 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 1
Jaargang 22
19 september 2024
Nummer 3 verschijnt op
17 oktober 2024 |  |
|
| Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Han Kulker leeft en ademt nog steeds atletiek |
Jack Luiten |
|
|
 Sportieve hoogtepunten van Parijs, zoals de inhaalrace van superatlete Femke Bol en de marathonzege van Sifan Hassan liggen nog vers in het geheugen. Net zoals trouwens de gouden worp van Worthy de Jong (3x3-basketbal) en de gouden trilogie van krachtpatser Harry Lavreysen op de wielerbaan. De beelden ervan zullen tot in lengte van dagen worden teruggekeken.
Voor de prestatie, die Han Kulker 36 jaar geleden in Seoul leverde, gaat dit niet op. De in Zoeterwoude woonachtige oud-atleet, intussen 65 jaar, maalt er niet om. Ruim één seconde bleef hij op de Olympische Spelen in Seoul (1988) verwijderd van het goud. Die plak was voor de Keniaanse atleet Peter Rono, gevolgd door de Brit Peter Elliott en Jens-Peter Herold (toenmalige DDR). Uiteindelijk eindigde hij op plek zes, goed voor een Olympische oorkonde.
De vergelijking van zijn prestatie met die van het aanstormende talent Niels Laros dringt zich op. Tijdens de Spelen in Parijs liep Laros op atletiekbaan in Parijs eveneens de finale 1.500 meter. Ook hij bleef steken op de zesde plaats. Een klassering waar ook hij geen eeuwige roem mee vergaarde, al verpulverde hij wél het nationale record.
Fysiek en mentaal
Laros leverde een bijzonder indrukwekkende prestatie, vindt Kulker. Hij heeft hoge verwachtingen van deze pas 19-jarige atleet. Zelf begon hij met hardlopen toen hij al twintig was. De middenafstanden lagen hem goed. Fysiek en mentaal stond hij zijn mannetje en die combinatie leverde hem in de periode 1986-1992 een wand vol met medailles en ereplaatsen op, zowel in- als outdoor en in binnen- en buitenland. Hij kijkt nu zeer tevreden terug op z’n sportieve loopbaan. Het is een ‘gewone’ dinsdagmorgen in september 2024, als in huize Kulker de telefoon gaat. Hij heeft de atletiek nog niet achter zich gelaten, zo blijkt. Het tegendeel is het geval: Han oogt nog topfit en is zeer actief op en rond de atletiekbaan. Die avond geeft hij training bij de atletiekclub in Voorschoten, morgen bij zijn club in Leiden (Leiden Atletiek). En vandaag een ‘tussen-de-middag-training’ bij een bedrijf in de buurt. Verder is hij onder meer ploegleider van de competitieploeg van Leiden Atletiek (t/m 19 jaar). Bij die vereniging is hij tevens nog werkzaam als trainer.
Andere sporten
En dan is er nog ‘Hollen met Han’, nu al voor de 25e keer. Elke jaargang worden ruim honderd liefhebbers getraind en voorbereid op deelname aan de Leidse marathon. Kulker ademt en leeft nog steeds atletiek. De spikes bleven aan hem kleven en dat was ook de reden om na zijn atletiekcarrière de trainersopleiding op Papendal te gaan volgen. ‘Nadien ben ik wel vijf tot tien jaar uit het atletiekwereldje weg geweest. Dat had van doen met mijn gezin, loopbaan, verdere opleiding en wat uitstapjes naar andere sporten.’ Kulker ging bij die uitstapjes aan de slag als loop- en conditietrainer en werkte nauw samen met Bram Wassenaar, die hij nog kende uit zijn tijd bij De Bataven. Zo kwam hij in aanraking met hockey, voetbal, tennis, rugby en korfbal. Andere takken van sport met een eigen cultuur, sfeer, beleving en ambitieniveaus. Net voor de eeuwwisseling gaf hij training aan de dames van de gerenommeerde hoofdstedelijke hockeyclub AHBC. Veel van geleerd, zegt hij nu.
Als trainer en coach - hij stopte onlangs als IT’er bij het Pensioenfonds PGGM - is hij nog steeds actief in de atletiekwereld, al ligt het accent op regionaal niveau. ‘De topsport heeft mij veel gebracht, tot op de dag van vandaag. Ik geniet nog steeds van trainingen. Net als vroeger, want trainen vond ik leuk. Natuurlijk moet je als trainer het geluk hebben om talenten in je groep te hebben. Het ambitieniveau is uiteraard belangrijk. Maar de sfeer, de onderlinge verhoudingen en de gezelligheid bij een club zijn zeker zo belangrijk. Wat dat betreft is er in pakweg veertig jaar niet zo gek veel veranderd.’
Carbonplaat
Wat is er dan wel veranderd? ‘Het schoeisel . Kijk even naar de limiet voor Nederlandse atleten om mee te mogen doen aan de grote internationale marathons (EK en WK). Enige tijd terug stond die nog op twee uur en twaalf minuten. Nu is dat twee uur en zes minuten. Dat heeft te maken met een carbonplaat, die tegenwoordig in de schoenzool zit en waardoor harder kan worden gelopen. Dat valt terug te zien in de gelopen tijden op alle afstanden.’ ‘En weet je wat ook niet is veranderd? Mijn samenwerking met Bram Wassenaar. Eigenlijk is hij een soort rode draad in mijn carrière. Hij begeleidde mij later bij grote internationale wedstrijden. We hebben samen ook allerlei trainingen gegeven en dat doen we nog. Bram is een bijzondere man, omdat hij mensen om zich heen kan verbinden. Hij houdt van een geintje en is intussen heel slim bezig om atleten telkens ietsje beter te maken. Hij is inmiddels tachtig jaar en nog volop actief.’
‘Loop dan maar mee’
Tot slot vertelt Han hoe hij bij toeval bij atletiekvereniging De Bataven in Leiden belandde. Hij volgde in die stad de MTS en was op zoek naar een atletiekclub. Nabij de Leidse Hout schoot hij op een avond iemand aan met de vraag of hij AV Holland kende. ‘Ken je daar iemand?’, luidde de wedervraag. ‘Nee? Loop dan maar mee.’ Een paar minuten later stond hij in het clubhuis van De Bataven, waar hij altijd is gebleven. Tot en met samensmelting met AV Holland, waar hij - nu bij fusieclub Leiden Atletiek - nog steeds wekelijks trainingen geeft.
----------
De schrijver heeft de foto geleverd.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? |
| Han Kulker leeft en ademt nog steeds atletiek |
Jack Luiten |
Sportieve hoogtepunten van Parijs, zoals de inhaalrace van superatlete Femke Bol en de marathonzege van Sifan Hassan liggen nog vers in het geheugen. Net zoals trouwens de gouden worp van Worthy de Jong (3x3-basketbal) en de gouden trilogie van krachtpatser Harry Lavreysen op de wielerbaan. De beelden ervan zullen tot in lengte van dagen worden teruggekeken.
Voor de prestatie, die Han Kulker 36 jaar geleden in Seoul leverde, gaat dit niet op. De in Zoeterwoude woonachtige oud-atleet, intussen 65 jaar, maalt er niet om. Ruim één seconde bleef hij op de Olympische Spelen in Seoul (1988) verwijderd van het goud. Die plak was voor de Keniaanse atleet Peter Rono, gevolgd door de Brit Peter Elliott en Jens-Peter Herold (toenmalige DDR). Uiteindelijk eindigde hij op plek zes, goed voor een Olympische oorkonde.
De vergelijking van zijn prestatie met die van het aanstormende talent Niels Laros dringt zich op. Tijdens de Spelen in Parijs liep Laros op atletiekbaan in Parijs eveneens de finale 1.500 meter. Ook hij bleef steken op de zesde plaats. Een klassering waar ook hij geen eeuwige roem mee vergaarde, al verpulverde hij wél het nationale record.
Fysiek en mentaal
Laros leverde een bijzonder indrukwekkende prestatie, vindt Kulker. Hij heeft hoge verwachtingen van deze pas 19-jarige atleet. Zelf begon hij met hardlopen toen hij al twintig was. De middenafstanden lagen hem goed. Fysiek en mentaal stond hij zijn mannetje en die combinatie leverde hem in de periode 1986-1992 een wand vol met medailles en ereplaatsen op, zowel in- als outdoor en in binnen- en buitenland. Hij kijkt nu zeer tevreden terug op z’n sportieve loopbaan. Het is een ‘gewone’ dinsdagmorgen in september 2024, als in huize Kulker de telefoon gaat. Hij heeft de atletiek nog niet achter zich gelaten, zo blijkt. Het tegendeel is het geval: Han oogt nog topfit en is zeer actief op en rond de atletiekbaan. Die avond geeft hij training bij de atletiekclub in Voorschoten, morgen bij zijn club in Leiden (Leiden Atletiek). En vandaag een ‘tussen-de-middag-training’ bij een bedrijf in de buurt. Verder is hij onder meer ploegleider van de competitieploeg van Leiden Atletiek (t/m 19 jaar). Bij die vereniging is hij tevens nog werkzaam als trainer.
Andere sporten
En dan is er nog ‘Hollen met Han’, nu al voor de 25e keer. Elke jaargang worden ruim honderd liefhebbers getraind en voorbereid op deelname aan de Leidse marathon. Kulker ademt en leeft nog steeds atletiek. De spikes bleven aan hem kleven en dat was ook de reden om na zijn atletiekcarrière de trainersopleiding op Papendal te gaan volgen. ‘Nadien ben ik wel vijf tot tien jaar uit het atletiekwereldje weg geweest. Dat had van doen met mijn gezin, loopbaan, verdere opleiding en wat uitstapjes naar andere sporten.’ Kulker ging bij die uitstapjes aan de slag als loop- en conditietrainer en werkte nauw samen met Bram Wassenaar, die hij nog kende uit zijn tijd bij De Bataven. Zo kwam hij in aanraking met hockey, voetbal, tennis, rugby en korfbal. Andere takken van sport met een eigen cultuur, sfeer, beleving en ambitieniveaus. Net voor de eeuwwisseling gaf hij training aan de dames van de gerenommeerde hoofdstedelijke hockeyclub AHBC. Veel van geleerd, zegt hij nu.
Als trainer en coach - hij stopte onlangs als IT’er bij het Pensioenfonds PGGM - is hij nog steeds actief in de atletiekwereld, al ligt het accent op regionaal niveau. ‘De topsport heeft mij veel gebracht, tot op de dag van vandaag. Ik geniet nog steeds van trainingen. Net als vroeger, want trainen vond ik leuk. Natuurlijk moet je als trainer het geluk hebben om talenten in je groep te hebben. Het ambitieniveau is uiteraard belangrijk. Maar de sfeer, de onderlinge verhoudingen en de gezelligheid bij een club zijn zeker zo belangrijk. Wat dat betreft is er in pakweg veertig jaar niet zo gek veel veranderd.’
Carbonplaat
Wat is er dan wel veranderd? ‘Het schoeisel . Kijk even naar de limiet voor Nederlandse atleten om mee te mogen doen aan de grote internationale marathons (EK en WK). Enige tijd terug stond die nog op twee uur en twaalf minuten. Nu is dat twee uur en zes minuten. Dat heeft te maken met een carbonplaat, die tegenwoordig in de schoenzool zit en waardoor harder kan worden gelopen. Dat valt terug te zien in de gelopen tijden op alle afstanden.’ ‘En weet je wat ook niet is veranderd? Mijn samenwerking met Bram Wassenaar. Eigenlijk is hij een soort rode draad in mijn carrière. Hij begeleidde mij later bij grote internationale wedstrijden. We hebben samen ook allerlei trainingen gegeven en dat doen we nog. Bram is een bijzondere man, omdat hij mensen om zich heen kan verbinden. Hij houdt van een geintje en is intussen heel slim bezig om atleten telkens ietsje beter te maken. Hij is inmiddels tachtig jaar en nog volop actief.’
‘Loop dan maar mee’
Tot slot vertelt Han hoe hij bij toeval bij atletiekvereniging De Bataven in Leiden belandde. Hij volgde in die stad de MTS en was op zoek naar een atletiekclub. Nabij de Leidse Hout schoot hij op een avond iemand aan met de vraag of hij AV Holland kende. ‘Ken je daar iemand?’, luidde de wedervraag. ‘Nee? Loop dan maar mee.’ Een paar minuten later stond hij in het clubhuis van De Bataven, waar hij altijd is gebleven. Tot en met samensmelting met AV Holland, waar hij - nu bij fusieclub Leiden Atletiek - nog steeds wekelijks trainingen geeft.
----------
De schrijver heeft de foto geleverd.
|
| © 2024 Jack Luiten |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|