 Af en toe zie ik wel eens filmpjes van naar adem hijgende en/of gillende tienermeisjes die de door hen bewonderde jonge helden uit de muziekwereld aanbidden. Ik denk dan: Heb ik me vroeger ook zo aangesteld? Daar kan ik me niets van herinneren! Ik heb nooit in katzwijm gelegen voor Pat Boone, de Beatles, de Stones of een andere populaire band uit mijn tijd.
Laatst zag ik echter weer een foto van Miles Davis, in 'de' witte regenjas! Aan de oorzaak van aanbidding ging het één en ander vooraf. Mijn zwager had een echte Spaanse gitaar en kon daar behoorlijk op spelen. Tot dan toe had ik bij gitaarspel alleen nog het geram van akkoorden gehoord bij populaire liedjes. Ik vond de benadering van de akkoorden in zijn gitaarspel veel mooier. Hij had dan ook naar eigen zeggen Gerard Gest als leraar.
Een platenspeler
Mijn bewondering werd kennelijk gewaardeerd. Bij zijn eerstvolgende bezoek aan mijn ouderlijk huis bracht hij een oude platenspeler (zoals dat in die tijd heette) voor me mee en een krakende plaat van het Concierto d' Aranjuez, uitgevoerd door Andres Segovia. Mijn zwager had een snaar geraakt bij zijn 14-jarige schoonzusje. De krassen van de naald aan het begin van de verkregen plaat werden dieper en dieper. Maar ook dat had wel iets. Tot de speler op een keer stopte. Ook het schoonmaken door mijn technische broer van het herhaaldelijk, door mijn zwager met olijfolie gesmeerde binnenwerk mocht niet meer baten. Desalniettemin was mijn liefde voor bepaalde soorten muziek niet meer te temmen.
Een pick-up
Een aantal jaren later, ik woonde niet meer thuis maar op mijzelf met een inmiddels moderne pick-up, hoorde ik bij een vriend de trompet van Miles Davis met hetzelfde Spaanse thema. Nu Sketches
of Spain genoemd. Mijn bewondering voor het spel van Miles gevat in het arrangement van Quincy Jones ging alle grenzen te buiten. Van de vriend die me de plaat had laten horen kreeg ik, buiten een verliefde klik met hem, ook de plaat te leen. En daar bleef het niet bij! Een paar weken daarvoor had deze vriend tijdens een optreden van Miles in het Concertgebouw de witte regenjas van de artiest uit de catacomben van dat gebouw gestolen.
Ik mocht de jas een weekend lenen! De kraag droeg zelfs nog de vettige sporen van de toen nog mooie man die Miles was voor hij de door drank en drugs verkregen uitgedroogde slangenhuid kreeg van zijn nadagen.
Dat gevoel van toen, een beetje verliefd op de gever met die jas van Miles op mijn huid en de plaat in een tasje, lopend door een nat Amstelpark bij volle maan en de klanken van de trompet nog in mijn oren: het was ultiem geluk!
De gestolen jas gaf me geen schuldgevoel, het had zelfs wel wat!
----------
De illustratie is van Jille van der Veen.
|
