archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 22
13 februari 2025
Nummer 11 verschijnt op
27 februari 2025
Bezigheden > Op de centen letten delen printen terug
Een blok aan mijn been* Willem Minderhout

2209BZ BlokEen mooi Nederlands spreekwoord zegt: ‘het laatste hemd heeft geen zakken’. Naarmate je ouder wordt is het daarom zaak om langzaam maar zeker te ‘ontspullen’. Mij lukt dat aardig. Je hebt natuurlijk spullen nodig om op te zitten, mee te koken en om aan te trekken, maar als je dat hebt, heb je eigenlijk genoeg.
Eigenlijk ben ik nooit erg hebberig geweest. Mijn garderobe is minimaal, sieraden heb ik helemaal niet. Er zijn echter uitzonderingen: platen en later cd’s en boeken. Daar kon ik nooit genoeg van krijgen. Met platen en cd’s is dat afgelopen. Niet dat ik geen muziek meer aanschaf. Ik verzamel meer dan ooit tevoren. Meer dan ik kan beluisteren. Als ik nog wel eens een cd koop, dan draai ik hem maar één keer: om hem te ‘rippen’. Mijn collectie staat tegenwoordig namelijk op een harde schijf. Die schijf is één van mijn dierbaarste bezittingen en neemt vrijwel geen ruimte in. Ideaal! Misschien moet ik binnenkort een tweede kopen, want ik zit nu tegen de twee terabyte aan.
Hoewel ik nu eigenlijk alleen nog muziek vanaf die harde schijf afspeel wil dat niet zeggen dat ik mijn oude lp’s en cd’s heb weggedaan. Daar kleeft nog te veel emotie aan, dus die staan te verstoffen in mijn kamer.

Boeken

Met boeken heb ik die stap nog niet gemaakt. Hoewel ik mijn abonnementen op kranten en weekbladen heb gedigitaliseerd, blijf ik verknocht aan papier. Ik heb negen ‘Billies’ vol. En vol betekent echt vol: dubbele rijen, stapels bovenop de kasten en – hoewel ik die periodiek opruim – overal stapels boeken op de eettafel, de vloer, de bank en waar je nog meer boeken kan stapelen. Ik vind dat heerlijk.
Verreweg de meeste boeken heb ik daadwerkelijk gelezen. De waarheid gebiedt me te zeggen dat ik me vaak echt niet meer dan vaag herinner waar die boeken over gingen. Daarom houd je die boeken natuurlijk ook: om ze te kunnen herlezen. Als ik nu zou beginnen met herlezen ben ik waarschijnlijk dood voordat ik ze allemaal heb afgewerkt. En toch blijf ik boeken kopen. En toch blijf ik in ‘minibiebjes’ gluren of er nog wat van mijn gading ligt.

Ik heb in mijn leven al veel boeken weggedaan. Ik breng ze dan naar een antiquariaat, want boeken in de papierbak gooien kan ik niet. Ik heb daar meestal direct weer spijt van.
Momenteel ben ik weer een ‘purge’ van mijn verzameling aan het voorbereiden. Wellicht dat ik weer ga samenwonen, maar die enorme hoeveelheid boeken vormt daarvoor wel een hinderpaal. Als ik dat blok aan mijn been kwijt zou kunnen raken …

Waarom niet?

Stel dat ik alle boeken die ik voor school gebruik of gebruikt heb, ruim een jaar voor mijn pensioen, ergens op school kan parkeren … Dat scheelt een halve Billy. En dan de literatuur? Ik heb een lijstje gemaakt van auteurs die wel weg kunnen: Saul Bellow, A.F.Th. En dan stokt het. Boon ga ik vast nog wel eens lezen. Reve, Hermans, Vonnegut? Je weet maar nooit. Diderot? Te mooi om weg te doen. Die rare editie van Goethe met Gotische lettertjes? Mooi toch! Zelfs uitgesproken kutboeken, zoals de essays van Paul Cliteur, kunnen nog te pas komen voor een stukje in De Leunstoel. Geschiedenisboeken kunnen sowieso niet weg.

Je kunt ook boeken weggooien vanwege hun uiterlijk. De onooglijkste boeken hebben echter vaak een verhaal: die ‘Arsène Lupin’ kreeg ik van een Fransman toen ik in Spanje in de sinaasappelindustrie werkzaam was; dat boek van Jacques de Kadt kocht ik op de Medan Merdeka in Jakarta. Enzovoort, enzoverder. Ik beken. Ik ben een boekenfetisjist.

Eén boek doe ik zeker niet weg! ‘Die Blendung’ van Elias Canetti over een man die niet buiten zijn bibliotheek kan overleven en uiteindelijk met zijn bibliotheek aan de vlammen ten onder gaat. Misschien moet ik dat als enige boek bewaren en de rest bij Shurgard onderbrengen als brandstof voor mijn uiteindelijke crematie.

----------

De tekening is van Jille van der Veen.



© 2025 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Op de centen letten" -
Bezigheden > Op de centen letten
Een blok aan mijn been* Willem Minderhout
2209BZ BlokEen mooi Nederlands spreekwoord zegt: ‘het laatste hemd heeft geen zakken’. Naarmate je ouder wordt is het daarom zaak om langzaam maar zeker te ‘ontspullen’. Mij lukt dat aardig. Je hebt natuurlijk spullen nodig om op te zitten, mee te koken en om aan te trekken, maar als je dat hebt, heb je eigenlijk genoeg.
Eigenlijk ben ik nooit erg hebberig geweest. Mijn garderobe is minimaal, sieraden heb ik helemaal niet. Er zijn echter uitzonderingen: platen en later cd’s en boeken. Daar kon ik nooit genoeg van krijgen. Met platen en cd’s is dat afgelopen. Niet dat ik geen muziek meer aanschaf. Ik verzamel meer dan ooit tevoren. Meer dan ik kan beluisteren. Als ik nog wel eens een cd koop, dan draai ik hem maar één keer: om hem te ‘rippen’. Mijn collectie staat tegenwoordig namelijk op een harde schijf. Die schijf is één van mijn dierbaarste bezittingen en neemt vrijwel geen ruimte in. Ideaal! Misschien moet ik binnenkort een tweede kopen, want ik zit nu tegen de twee terabyte aan.
Hoewel ik nu eigenlijk alleen nog muziek vanaf die harde schijf afspeel wil dat niet zeggen dat ik mijn oude lp’s en cd’s heb weggedaan. Daar kleeft nog te veel emotie aan, dus die staan te verstoffen in mijn kamer.

Boeken

Met boeken heb ik die stap nog niet gemaakt. Hoewel ik mijn abonnementen op kranten en weekbladen heb gedigitaliseerd, blijf ik verknocht aan papier. Ik heb negen ‘Billies’ vol. En vol betekent echt vol: dubbele rijen, stapels bovenop de kasten en – hoewel ik die periodiek opruim – overal stapels boeken op de eettafel, de vloer, de bank en waar je nog meer boeken kan stapelen. Ik vind dat heerlijk.
Verreweg de meeste boeken heb ik daadwerkelijk gelezen. De waarheid gebiedt me te zeggen dat ik me vaak echt niet meer dan vaag herinner waar die boeken over gingen. Daarom houd je die boeken natuurlijk ook: om ze te kunnen herlezen. Als ik nu zou beginnen met herlezen ben ik waarschijnlijk dood voordat ik ze allemaal heb afgewerkt. En toch blijf ik boeken kopen. En toch blijf ik in ‘minibiebjes’ gluren of er nog wat van mijn gading ligt.

Ik heb in mijn leven al veel boeken weggedaan. Ik breng ze dan naar een antiquariaat, want boeken in de papierbak gooien kan ik niet. Ik heb daar meestal direct weer spijt van.
Momenteel ben ik weer een ‘purge’ van mijn verzameling aan het voorbereiden. Wellicht dat ik weer ga samenwonen, maar die enorme hoeveelheid boeken vormt daarvoor wel een hinderpaal. Als ik dat blok aan mijn been kwijt zou kunnen raken …

Waarom niet?

Stel dat ik alle boeken die ik voor school gebruik of gebruikt heb, ruim een jaar voor mijn pensioen, ergens op school kan parkeren … Dat scheelt een halve Billy. En dan de literatuur? Ik heb een lijstje gemaakt van auteurs die wel weg kunnen: Saul Bellow, A.F.Th. En dan stokt het. Boon ga ik vast nog wel eens lezen. Reve, Hermans, Vonnegut? Je weet maar nooit. Diderot? Te mooi om weg te doen. Die rare editie van Goethe met Gotische lettertjes? Mooi toch! Zelfs uitgesproken kutboeken, zoals de essays van Paul Cliteur, kunnen nog te pas komen voor een stukje in De Leunstoel. Geschiedenisboeken kunnen sowieso niet weg.

Je kunt ook boeken weggooien vanwege hun uiterlijk. De onooglijkste boeken hebben echter vaak een verhaal: die ‘Arsène Lupin’ kreeg ik van een Fransman toen ik in Spanje in de sinaasappelindustrie werkzaam was; dat boek van Jacques de Kadt kocht ik op de Medan Merdeka in Jakarta. Enzovoort, enzoverder. Ik beken. Ik ben een boekenfetisjist.

Eén boek doe ik zeker niet weg! ‘Die Blendung’ van Elias Canetti over een man die niet buiten zijn bibliotheek kan overleven en uiteindelijk met zijn bibliotheek aan de vlammen ten onder gaat. Misschien moet ik dat als enige boek bewaren en de rest bij Shurgard onderbrengen als brandstof voor mijn uiteindelijke crematie.

----------

De tekening is van Jille van der Veen.

© 2025 Willem Minderhout
powered by CJ2