|
Loslaten! Dat zei ze. Die vrouw in de trein. Je moet durven loslaten! Tegen wie ze het had weet ik niet? Ze was aan het bellen. En daar begon ze weer. Loslaten moet je! Je moet durven loslaten! Ik stelde mij die ander voor. Diegene die ze aan de telefoon had. Een vriendin misschien. Of een kennisje. Een ietwat onzeker type. Maar vast ook niet achterlijk. En die dacht, kom.. Laat ik haar weer eens bellen. Die vriendin van vroeger. Die ze eigenlijk was vergeten. Maar gelijk wist ze weer wie ze was. Loslaten moet je! Ik zeg het je toch! Je moet durven loslaten! Het werkte op mijn lachspieren. En niet alleen op die van mij. De hele trein zat inmiddels mee te luisteren. We maakten ons er een voorstelling van. Van die ander aan de lijn. Met de beste bedoelingen had ze haar weer eens gebeld. Ze kon wel wat aandacht gebruiken. Een relatiebreuk of zo? Haar poes dood? We gisten ernaar. Maar loslaten moest ze. Gewoon loslaten! Alleen dat viel nog niet mee. Dat loslaten. Durven loslaten!
Probeer het maar eens.
----------
De plaats is van Marcia Meerum Terwogt.
|
|