Wereldleed in de kapsalon door Willem Minderhout - De Leunstoel


		archief vorig nr.lopend nr.
			Nummer 8 Jaargang 22 16 januari 2025 Nummer 10 verschijnt op 13 februari 2025

Beschouwingen > Het leven zelf		delen printen terug


	Wereldleed in de kapsalon	Willem Minderhout
	Ik ben een knipzwerver. Als mijn haar er echt niet meer uitziet dan bezoek ik een kapper wiens zaak ik op mijn pad tegenkom en die ook zonder afspraak werkt. Het resultaat valt meestal mee, al heb ik op deze manier ook rampzalige prutsers ontmoet. Gelukkig is knipschade slechts tijdelijk. Wellicht zijn mijn knipzwerfdagen echter over, want niet ver bij mijn woning vandaan trof ik een kapper met een prima prijskwaliteitsverhouding. Laatst bezocht ik zijn zaak weer, maar hij was er niet. In zijn afwezigheid werd hij vervangen door een kapster aan wier zorgen ik mijn kapsel ook wel wilde toevertrouwen. Ik heb gehoord (bij wijze van spreken en in het echt) dat veel mensen hun hart uitstorten tijdens een knipbeurt. Ik ben meer het stille type dat gelaten zwijgend wacht tot de knipbeurt voorbij is. Met mijn nieuwe kapster knoopte ik echter een praatje aan. Aan haar uiterlijk te zien kwam ze ergens uit het Midden-Oosten. Ze leek op een Irakese kennis van me, dus ik vroeg of zij ook uit Irak afkomstig was. ‘Nee, ik kom uit Syrië’, antwoordde ze me in vloeiend, vrijwel accentloos, Nederlands. ‘Uit Aleppo.’ Ze was hier al een jaar of tien. Nu ken ik ook een paar Syriërs, dus ik vroeg of ze die wellicht ook kende. ‘Nee’, zei ze, ‘maar ik ga ook niet zoveel om met andere Syriërs in Nederland.’ Ik vroeg of ze nog contact had met haar familie in Syrië. Haar hele familie bleek naar Libanon gevlucht te zijn. Ze had ze daar nog opgezocht, maar ze was blij dat ze weer terug kon. ‘Mijn dochter was erg blij toen ze in het vliegtuig terug iemand Nederlands hoorde praten. Nederland is thuis voor ons.’ Ze was erg trots op haar dochter. Ze had bijna haar master rechten afgerond in Leiden. Ik keek haar stomverbaasd aan. Ik schatte haar leeftijd midden dertig. Hoe kon haar dochter al afgestudeerd zijn? Ze raadde mijn gedachten en zei: ‘In Syrië trouwen ze veel jonger dan hier. Ik was veertien toen ik trouwde.’ Uit haar verhaal maakte ik op dat ze ondertussen gescheiden was. ‘Ik mocht in Syrië alleen maar thuis zitten. Dat was niets voor mij. Zodra ik hier kwam heb ik zo snel mogelijk de taal geleerd en heb ik een kapstersopleiding gevolgd. Ik sta nu helemaal op eigen benen’ Haar familie was recent weer teruggevlucht van Libanon naar Syrië. Libanon was door de oorlog tussen Israël en Hezbollah ineens nog gevaarlijker dan Syrië. Dat was echter een maandje geleden en ondertussen is de situatie weer veranderd. Als ik de berichten over Aleppo hoor, dan denk ik aan haar familieleden en houd ik mijn hart vast. Ik schreef dit een week voordat het Syrische regime plotseling van de aardbodem verdween. Zo snel kan het gaan. Tussen twee knipbeurten door verandert de wereld. Ik moet nodig weer eens naar de kapper. ---------- De tekening is van Han Busstra.

© 2024 Willem Minderhout

meer Willem Minderhout - meer "Het leven zelf" -

Beschouwingen > Het leven zelf
Wereldleed in de kapsalon	Willem Minderhout
Ik ben een knipzwerver. Als mijn haar er echt niet meer uitziet dan bezoek ik een kapper wiens zaak ik op mijn pad tegenkom en die ook zonder afspraak werkt. Het resultaat valt meestal mee, al heb ik op deze manier ook rampzalige prutsers ontmoet. Gelukkig is knipschade slechts tijdelijk. Wellicht zijn mijn knipzwerfdagen echter over, want niet ver bij mijn woning vandaan trof ik een kapper met een prima prijskwaliteitsverhouding. Laatst bezocht ik zijn zaak weer, maar hij was er niet. In zijn afwezigheid werd hij vervangen door een kapster aan wier zorgen ik mijn kapsel ook wel wilde toevertrouwen. Ik heb gehoord (bij wijze van spreken en in het echt) dat veel mensen hun hart uitstorten tijdens een knipbeurt. Ik ben meer het stille type dat gelaten zwijgend wacht tot de knipbeurt voorbij is. Met mijn nieuwe kapster knoopte ik echter een praatje aan. Aan haar uiterlijk te zien kwam ze ergens uit het Midden-Oosten. Ze leek op een Irakese kennis van me, dus ik vroeg of zij ook uit Irak afkomstig was. ‘Nee, ik kom uit Syrië’, antwoordde ze me in vloeiend, vrijwel accentloos, Nederlands. ‘Uit Aleppo.’ Ze was hier al een jaar of tien. Nu ken ik ook een paar Syriërs, dus ik vroeg of ze die wellicht ook kende. ‘Nee’, zei ze, ‘maar ik ga ook niet zoveel om met andere Syriërs in Nederland.’ Ik vroeg of ze nog contact had met haar familie in Syrië. Haar hele familie bleek naar Libanon gevlucht te zijn. Ze had ze daar nog opgezocht, maar ze was blij dat ze weer terug kon. ‘Mijn dochter was erg blij toen ze in het vliegtuig terug iemand Nederlands hoorde praten. Nederland is thuis voor ons.’ Ze was erg trots op haar dochter. Ze had bijna haar master rechten afgerond in Leiden. Ik keek haar stomverbaasd aan. Ik schatte haar leeftijd midden dertig. Hoe kon haar dochter al afgestudeerd zijn? Ze raadde mijn gedachten en zei: ‘In Syrië trouwen ze veel jonger dan hier. Ik was veertien toen ik trouwde.’ Uit haar verhaal maakte ik op dat ze ondertussen gescheiden was. ‘Ik mocht in Syrië alleen maar thuis zitten. Dat was niets voor mij. Zodra ik hier kwam heb ik zo snel mogelijk de taal geleerd en heb ik een kapstersopleiding gevolgd. Ik sta nu helemaal op eigen benen’ Haar familie was recent weer teruggevlucht van Libanon naar Syrië. Libanon was door de oorlog tussen Israël en Hezbollah ineens nog gevaarlijker dan Syrië. Dat was echter een maandje geleden en ondertussen is de situatie weer veranderd. Als ik de berichten over Aleppo hoor, dan denk ik aan haar familieleden en houd ik mijn hart vast. Ik schreef dit een week voordat het Syrische regime plotseling van de aardbodem verdween. Zo snel kan het gaan. Tussen twee knipbeurten door verandert de wereld. Ik moet nodig weer eens naar de kapper. ---------- De tekening is van Han Busstra.
© 2024 Willem Minderhout

	powered by CJ2