In Duitsland leeft de Krimi nog als nooit tevoren, zowel op de televisie als in boekvorm en dan vooral in de vroeger in ons land ook meest voorkomende vorm van de pocket. Het aardige in Duitsland is dat zowel op tv als in de boekwinkel de plaatselijke krimi nog veel voorkomt. Ik heb in De Leunstoel al geschreven over de uiterst succesvolle ‘Friesen’-serie van Klaus Peter Wolf, inmiddels aangekomen bij de twintigste aflevering met nog twee dochterseries lopende.

Toen wij een paar jaar geleden in Wismar waren, was dat mede naar aanleiding van de tv-serie SOKO Wismar, een van de ongeveer tien versies rond een plaatselijke SOKO politie-eenheid (Sonderkommando voor de oplossing van moorden). Toen we daar waren bleek dat Katharina Peters een hele serie Ostsee-krimi’s aan het schrijven was rond een ‘verdeckte Ermittlerin in Wismar’ en onlangs zag ik op Rügen een hele serie Rügen-krimi’s van haar.

Maar wij waren dus eerst in Wendland, zie ook mijn andere verhaal in deze Leunstoel. Misschien is mijn belangstelling voor deze landstreek ook wel ontstaan door de Wendland-krimi’s die sinds 2022 door de ZDF worden uitgezonden. In een boekhandel vond ik een Heidekrimi van Klaas Kroon, uitgegeven door de Gmeiner-Verlag die ik al goed kende van Noordfriese series. Om even duidelijkheid te geven over de Nederlands klinkende naam staat voorin direct: “Klaas Kroon ist das Pseudonym eines in 1960 in Düsseldorf geborenen journalist…..”.

Hoofdpersoon in deze serie is de ‘Dorfpolizist’ Sabine Langkafel die twee mislukte criminelen aantreft op een bosweg als ze naar huis gaat. De twee waren ingehuurd om een wolf af te schieten (ook in Duitsland mag dat niet) en ontdekten op een afgelegen boerderijtje in het bos twee lijken. Bovendien hadden ze de wolf gezien, maar ook vlak bij de wolf een kind. Dan ontvouwt zich een breed verhaal over volgelingen van de Bhagwan die in de jaren tachtig betrokken raakten bij de anti-atoom beweging en na de veldslag bij Gorleben zich terugtrokken op een boerderij in de dichte bossen van Wendland. Zo’n dertig jaar leefden ze daar volledig afgezonderd, ook van de plaatselijke bevolking. Het dorp bemoeide zich er niet mee, de kinderen werden opgevoed met teksten van de Bhagwan en alleen de grote leider van de groep had contact met de boze buitenwereld, onder meer om zelf verbouwde hennep te verkopen in de grote stad Hamburg.

Nu er lijken gevonden zijn komt er natuurlijk een politieonderzoek onder leiding van een rechercheur uit de grote stad, in dit geval Lüneburg, die in elk geval zo verstandig is om ook te vertrouwen op de plaatselijke inbreng. Het verschil is alleen dat Sabine het verhaal over het jongetje en de wolf gelooft en de rechercheur niet meer als ze na een zoektocht in het bos niets gevonden hebben (het jongetje is beschermd en verstopt door de wolf). Sabine blijft het ‘Tatort’ in de gaten houden en het jongetje komt inderdaad terug. Langzaam weet ze zijn vertrouwen te winnen en uiteraard loopt het allemaal goed af.

Opmerkelijk, en apart, is de beleving van het gebeuren vanuit zowel het officiële politieonderzoek als vanuit het dorpsniveau en mooi is beschreven hoe die samenwerking steeds beter wordt.

----------

De schrijver heeft de plaatjes geleverd.