 Enkele Leunstoeledities terug (Jrg.
22 nr. 4)
schreef ik over album van George Jones en anderen. My Very Special Guests heet dat product en het bestaat uit duetten die Jones zingt met zijn zeer speciale gasten. De meeste van die zangers en zangeressen zitten in de countryhoek. Net als Jones zelf natuurlijk.
Het eerste nummer van het album is Night Life en de duetpartner is Waylon Jennings. Naar hem heeft onze Nederlandse Waylon zich vernoemd. Het nummer is volgens de credits op het album geschreven door Willie Nelson (met Buskirk en Breeland). Nelson was net als Jennings eens lid van The Highwaymen, die geweldige groep met ook Kris Kristofferson en Johnny Cash. Nelson zelf zingt ook een duet met George: I gotta get drunk. Ook van de hand van Willie Nelson.
Een verhaal over Night Life is dat de schrijver doodarm was toen hij het maakte en dat hij de rechten toe verkocht aan de een of andere boef van een platenmaatschappij voor 150 dollar. Toen het een succes werd (we praten over nogal lang geleden) kreeg Willie natuurlijk spijt en liet hij het opnieuw uitbrengen onder de titel Nite Life. Inmiddels – al ten tijde van het uitbrengen van het My Very Special Guests album – lijken de plooien wel gladgestreken.
Porgy and Bess
En toen hoorde ik dat nummer en het kwam me wel heel bekend voor. Ik had steeds de neiging om in plaats van ‘My Night Life’, ‘Sporting Life’ te zingen. Aanvankelijk associeerde ik dat met de oeroude musical Porgy and Bess (vroeger noemden we dat een negeropera). Daarin speelt Sammy Davis jr. een personage dat zo heet. Die zoektocht bleek een doodlopende weg. Ondertussen heb ik wel geleerd dat een sporting life een leven is, dat vooral bestaat uit gokken op sportwedstrijden. Dat kan natuurlijk makkelijk tot de blues leiden en er bestaat dan ook een nummer: Sporting Life Blues. Ik vond het terug op het geweldige album The Road to Escondido van Eric Clapton en J.J. Cale. Dat lied is vrijwel geheel identiek aan Nelson’s Night Life. En op dit album wordt het lied toegeschreven aan Brownie McGhee. En die versie, de enig juiste dus eigenlijk, is veel ouder dan die van Willie Nelson. Plagiaat dus. Overigens vond ik op Youtube ook nog een opname van Night Life door Nelson en Clapton tezamen. Niet dat het in de popmuziek ongebruikelijk is om elkaars pennevruchten te gebruiken. Riffs worden geleend, stukjes van andere opnamen worden ingepast (samples noemen ze dat dan) enzovoort. Woody Guthrie schreef hele liedjes maar ook teksten op andermans melodieën. Dan ben je soms opeens aan het meezingen met heel andere woorden.
Onlangs overleed Hans van Hemert, een meneer die grotendeels aan mijn waarneming ontsnapt was. Hij werd in sommige In Memoriams vooral herinnerd aan zijn grote hit: Wij houden van Oranje van onze door sommigen geliefde volkszanger André Hazes. Dacht ik altijd dat het een tekst van Hazes was op Auld Lang Syne. En dat is ook zo, het refrein in elk geval. Het schijnt dat van Hemert de coupletjes op muziek heeft gezet. Die coupletjes waren me nog nooit opgevallen. Van Hemert zal toch wel meer dingen hebben gedaan die meer de moeite waard zijn om op te nemen in een In Memoriam? Tragisch.
----------
Het plaatje is van Marcia Meerum Terwogt.
|
