 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 1
Jaargang 22
19 september 2024
Nummer 3 verschijnt op
17 oktober 2024 |  |
|
| Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Olympische bedevaart |
Thomas van der Steen |
|
|
 Degene die Worthy de Jong kende vóór 5 augustus jongstleden, mag zijn hand opsteken. Ik gok op weinig handen, waarschijnlijk geen. Ik kende hem in ieder geval niet en zijn sport, 3x3 basketbal, bij toeval. Dat ik de hitchcockiaanse apotheose zag van de olympische finale kwam door een schrandere vriend (*) die appte: Parijs 3X3 basketbal, NU KIJKEN, NU!
Volgzaam als ik ben ging ik kijken. En zag de laatste 17 seconden zuivere speeltijd van de wedstrijd. Worthy met kortgeknipt en gewaterstofperoxideerd kapsel, scoorde in de laatste seconde 16-16. Overtime oftewel verlengen. Het team dat nu als eerste 2 punten scoorde zou winnen. Frankrijk scoorde, 17-16. Worthy kreeg de bal en terwijl de laatste seconde liep…..
Aan diegenen die het niet zagen, Youtube zegt meer dan 1000 woorden:
Een uur later kende ik Worthy heel goed. Bijvoorbeeld dat hij met basketballen begon op een pleintje in de Bijlmer. Daar moest ik heen. Op de fiets natuurlijk.
Hemelsbreed ligt dat pleintje 20 kilometer van huis. Maar ik neem de toeristische route, langs Vecht en Gein. De grens van de provincies Utrecht en Noord-Holland volgend, fiets ik in een rechte lijn naar Vreeland. Het is 6 augustus, een dag na die finale en midden in vakantietijd dus de brugwachter van het dorp draait overuren. De Van Leerbrug is een ouderwetse ophaalbrug en de slagbomen worden nog handmatig door hem gesloten en weer geopend. Aan weerskanten van de brug dobberen files maar nu die eindelijk dicht is mogen wij, de fietsers. Hoogzomer dus Nederland recreëert zich tureluurs.
Het weggetje slingert grillig met de Vecht mee. Het groen groeit zo uitbundig dat de woonboten er achter schuil gaan. Tegenover molen De Ruiter ligt een begraafplaatsje. Vaste prik, even struinen over de dodenakker en zie, daar ligt Wim Bosboom. Van Koning Klant van de VARA naar Kieskeurig van de Tros. In 1980 een brutale, bijna onfatsoenlijke overstap. Naarmate de jaren vorderden, werden zijn meningen steeds rechtser. Maar nu ligt de brombeer er vredig bij.
Nigtevecht
Voorbij Nederhorst den Berg ligt de elektrische pont naar Nigtevecht en binnen een minuut sta ik aan de overkant. Ik knik hoffelijk naar de groene houten kerktoren. Via de Dorpsstraat fiets ik naar het Amsterdam-Rijnkanaal en de Liniebrug. Die ligt er pas sinds 2018 en is een kunstwerk. Niet zozeer de brug zelf maar de oprit met zijn enorme haarspeldbochten ziet er prachtig uit. Aan de andere kant juist geen lussen maar een gestaag aflopende afdaling in lijn. Natuurlijk fiets ik even op zijn allerhardst, wapperende haren, suizende oren, goddelijk.
Een lang stuk met een windscherm van knotwilgen brengt mij naar het Gein. De schoonheid van dat riviertje heb ik al eerder bezongen, het is nog knusser en intiemer dan de Vecht.
Weer moet ik oversteken, nu via een zogenaamde kwakel. Nog uit de tijd van de trekvaart, dus van hout en hoog om de schuiten van weleer door te kunnen laten. Afstappen is noodzakelijk om met fiets aan de hand de steile plankieren te bedwingen. Hoogbouw verrijst aan de horizon, de natuur laat ik achter, het beton van Amsterdam-Zuidoost wacht.
In het Nelson Mandelapark is het rustig, ook op het basketbalveldje. Twee jongens spelen een partijtje 1x1, meer spelers zijn er niet. Ik kijk naar de lijn waarachter Worthy duizenden keren op zijn gouden tweepunter oefende. En naar de ring waar de bal in moest. Droomde Worthy ‘buzzerbeater’ de Jong hier al van een hete avond op een kolkend Place de la Concorde?
(*) bedankt Alex, voor dat appje.
----------
De schrijver heeft de plaat geleverd.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? |
| Olympische bedevaart |
Thomas van der Steen |
Degene die Worthy de Jong kende vóór 5 augustus jongstleden, mag zijn hand opsteken. Ik gok op weinig handen, waarschijnlijk geen. Ik kende hem in ieder geval niet en zijn sport, 3x3 basketbal, bij toeval. Dat ik de hitchcockiaanse apotheose zag van de olympische finale kwam door een schrandere vriend (*) die appte: Parijs 3X3 basketbal, NU KIJKEN, NU!
Volgzaam als ik ben ging ik kijken. En zag de laatste 17 seconden zuivere speeltijd van de wedstrijd. Worthy met kortgeknipt en gewaterstofperoxideerd kapsel, scoorde in de laatste seconde 16-16. Overtime oftewel verlengen. Het team dat nu als eerste 2 punten scoorde zou winnen. Frankrijk scoorde, 17-16. Worthy kreeg de bal en terwijl de laatste seconde liep…..
Aan diegenen die het niet zagen, Youtube zegt meer dan 1000 woorden:
Een uur later kende ik Worthy heel goed. Bijvoorbeeld dat hij met basketballen begon op een pleintje in de Bijlmer. Daar moest ik heen. Op de fiets natuurlijk.
Hemelsbreed ligt dat pleintje 20 kilometer van huis. Maar ik neem de toeristische route, langs Vecht en Gein. De grens van de provincies Utrecht en Noord-Holland volgend, fiets ik in een rechte lijn naar Vreeland. Het is 6 augustus, een dag na die finale en midden in vakantietijd dus de brugwachter van het dorp draait overuren. De Van Leerbrug is een ouderwetse ophaalbrug en de slagbomen worden nog handmatig door hem gesloten en weer geopend. Aan weerskanten van de brug dobberen files maar nu die eindelijk dicht is mogen wij, de fietsers. Hoogzomer dus Nederland recreëert zich tureluurs.
Het weggetje slingert grillig met de Vecht mee. Het groen groeit zo uitbundig dat de woonboten er achter schuil gaan. Tegenover molen De Ruiter ligt een begraafplaatsje. Vaste prik, even struinen over de dodenakker en zie, daar ligt Wim Bosboom. Van Koning Klant van de VARA naar Kieskeurig van de Tros. In 1980 een brutale, bijna onfatsoenlijke overstap. Naarmate de jaren vorderden, werden zijn meningen steeds rechtser. Maar nu ligt de brombeer er vredig bij.
Nigtevecht
Voorbij Nederhorst den Berg ligt de elektrische pont naar Nigtevecht en binnen een minuut sta ik aan de overkant. Ik knik hoffelijk naar de groene houten kerktoren. Via de Dorpsstraat fiets ik naar het Amsterdam-Rijnkanaal en de Liniebrug. Die ligt er pas sinds 2018 en is een kunstwerk. Niet zozeer de brug zelf maar de oprit met zijn enorme haarspeldbochten ziet er prachtig uit. Aan de andere kant juist geen lussen maar een gestaag aflopende afdaling in lijn. Natuurlijk fiets ik even op zijn allerhardst, wapperende haren, suizende oren, goddelijk.
Een lang stuk met een windscherm van knotwilgen brengt mij naar het Gein. De schoonheid van dat riviertje heb ik al eerder bezongen, het is nog knusser en intiemer dan de Vecht.
Weer moet ik oversteken, nu via een zogenaamde kwakel. Nog uit de tijd van de trekvaart, dus van hout en hoog om de schuiten van weleer door te kunnen laten. Afstappen is noodzakelijk om met fiets aan de hand de steile plankieren te bedwingen. Hoogbouw verrijst aan de horizon, de natuur laat ik achter, het beton van Amsterdam-Zuidoost wacht.
In het Nelson Mandelapark is het rustig, ook op het basketbalveldje. Twee jongens spelen een partijtje 1x1, meer spelers zijn er niet. Ik kijk naar de lijn waarachter Worthy duizenden keren op zijn gouden tweepunter oefende. En naar de ring waar de bal in moest. Droomde Worthy ‘buzzerbeater’ de Jong hier al van een hete avond op een kolkend Place de la Concorde?
(*) bedankt Alex, voor dat appje.
----------
De schrijver heeft de plaat geleverd.
|
| © 2024 Thomas van der Steen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|