z'n karige spullen te verhuizen van de huurkamer in het dorp naar een kampeertent, die hij met vooruitziende blik al in de eerste maand van zijn verblijf in Portugal had aangeschaft. Midwinter was het toen en ijzig koud, maar nochtans was hij vastbesloten hier te blijven, want hij voelde zich goed en had inmiddels een aardige vriendenkring opgebouwd. Op die vrienden had hij zich echter danig verkeken want nog geen week na zijn verhuizing naar het terreintje waar hij zijn tentje had opgezet, werden zijn begroetingen volledig genegeerd. In het halve jaar dat hij in het dorp woonde had hij wat woordjes Portugees geleerd, net voldoende om in het café zijn mening te geven over het voetbal op de tv en het Engelse voetbal in het bijzonder, maar al die luidruchtige kameraden van weleer keken nu een andere kant op als hij ze op straat tegenkwam.
Enigszins teleurgesteld maar gehard als-ie inmiddels was trok hij zich daar niet al te veel van aan, maar zijn geluk keerde finaal toen bij een hevige storm, midden in de nacht, z'n tentje omver waaide, vlam vatte door het kacheltje in de tent, en hij zich maar ternauwernood uit het brandende doek kon bevrijden. Alles, inclusief z'n kleding, warme truien, dagboek maar ook z'n paspoort was in vlammen opgegaan zodat hiermee de kwestie, wel-of-niet terugkeren naar Engeland ook was opgelost.
Op hetzelfde terrein had hij de volgende morgen een provisorisch verblijf gebouwd, waarop hij vier jaar lang ongestoord had kunnen wonen totdat de ook in Portugal ongebreidelde bouwactiviteiten hem noodzaakten te verkassen naar de plaats waar hij nú zijn hoofdkwartier had en waar ik hem na twee jaar terugvond, vrijwel naast dat fameuze fort, daterend uit 1740, waar binnen de muren een 6-tal appartementen zijn gebouwd, alwaar men voor 350 euro per nacht, per kamer kan verblijven, ontbijt inbegrepen. Veel groter dan een gevangeniscel zijn ze niet, die kamers. Door een klein raampje kijk je uit op een eeuwenoude muur. Ik wil niet beweren dat mijn Engelse vriend rianter woont, maar feit is dat hij níet naar die muur hoeft te kijken, maar een schitterend uitzicht heeft op de lagunes en de zee daarachter. Dus zo slecht is het daklozenbestaan nu ook weer niet.
----------
De plaat is van Petra Busstra.
|
| © 2025 Bram Schilperoord |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|