 Op zoek naar een manier die het voor mij nog mogelijk maakte om op vakantie te gaan, besloot ik een busreis te proberen. Een busreis is goedkoop, redelijk comfortabel en je hoeft zelf niet te rijden. Met een vriendin boekte ik een busreis naar Ierland, een prachtig land waar ik nog wel eens naartoe wilde. Op de dag van vertrek moesten we ons vervoegen op de Europaboulevard op een onmogelijke tijd, namelijk half zeven. Daar dienden we op een bus te stappen die ons naar het plaatsje Zeeland in Noord-Brabant bracht voor het overstappen op onze bus naar Ierland. Die transfer is een heel gedoe - let op je bagage, waar staat jouw bus, nog even naar het toilet, een kopje koffie van de organisatie - en dan het gedrang in de bus, want iedereen wil voorin zitten. Vanwege dit onbegrijpelijke fenomeen moesten we de rest van de reis elke dag rouleren.
Het gezelschap konden we nu nog niet goed inschatten. We gingen gewoon op weg naar Duinkerken voor de overtocht naar Dover. Ik was nog nooit eerder overgestoken naar Dover en die krijtrotsen zijn wel iets bijzonders. Aan de Franse kant van het Kanaal heb je ze ook, bij Etretat bijvoorbeeld.
Engeland in komen is een gedoe, omdat ze niet meer in de EU zitten en ook nooit het Schengenakkoord hebben getekend. Dus eindeloos controle. Maar daarna ben je in Engeland en daar gingen we eten en slapen in een hotel in Coventry. Dat eten stelt natuurlijk niet veel voor maar de kamers waren ok. De volgende ochtend weer op een onmogelijke tijd op, want we moesten op tijd zijn voor de veerboot naar Ierland. Voordat we in de republiek arriveerden gingen we eerst naar Noord Ierland en dat is een deel van het Verenigd Koninkrijk. Dus met ponden betalen. Er was veel dat herinnerde aan de burgeroorlog, vooral veel muurschilderingen.
Medereizigers
Intussen kreeg het gezelschap reliëf. Het bestond vooral uit oudere echtparen, vriendinnen of zussen en eenlingen en de ouders van de chauffeuse, die haar ouders had meegenomen, omdat ze ze anders nooit zag. Ze woonde zelf in Schotland. Die vader was een grumpy old man, die zich overal mee bemoeide en vond dat ik altijd voorin moest in- en uitstappen want dat was makkelijker dan de ingang halverwege. Ik zei dat ik dat zelf wel uitmaakte, waarop hij mij toebeet dat hij met mij niet meer sprak en ik daarop reageerde dat dat mij heel goed uitkwam. Dan was er het fenomeen Jan, die deze reis al voor de 4e (!) keer maakte, want zijn dochter woonde in Ierland. Die dochter kwam hem opzoeken en reed ook een stukje mee. En ze at ook mee, dus kon je de pech hebben dat je bij haar en haar vader een tafel zat.
Er waren ook leuke stellen bij. Bijvoorbeeld die uit West-Friesland, die allemaal trekzak speelden en in trekzakorkestjes zaten. Eén van hen vertelde mij, toen ik vroeg of Volendam ook tot West-Friesland behoort, dat West-Friesland het gebied is dat ligt binnen de Westfriesezeedijk. Ik was meteen thuis. Ik vertelde dat ik vaak gefietst had op de Westfriesezeedijk en altijd met wind tegen.
Tegen het einde van de reis sloeg bij sommige paren de irritatie toe. Dat werd verholpen met meer bier. Maar Ierland is prachtig. We hadden mooi weer en hebben veel gezien.
---------
De illustratie van de auteur.
|
