De bakker, vis- en groenteboer komen geregeld langs met hun waren en een paar keer per jaar zie je een bestelbus met kleding, lakens, dekbedden en dekens. Of één met keuken- en schoonmaakspullen. De meeste handelaren hebben vaste tijden. Op de hoek van mijn straatje en de doorgaande weg staat een grote olijfboom, daaronder staat een bank en wat bij elkaar geraapte stoelen. Op de dagen dat de handelaren langskomen, zitten er al vroeg inwoners van het dorp te wachten. De nieuwtjes van het dorp passeren daar de revue. De vrouwen uit ons dorp zie je buiten het weekend niet zo snel bij de bar.

Ons dorp is erg klein en had door die vroegere functie van het postkantoor geen straatnamen en nummers nodig. Door de EU met verplichte registratie is deze woonvorm in de dorpen wel moeilijk geworden. Ik heb mijn huurhuis daardoor maar een eigen naam gegeven. Als dorp hebben we wel een postcode. Toch wordt in ons dorp nog veelvuldig gebruik gemaakt van een centraal adres. Nu niet meer het plaatselijke café met winkel, waar aan de muur nog wel de brievenbus hangt, maar in de bar aan het water. Vooral de booteigenaren uit de rivier maken van dat adres gebruik, niet alleen voor post, maar ook voor de pakketten met materialen voor het onderhoud van de boten, of andere levensbehoeften die daar door de bezorgdiensten worden afgeleverd.

De eigenaar van de bar was en is een sterke kerel met een goed stel hersens. Hij heeft één makke en dat is zijn heup. Een beetje machogedrag is hem ook niet vreemd, hij toont graag zijn kracht en dat is, samen met zijn vroegere werk in de bouw, denk ik, dan ook de oorzaak dat hij al op veertigjarige leeftijd een nieuwe heup kreeg. Stilzitten is hem niet geleerd. En mede omdat er brood op de plank moest, zat rust er na de operatie niet in. Hij is nu over de vijftig en al meerdere malen geopereerd omdat hij nog altijd pijn en ontstekingen aan die heup had. De enige tijd dat hij kon ontspannen was tijdens zijn liefhebberij: Vissen. Maar het zitten in de boot is met die pijnlijke heup geen pretje meer. Na de laatste operatie, hoopte hij weer furore te maken achter zijn buiten aan het water staande grillen, waar zwijn, kip, wild en vis werd geroosterd. De laatste twee jaar was het dan ook razend druk in de middaguren en weekends als bewoners uit de naburige dorpen, ook veel Spanjaarden van over de rivier en toeristen, met auto, motor, boot of fiets langskwamen. Hij was bekend om zijn goede grilactiviteiten, die aangevuld met de heerlijke salades en andere door de hard rennende keukenhulpen (drie familieleden en een serveerster) gemaakte en geschonken lekkernijen gastronomische hoogten bereikten.

Maar jammer genoeg speelde bij het lange staan die heup weer op. Hij heeft het hinkend met een wandelstok tot na de zomerdrukte volgehouden. En nu is hij opnieuw geopereerd. Een plaat is verwijderd uit zijn ontstoken heup en nu moet het daar binnen genezen tot hij weer opnieuw geopereerd kan worden. Als een gekooid dier zit hij nu in de bar. Doet hand en spandiensten, maar blijft gelukkig toch de spil, met en door zijn bewonderenswaardige vrouw, die alles vanuit haar ooghoeken aanschouwt. Zij werkt niet alleen in het café, maar ook nog dagelijks in het plaatselijke museum. De bareigenaar kent veel mensen, spreekt veel talen en is een gezellige causeur. Ook helpt hij bij het vinden van een werkplek, huis, garage, auto, noem maar op! Het onvermijdelijke drankgebruik is bij al die gesprekken moeilijk in te perken en zal de genezing van zijn heup niet bevorderen. Toch heb ik hem nooit lam gezien. Nu maar hopen dat de volgende operatie goed slaagt. Want niet alleen houden we inmiddels van de hele familie, maar zonder de bar en zijn eigenaars, zijn we ook allen ontheemd! Er is maar één Guerreiros aan de Rio Guadiana!

---------

De illustratie is van Jille van der Veen.

Meer informatie: https://www.helenenjille.nl/