archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 22
13 februari 2025
Nummer 11 verschijnt op
27 februari 2025
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Albums* Henk Klaren

2209VG Albums1Ze zullen nog wel bestaan, de albums. Ik zie ze nooit meer. Je had allerlei albums, dat waren een soort boeken die waren bedoeld om verzamelingen in te bewaren. Ik had vroeger een heel duur postzegelalbum. Kreeg ik op mijn verjaardag. Mijn ouders dachten vermoedelijk dat ik dat leuk vond. Ik ben trouw begonnen met postzegels sparen, maar dat duurde maar kort. Ik kreeg wel eens vaker dingen waar ik niks mee kon, zoals een mondharmonica en een vierkleurenpotlood. Ik was altijd best blij met die dingen, maar deed er vervolgens weinig mee.

Plaatjes plakken

Je had en hebt ook van die albums waarin je plaatjes kunt plakken, die je bij de boodschappen krijgt. Voetbalplaatjes enzo. Er waren en zijn er vele van. Misschien begon het wel met de Verkade-albums. Het zijn vaak commercieel best succesvolle concepten. Vaak gericht op kinderen, waardoor volwassen familieleden hun boodschappengedrag aanpassen. Dat zal tenminste wel de bedoeling van de initiatiefnemende organisaties zijn. Allemaal gekkigheid, maar mijn kinderen vonden het leuk, mijn kleinkinderen ook en mijn achterkleinkinderen beginnen er ook al mee. Ik liet en laat mij graag voor het karretje spannen. Maar met serieus verzamelen heeft het niet veel van doen. De rages gaan snel voorbij en de albums verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Postzegels verzamelen is serieus verzamelen. Gedroogde planten en bloemen verzamelen ook, maar die verzamel je niet in een album, maar in een flora. Dat is natuurlijk eigenlijk ook een album.
Op het eerste gezicht is het merkwaardig dat een groep muziekstukken bij elkaar gezet op een geluidsdrager ook een album heet. Normaal gesproken is het niet het resultaat van de verzamelwoede van een liefhebber, maar de keuze van een artiest, orkest, groep of producer. Soms ook van vervelende zakenlieden, zoals ‘Alle Dertien goed’ of de Arcade-onzin van de stomme ex-minister Heinsbroek. Tsja die is er wel rijk meer geworden en kon dus in het Gooi gaan wonen naast Ferry Hogendijk (de poor man’s G.B.J. Hiltermann) en zo kwam hij dus in de politiek, denk ik. Volgens Koot en Bie had Hogendijk een slipje aan dat schrijnde.

Elpees

Maar de serieuze muziekalbums stonden altijd op elpees en Cd’s. En nog steeds trouwens, vinyl elpees zijn op de terugweg. Maar inmiddels staat heel veel van de ooit opgenomen muziek op Spotify en Bandcamp en wat niet al. Daarmee is de single een beetje terug, want je kunt gewoon nummer voor nummer naar je favoriete muziek luisteren, zonder dat je een eigen Cd brandt of een cassettetapeje samenstelde (díe dingen gingen trouwens altijd kapot). Ik heb ooit eens een Cd gemaakt van de nummers op mijn oude 45-toeren singles. De MP3-tjes had ik natuurlijk van zo’n peer-to-peer site gehaald.
En toch is het album nog steeds een actueel begrip. Muzikanten, orkesten en bands maken ze nog steeds. Ze zetten ze meestal ook op elpees of Cd’s, maar soms slechts op playlists of zoiets. Ze doen dat – denk ik – nu om nieuwe productie en inspiratie en muzikale ontwikkeling te delen en daarmee ook reclame te maken voor de optredens. Want optreden is als verdienmodel veel belangrijker geworden dan de verkoop van geluidsdragers. Dat lees ik tenminste overal.

Alleen, waarom heet zo’n verzameling2209VG Albums2 nummers een album? Een elpee, of een Cd of een bandje lijkt helemaal niet op een boek en dat deden de oorspronkelijke verzamelalbums wel.

Dat zit zo: heel vroeger hadden de muziekliefhebbers vooral singles. Je had ze op 78 toeren of 45 toeren. En om ze te bewaren had je een soort koffertje of tas met een soort papieren zakje, waar de singletjes in pasten. En daar kon je dus in bladeren en dan had het dus weer iets van een album of boek. In dat album had je dus een verzameling nummers. En toen de elpee kwam en later de Cd, bleven we dat met zijn allen albums noemen. Die koffertjes raakten in onbruik, al zou je die voor de 78 toeren platen best voor elpees kunnen gebruiken en de kleine voor ep’s. Misschien zijn er wel wereldvreemde types die dat doen, maar ik weet het van niemand. Nou ken ik ook niet veel wereldvreemde types.
Wél bijzonder is dat je tegenwoordig soms wel eens een soort terugkeer naar het platenkoffertje ziet. Chris Rea heeft – alweer een poosje terug – een ‘echt’ album uitgegeven: Blue Guitars. Twaalf Cd’s geschoven in net zoiets als die papieren zakjes van vroeger. Iedere Cd (albums in een album dus) bevat een aantal nummers in een bepaalde bluesstijl. Ik heb hem, een bezit voor het leven.

Chris Rea - West Africa (eerste nummer van het eerste album: Beginnings)


----------

De foto's zijn van de schrijver.



© 2025 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Albums* Henk Klaren
2209VG Albums1Ze zullen nog wel bestaan, de albums. Ik zie ze nooit meer. Je had allerlei albums, dat waren een soort boeken die waren bedoeld om verzamelingen in te bewaren. Ik had vroeger een heel duur postzegelalbum. Kreeg ik op mijn verjaardag. Mijn ouders dachten vermoedelijk dat ik dat leuk vond. Ik ben trouw begonnen met postzegels sparen, maar dat duurde maar kort. Ik kreeg wel eens vaker dingen waar ik niks mee kon, zoals een mondharmonica en een vierkleurenpotlood. Ik was altijd best blij met die dingen, maar deed er vervolgens weinig mee.

Plaatjes plakken

Je had en hebt ook van die albums waarin je plaatjes kunt plakken, die je bij de boodschappen krijgt. Voetbalplaatjes enzo. Er waren en zijn er vele van. Misschien begon het wel met de Verkade-albums. Het zijn vaak commercieel best succesvolle concepten. Vaak gericht op kinderen, waardoor volwassen familieleden hun boodschappengedrag aanpassen. Dat zal tenminste wel de bedoeling van de initiatiefnemende organisaties zijn. Allemaal gekkigheid, maar mijn kinderen vonden het leuk, mijn kleinkinderen ook en mijn achterkleinkinderen beginnen er ook al mee. Ik liet en laat mij graag voor het karretje spannen. Maar met serieus verzamelen heeft het niet veel van doen. De rages gaan snel voorbij en de albums verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Postzegels verzamelen is serieus verzamelen. Gedroogde planten en bloemen verzamelen ook, maar die verzamel je niet in een album, maar in een flora. Dat is natuurlijk eigenlijk ook een album.
Op het eerste gezicht is het merkwaardig dat een groep muziekstukken bij elkaar gezet op een geluidsdrager ook een album heet. Normaal gesproken is het niet het resultaat van de verzamelwoede van een liefhebber, maar de keuze van een artiest, orkest, groep of producer. Soms ook van vervelende zakenlieden, zoals ‘Alle Dertien goed’ of de Arcade-onzin van de stomme ex-minister Heinsbroek. Tsja die is er wel rijk meer geworden en kon dus in het Gooi gaan wonen naast Ferry Hogendijk (de poor man’s G.B.J. Hiltermann) en zo kwam hij dus in de politiek, denk ik. Volgens Koot en Bie had Hogendijk een slipje aan dat schrijnde.

Elpees

Maar de serieuze muziekalbums stonden altijd op elpees en Cd’s. En nog steeds trouwens, vinyl elpees zijn op de terugweg. Maar inmiddels staat heel veel van de ooit opgenomen muziek op Spotify en Bandcamp en wat niet al. Daarmee is de single een beetje terug, want je kunt gewoon nummer voor nummer naar je favoriete muziek luisteren, zonder dat je een eigen Cd brandt of een cassettetapeje samenstelde (díe dingen gingen trouwens altijd kapot). Ik heb ooit eens een Cd gemaakt van de nummers op mijn oude 45-toeren singles. De MP3-tjes had ik natuurlijk van zo’n peer-to-peer site gehaald.
En toch is het album nog steeds een actueel begrip. Muzikanten, orkesten en bands maken ze nog steeds. Ze zetten ze meestal ook op elpees of Cd’s, maar soms slechts op playlists of zoiets. Ze doen dat – denk ik – nu om nieuwe productie en inspiratie en muzikale ontwikkeling te delen en daarmee ook reclame te maken voor de optredens. Want optreden is als verdienmodel veel belangrijker geworden dan de verkoop van geluidsdragers. Dat lees ik tenminste overal.

Alleen, waarom heet zo’n verzameling2209VG Albums2 nummers een album? Een elpee, of een Cd of een bandje lijkt helemaal niet op een boek en dat deden de oorspronkelijke verzamelalbums wel.

Dat zit zo: heel vroeger hadden de muziekliefhebbers vooral singles. Je had ze op 78 toeren of 45 toeren. En om ze te bewaren had je een soort koffertje of tas met een soort papieren zakje, waar de singletjes in pasten. En daar kon je dus in bladeren en dan had het dus weer iets van een album of boek. In dat album had je dus een verzameling nummers. En toen de elpee kwam en later de Cd, bleven we dat met zijn allen albums noemen. Die koffertjes raakten in onbruik, al zou je die voor de 78 toeren platen best voor elpees kunnen gebruiken en de kleine voor ep’s. Misschien zijn er wel wereldvreemde types die dat doen, maar ik weet het van niemand. Nou ken ik ook niet veel wereldvreemde types.
Wél bijzonder is dat je tegenwoordig soms wel eens een soort terugkeer naar het platenkoffertje ziet. Chris Rea heeft – alweer een poosje terug – een ‘echt’ album uitgegeven: Blue Guitars. Twaalf Cd’s geschoven in net zoiets als die papieren zakjes van vroeger. Iedere Cd (albums in een album dus) bevat een aantal nummers in een bepaalde bluesstijl. Ik heb hem, een bezit voor het leven.

Chris Rea - West Africa (eerste nummer van het eerste album: Beginnings)


----------

De foto's zijn van de schrijver.

© 2025 Henk Klaren
powered by CJ2