 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 2
Jaargang 22
3 oktober 2024
Nummer 4 verschijnt op
31 oktober 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
America, here I come (2) |
Bram Schilperoord |
|
|
 In San Francisco was de temperatuur aangenaam warm, 72 F (22 C), maar in de plaats waarnaar wij op weg waren, driehonderd kilometer landinwaarts, werd nu al twee maanden ongeveer 100 graden Fahrenheit (38 C) gemeten, vertelde mijn vriendin. Bosbranden woedden overal. In geen half jaar was er een druppel regen gevallen. Alles was kurkdroog. De reflectie van een stukje glas of een achtergelaten bril was voldoende om een heel terrein te doen ontbranden.
Ten oosten van Los Angeles waren 6000 brandweerlieden, blusvliegtuigen en helikopters bezig een vuurhaard in te bannen die een oppervlakte besloeg van 38 duizend hectare. Bewoners hadden het vege lijf kunnen redden maar hadden hun bezit in vlammen zien opgaan en dat waren geen eenvoudige hutjes op palen.
Maar voorlopig draaide de airco in mijn vriendin’s four wheel drive op volle toeren en was het verfrissend koel binnen.
Amerika is ruim. Vooral de parkeerplaatsen van de supermarkten. Om maar te zwijgen over die kolossale ‘supers', zeg maar gerust ‘hypers’, waarmee vergeleken onze grootste Appie Heyn een kleine kruidenierswinkel is.
Ook de wegen zijn ruim bemeten. We verlieten het San Francisco airport in zuidelijke richting via Highway 101, een 12-baans snelweg. Aan beide zijden reden betontrucks en asfaltmachines heen en weer om de weg uit te breiden met nog eens twee banen, en dat was broodnodig want de ‘101’ is berucht om z’n permanente ‘traffic jams’.
Ook op de 9 kilometer lange zes-baans San Mateo bridge, waar we enige tijd later overheen reden - bij de opening in 1929 de langste brug ter wereld - werd druk gewerkt aan twee extra rijstroken. Maar pas op Highway 238 richting Stockton kwamen we volledig tot stilstand, een goeie aanleiding om de volgende uitrit richting Pleasantville te nemen, alwaar we op zoek gingen naar een eetgelegenheid of bar, waar hopelijk een biertje werd geschonken.
Daar was ik namelijk erg aan toe na de slopende vliegreis, de douaneformaliteiten en de inmiddels al vier uur durende autorit.
Amerika is vergeven van de zogenaamde ‘familyrestaurants’, meestal goedkoop ingerichte hamburger en hotdogtenten, waarmee bedoeld wordt dat je er met je familie gaat eten, wat ook weer betekent dat er absoluut geen alcohol wordt geschonken. Cafés zijn verboden terrein voor 20-jarigen.
Maar op een immens parkeerterrein vonden we zowaar een biercafé met de intieme naam ‘Mimi’s café’. Het zag er uit als een bordkartonnen bouwdoos die zo uit een Hollywood decorfabriek kwam. Bier hadden ze en zonder mankeren kreeg ik een fles Budweiser uitgeschonken in een artistiek ontworpen langwerpige bloemenvaas. Geen lekkerder bier dan Budweiser, bedacht ik, tevreden achteroverleunend.
----------
De illustratie is van Marcia Meerum Terwogt.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
| America, here I come (2) |
Bram Schilperoord |
In San Francisco was de temperatuur aangenaam warm, 72 F (22 C), maar in de plaats waarnaar wij op weg waren, driehonderd kilometer landinwaarts, werd nu al twee maanden ongeveer 100 graden Fahrenheit (38 C) gemeten, vertelde mijn vriendin. Bosbranden woedden overal. In geen half jaar was er een druppel regen gevallen. Alles was kurkdroog. De reflectie van een stukje glas of een achtergelaten bril was voldoende om een heel terrein te doen ontbranden.
Ten oosten van Los Angeles waren 6000 brandweerlieden, blusvliegtuigen en helikopters bezig een vuurhaard in te bannen die een oppervlakte besloeg van 38 duizend hectare. Bewoners hadden het vege lijf kunnen redden maar hadden hun bezit in vlammen zien opgaan en dat waren geen eenvoudige hutjes op palen.
Maar voorlopig draaide de airco in mijn vriendin’s four wheel drive op volle toeren en was het verfrissend koel binnen.
Amerika is ruim. Vooral de parkeerplaatsen van de supermarkten. Om maar te zwijgen over die kolossale ‘supers', zeg maar gerust ‘hypers’, waarmee vergeleken onze grootste Appie Heyn een kleine kruidenierswinkel is.
Ook de wegen zijn ruim bemeten. We verlieten het San Francisco airport in zuidelijke richting via Highway 101, een 12-baans snelweg. Aan beide zijden reden betontrucks en asfaltmachines heen en weer om de weg uit te breiden met nog eens twee banen, en dat was broodnodig want de ‘101’ is berucht om z’n permanente ‘traffic jams’.
Ook op de 9 kilometer lange zes-baans San Mateo bridge, waar we enige tijd later overheen reden - bij de opening in 1929 de langste brug ter wereld - werd druk gewerkt aan twee extra rijstroken. Maar pas op Highway 238 richting Stockton kwamen we volledig tot stilstand, een goeie aanleiding om de volgende uitrit richting Pleasantville te nemen, alwaar we op zoek gingen naar een eetgelegenheid of bar, waar hopelijk een biertje werd geschonken.
Daar was ik namelijk erg aan toe na de slopende vliegreis, de douaneformaliteiten en de inmiddels al vier uur durende autorit.
Amerika is vergeven van de zogenaamde ‘familyrestaurants’, meestal goedkoop ingerichte hamburger en hotdogtenten, waarmee bedoeld wordt dat je er met je familie gaat eten, wat ook weer betekent dat er absoluut geen alcohol wordt geschonken. Cafés zijn verboden terrein voor 20-jarigen.
Maar op een immens parkeerterrein vonden we zowaar een biercafé met de intieme naam ‘Mimi’s café’. Het zag er uit als een bordkartonnen bouwdoos die zo uit een Hollywood decorfabriek kwam. Bier hadden ze en zonder mankeren kreeg ik een fles Budweiser uitgeschonken in een artistiek ontworpen langwerpige bloemenvaas. Geen lekkerder bier dan Budweiser, bedacht ik, tevreden achteroverleunend.
----------
De illustratie is van Marcia Meerum Terwogt.
|
| © 2024 Bram Schilperoord |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|