 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 3
Jaargang 22
17 oktober 2024
Nummer 5 verschijnt op
14 november 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
America, here I come (3) |
Bram Schilperoord |
|
|
 Dat de doorsnee Amerikaan een ‘stevig postuur’ heeft mag algemeen bekend zijn, maar ik kan er niet over zwijgen. Enigszins overdreven kan je zeggen dat het straatbeeld in een middelgrote stad in het westen en de Mid West van Amerika wordt bepaald door grote groepen zich langzaam voortbewegende dikke, zeer dikke, en ultra-dikke mensen. Aan de oostkust - New York, Boston - wonen minder dikkerds, zegt men.
Nee, ik zeg het verkeerd, het is niet zozeer het straatbeeld - op straat wordt nauwelijks gelopen, anders dan van en naar de auto. Waar zie je mensen lopen? In de supermarkt natuurlijk, waar de Amerikaanse huisvrouw - volgens de statistieken - gemiddeld één tot anderhalf uur per dag de tijd schijnt door te brengen.
Dezelfde statistieken geven aan dat 6 op de 10 Amerikanen ‘lijden’ aan overgewicht. Om dat te illustreren wordt er bij vermeld dat een Amerikaan gemiddeld twee keer zo zwaar weegt als een Aziaat. Is ‘dik zijn’ gezond? De algemene opinie zegt van niet. En dus is in diezelfde supermarkt een keur van artikelen verkrijgbaar die suggereren dat je bij aankoop en gebruik daarvan in no time verlost bent van de ‘overtollige kilootjes’. Zo zijn vrijwel alle consumptie-artikelen als kaas, vleeswaren, frisdranken, melk, koekjes, jam, tv-diners, verkrijgbaar in 'low fat' en soms zelfs in 'zero fat' variant.
Roomboter is iets uit een ver verleden. De meest verkochte margarine is van het merk ICBINB, wat betekent: I Can’t Believe It’s Not Butter.
Vooralsnog is van het effect van deze ‘slankmakers’ in het straatbeeld weinig te bemerken.
Die broeken! Dat moet wel maat 60 zijn! Maar waar worden die verkocht? Niet in de warenhuizen. Je ziet althans nooit advertenties voor deze buitengewone maten. Ook in de catalogi van postorderbedrijven figureren uitsluitend super slanke modellen, dat heb ik nog even gecheckt.
Ik vermoed dat er clubs zijn waar ‘geheime adressen’ worden uitgewisseld, waar men die reuzekleding kan kopen. Want het gaat natuurlijk niet alleen om broeken. Ook jassen, overhemden, onderkleding en schoenen zijn van extreem grote afmetingen.
Ogenschijnlijk lijkt niemand er echt onder gebukt te gaan, onder die vele kilo’s extra gewicht. Dat tekent ook een beetje de mentaliteit van de Amerikaan: ‘neem de dingen zoals ze zijn’.
In een restaurant kon ik m’n ogen niet afhouden van een tafel, recht tegenover mij, waaraan 3 mannen en 3 vrouwen waren gezeten, waarschijnlijk drie echtparen. Alle zes waren van reuzenformaat, om niet te zeggen gigantisch dik. De stoelen waarop ze hadden plaatsgenomen waren voorzien van ruim bemeten armleuningen, maar niet ruim genoeg want iedereen zat behoorlijk klem. Dit deed overigens geen afbreuk aan de eetlust van het gezelschap.
Nieuwsgierig naar de wijze hoe men zich zou bevrijden van de stoelen, treuzelde ik wat met mijn maaltijd. Mijn geduld werd niet lang op de proef gesteld. De rekening kwam ter tafel, werd zorgvuldig gecontroleerd en goed bevonden, waarna een bundeltje dollars in het bekende - daartoe bestemde - plastic mapje (bill holder) verdween.
Om me heen kijkend zag ik dat ik niet de enige was die uit was op sensatie. Rondom waren de gesprekken verstomd en hield men de adem in. De spanning steeg ten top. Eens zouden ze moeten opstaan!
Als bij afspraak verhieven vier van de zes zich en wat was voorzien gebeurde ook: de stoelen kwamen als vastgeplakt eveneens omhoog. Een van de ongelukkigen - een vrouw - lukte het zich te bevrijden uit de omarming, een andere deed vergeefse moeite en ging maar weer zitten. De twee anderen - beiden man - waren in een geanimeerd gesprek en hadden niet eens in de gaten dat de stoelleuning nog om hun middel was geklemd.
Haastig schoten een paar serveersters toe en met vereende krachten werden de dikkerds bevrijd van hun zitmeubel. Een applausje klonk op. Alsof er niets gebeurd was verliet het gezelschap, hier en daar handenschuddend, de zaal.
_________
Han Busstra verzorgde de illustratie.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
| America, here I come (3) |
Bram Schilperoord |
Dat de doorsnee Amerikaan een ‘stevig postuur’ heeft mag algemeen bekend zijn, maar ik kan er niet over zwijgen. Enigszins overdreven kan je zeggen dat het straatbeeld in een middelgrote stad in het westen en de Mid West van Amerika wordt bepaald door grote groepen zich langzaam voortbewegende dikke, zeer dikke, en ultra-dikke mensen. Aan de oostkust - New York, Boston - wonen minder dikkerds, zegt men.
Nee, ik zeg het verkeerd, het is niet zozeer het straatbeeld - op straat wordt nauwelijks gelopen, anders dan van en naar de auto. Waar zie je mensen lopen? In de supermarkt natuurlijk, waar de Amerikaanse huisvrouw - volgens de statistieken - gemiddeld één tot anderhalf uur per dag de tijd schijnt door te brengen.
Dezelfde statistieken geven aan dat 6 op de 10 Amerikanen ‘lijden’ aan overgewicht. Om dat te illustreren wordt er bij vermeld dat een Amerikaan gemiddeld twee keer zo zwaar weegt als een Aziaat. Is ‘dik zijn’ gezond? De algemene opinie zegt van niet. En dus is in diezelfde supermarkt een keur van artikelen verkrijgbaar die suggereren dat je bij aankoop en gebruik daarvan in no time verlost bent van de ‘overtollige kilootjes’. Zo zijn vrijwel alle consumptie-artikelen als kaas, vleeswaren, frisdranken, melk, koekjes, jam, tv-diners, verkrijgbaar in 'low fat' en soms zelfs in 'zero fat' variant.
Roomboter is iets uit een ver verleden. De meest verkochte margarine is van het merk ICBINB, wat betekent: I Can’t Believe It’s Not Butter.
Vooralsnog is van het effect van deze ‘slankmakers’ in het straatbeeld weinig te bemerken.
Die broeken! Dat moet wel maat 60 zijn! Maar waar worden die verkocht? Niet in de warenhuizen. Je ziet althans nooit advertenties voor deze buitengewone maten. Ook in de catalogi van postorderbedrijven figureren uitsluitend super slanke modellen, dat heb ik nog even gecheckt.
Ik vermoed dat er clubs zijn waar ‘geheime adressen’ worden uitgewisseld, waar men die reuzekleding kan kopen. Want het gaat natuurlijk niet alleen om broeken. Ook jassen, overhemden, onderkleding en schoenen zijn van extreem grote afmetingen.
Ogenschijnlijk lijkt niemand er echt onder gebukt te gaan, onder die vele kilo’s extra gewicht. Dat tekent ook een beetje de mentaliteit van de Amerikaan: ‘neem de dingen zoals ze zijn’.
In een restaurant kon ik m’n ogen niet afhouden van een tafel, recht tegenover mij, waaraan 3 mannen en 3 vrouwen waren gezeten, waarschijnlijk drie echtparen. Alle zes waren van reuzenformaat, om niet te zeggen gigantisch dik. De stoelen waarop ze hadden plaatsgenomen waren voorzien van ruim bemeten armleuningen, maar niet ruim genoeg want iedereen zat behoorlijk klem. Dit deed overigens geen afbreuk aan de eetlust van het gezelschap.
Nieuwsgierig naar de wijze hoe men zich zou bevrijden van de stoelen, treuzelde ik wat met mijn maaltijd. Mijn geduld werd niet lang op de proef gesteld. De rekening kwam ter tafel, werd zorgvuldig gecontroleerd en goed bevonden, waarna een bundeltje dollars in het bekende - daartoe bestemde - plastic mapje (bill holder) verdween.
Om me heen kijkend zag ik dat ik niet de enige was die uit was op sensatie. Rondom waren de gesprekken verstomd en hield men de adem in. De spanning steeg ten top. Eens zouden ze moeten opstaan!
Als bij afspraak verhieven vier van de zes zich en wat was voorzien gebeurde ook: de stoelen kwamen als vastgeplakt eveneens omhoog. Een van de ongelukkigen - een vrouw - lukte het zich te bevrijden uit de omarming, een andere deed vergeefse moeite en ging maar weer zitten. De twee anderen - beiden man - waren in een geanimeerd gesprek en hadden niet eens in de gaten dat de stoelleuning nog om hun middel was geklemd.
Haastig schoten een paar serveersters toe en met vereende krachten werden de dikkerds bevrijd van hun zitmeubel. Een applausje klonk op. Alsof er niets gebeurd was verliet het gezelschap, hier en daar handenschuddend, de zaal.
_________
Han Busstra verzorgde de illustratie.
|
| © 2024 Bram Schilperoord |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|