 In de jaren '60 en '70 hadden hadden wij heel veel toko's als klant waar we bijna dagelijks onze producten afleverden. Zo kwam ik bijna dagelijks bij Toko Ho. De eigenaresse was Elly Ho, die uit Indonesië kwam. Ze was een kleine pittige tante die verschrikkelijk hard werkte. Ze was beroemd om haar bami kwa, koningskroon en andere Indische lekkernijen.
De klanten kwamen van heinde en ver voor haar specialiteiten. Als de winkel gesloten was dan werkte ze thuis nog tot diep in de nacht om bestellingen klaar te maken. Regelmatig heb ik 's avonds laat nog spullen bij haar af moeten leveren omdat ze een nabestelling had gekregen. Ze deed alles met de hand, vooral de deegproducten. Het is heel zwaar werk als je dat handmatig moet kneden.
Ik had heel erg met haar te doen als ze zo druk bezig was om alles klaar te maken. Je hoorde haar nooit klagen.
Heel toevallig wist ik ergens een kleine professionele mengmachine te staan die overcompleet was. Ik heb haar gevraagd of ze er interesse in had. Nu dat had ze zeer zeker maar financieel was dat een probleem voor haar.
Gelukkig kon ik een goede deal met de verkoper maken en heb de machine bij haar afgeleverd met de mededeling: betaal maar af zoals het je uit komt. Dat is allemaal goed gekomen. Zij blij, ik ook blij. Ik kon het niet aanzien hoe ze daarvoor zo hard moest werken met dat deeg en nu deed de machine het zware werk.
Wat me opviel: als ik spullen bij haar thuis afleverde ontmoette ik altijd mensen uit Indonesië die bij haar in huis waren. Na een paar weken waren er weer andere bezoekers. Soms hadden ze hulpmiddelen of zaten ze in het verband. Ik begreep er niets van en ik durfde het haar ook niet te vragen. Jaren later vertelde een goede vriendin van haar mij dat Elly mensen uit Indonesië over liet komen die daar medisch niet geholpen konden worden of de middelen niet hadden voor de ingreep of operatie. Zij liet de mensen hier op haar kosten behandelen. Zelfs de reis betaalde ze uit eigen zak.
Toen ze stopte met haar Toko is ze nog jaren doorgegaan met 'verkoop uit huis'. Onvoorstelbaar hoe ze dat allemaal klaar speelde in dat kleine keukentje. Als ik in de buurt was wipte ik altijd even bij haar binnen en werd ik verwend met haar risolles of loempia Semarang.
Helaas kreeg ze een herseninfarct. Ze is toen opgenomen in een verzorgingstehuis waar ik haar heb opgezocht. Communiceren was helaas heel moeilijk.
Kort daarna is ze overleden. Op haar begrafenis heb ik de kans gehad om alle bezoekers te laten weten wat voor engel Elly Ho was.
----------
Coc van Duijn tekende de engel.
|
