 Zaterdag 30 augustus 2024 was een stralende dag. Het was een mooie dag: de dag van de Zomer Jazzfietstour in het Groningse Reitdiep. Het was een zwarte dag: de dag van de allerlaatste Zomer Jazzfietstour in het Groningse Reitdiep. Door een mengeling van subsidiegedoe en moeite om nog voldoende vrijwilligers te enthousiasmeren komt er na veertig prachtige jaren een einde aan dit muziekfestival dat waarschijnlijk wel het mooiste festival ter wereld is. ‘Was’, moet ik nu schrijven.
Op onze gehuurde e-bikes zoefden we van Winsum naar het bezoekerscentrum van het Gronings Landschap in Noorderhoogebrug dat als een van de startlocaties fungeerde. We zoefden over de nieuwe snelfietsroute door het prachtige landschap van het Reitdiep en arriveerden ruim voor de aanvangstijd. We werden hartelijk ontvangen door een jongeman die, net als wij, uit Den Haag afkomstig bleek te zijn. Zijn moeder woonde in Garnwerd en had hem gerekruteerd.
Jazz Fietstour
Voor mensen die de Jazz Fietstour niet kennen: er vinden de hele dag concerten plaats in en om de dorpjes in het Reitdiep. Bij voorkeur in een boerenschuur of in een van de dertiende-eeuwse kerkjes in wierdendorpen als Ezinge, Feerwerd, Oostum, Fransum en hoe die fraaie dorpjes en gehuchten verder nog mogen heten. De bezoekers dienen zich per fiets van kerkje naar schuur te spoeden, waar ze de meest prachtige muziek uit de meer avantgardistische jazz en geimproviseerde muziek kunnen bijwonen. Het is onmogelijk om alle concerten bij te wonen, zelfs met een e-bike lukt dat niet, dus er moeten altijd pijnlijke keuzes gemaakt worden.
Vergeleken met de genoemde locaties was het bezoekerscentrum in Noorderhoogebrug een wat prozaïsche plek, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de aanwezige Bonte Bentheimer varkens en het ‘Zeven Sloten-pad’. Eigenlijk had ik dit concert vooral geselecteerd omdat we van hieruit op tijd bij het volgende concert konden zijn. In Noordhorn zou de befaamde pianist Alexander von Schlippenbach optreden. Ik had hem nog nooit gezien en aangezien hij al zesentachtig jaar oud is, zou dit wel eens de laatste kans kunnen zijn.
Het concert in Noorderhoogebrug was overigens een uitstekende keus om in de stemming te komen. Penguin Three, een trio van Iman Spaargaren, Mark Tuinstra en Dirk Beets, trad op met muziek van hun gloednieuwe album ‘Put your Head in the Radio’. De meeste nummers zijn gecomponeerd door gitarist Mark Tuinstra, maar ze speelden ook een cover. Omdat ik de titel (Soft Cell’s ‘Tainted Love’) raadde mocht ik de nieuwe cd in ontvangst nemen. Hoewel ik dit zelf niet zo’n grote prestatie vond, werd ik zelfs nog gefeliciteerd door Max van den Berg, de voormalige Commissaris van de Koning(in), die zich in het publiek bevond. Vanwege mijn aanwezigheid in Groningen had ik het officiële afscheid van Jaap Smit als CdK van Zuid-Holland moeten missen, maar ik kreeg zo dus toch nog mijn portie commissaris te verstouwen.
Von Schlippenbach
Onze volgende stop – Noordhorn met Von Schlippenbach - bleek zelfs met e-bike nog een flink eind fietsen te zijn. Bovendien bleek in het dorp nergens aangegeven te zijn waar we ‘de schuur van Dekker’ konden vinden. Ook de dorpelingen konden ons niet verder helpen. Gelukkig ontdekte ik net op tijd dat er in kleine lettertjes een adres in het programma stond. Met behulp van Google vonden we uiteindelijk die schuur die zich een flink uit buiten het dorp bleek te bevinden. ‘Dat moeten ze de volgende keer wat beter uitleggen’, schoot het door me heen. O nee! Er zou geen volgende keer meer zijn! We kwamen ondanks alles net op tijd binnen. We ploften neer op een bank aan de zijkant van ‘de schuur van Dekker’ toen Von Schlippenbach werd aangekondigd. De oudere heer naast wie ik was neergeploft stond op en bewoog zich moeizaam met behulp van een wandelstok in de richting van het podium: ik had naast Von Schlippenbach zelf gezeten. maar had hem in de hectiek niet herkend! Toen hij eenmaal achter het klavier zat, vrijwel dubbelgevouwen met zo’n echte pianistenbochel zoals Misha Mengelberg er ook een had, was er van zijn gevorderde leeftijd niets meer te merken. Vuurwerk! Begeleid door Henrik Walsdorff op altsax en Jan Leipnitz op drums vulde hij de gigantische ‘schuur van Dekker’ met kippenvelmuziek.
Verder
In de verwachting dat dit de eerste en de laatste keer zou zijn dat ik Von Schlippenbach in het echt zou zien vervolgden we onze weg. In het mooiste kerkje van Groningen (Fransum) speelden Ab Baars en Tobias Delius de sterren van de hemel. In de kerk van Ezinge, de op een na mooiste kerk van Groningen, speelde basklarinettist Ziv Taubenfeld met zijn nieuwe trio (Olie Brice en Kresten Osgood) fantastische muziek. Daarna vervolgden wij onze weg naar een wat vervallen boerderij even buiten Garnwerd. Hier trad onze eigen vaderlandse trots Han Bennink op. Han is nog niet zo oud als Alexander, maar hij is ook al boven de tachtig. Als hij achter een drumstel gaat zitten is van die leeftijd ook niets te merken.
We verwachtten Han te zien optreden met twee supersterren van de nieuwe generatie: pianiste Marta Warelis en saxofoniste Ingrid Laubrock. Dat was ook het geval, maar eerst werden wij op een verrassing getrakteerd: de cellist Ernst Reijseger, die later in de kerk van Garnwerd zou optreden (u begrijpt: de op twee na mooiste …) en een mij onbekende jonge violist hadden een spontaan optreden georganiseerd.
Tussen deze twee concerten liepen we tegen Marcel Roelofs aan, de organisator van de Zomer Jazzfietstour. Ik was blij dat ik zo in de gelegenheid was om hem te bedanken voor al die onvergetelijke festivaldagen die ik hier heb meegemaakt. Er wordt gefluisterd over een of ander vervolg, maar daar heb ik hem maar niet over aan zijn kop gezeurd. Ik wacht vol verwachting af.
Op het wat rommelige erf scharrelde ook de man waarvan ik net nog had gedacht dat ik hem nooit meer zou zien: Alexander von Schlippenbach. Hoewel hij met een stok loopt, bleek hij een stuk viever dan ik aanvankelijk gedacht had. De wegen van Von Schlippenbach en Bennink hebben zich vele malen gekruist. Wellicht zie ik ze ooit nog samen spelen!
Na al dat moois was het tijd om de inwendige mens te versterken. Ik doe dat altijd met een portie echte Groningse eierballen in ’t Waoterborgje, een eetcafé in Garnwerd. Twee jaar geleden bleek ’t Waoterborgje ineens failliet te zijn, maar toen konden we gelukkig nog een paar eierballen scoren in Winsum. Vorig jaar bleek de tent weer als een Fenix uit zijn as herrezen te zijn. Het was druk in ’t Waoterborgje maar we vonden nog een ruime tafel waaraan we konden zitten. Nauwelijks had ik mijn eierballen besteld of iemand vroeg of zijn gezelschap ook aan onze tafel kon plaatsnemen. Ik keek op en daar stond hij weer! Alexander von Schlippenbach!
Weer Von Schlippenbach!
Hij was in het gezelschap van drie vrouwen. In een van hen herkende ik zijn echtgenote, de al even beroemde pianiste Aki Takase. Wat een eer om met hen aan een tafel in een cafetaria op het Groningse platteland te mogen zitten! Ik stotterde wat dat ik van zijn concert genoten had, maar wat zeg je verder als je ineens met zo’n befaamd pianisten-duo aan een tafel in een veredelde snackbar terecht komt? Ik kreeg een lumineus idee! Zodra de eierballen gearriveerd waren zou ik er een aan Alexander en Aki aanbieden. Zo’n Groningse specialiteit moesten ze zich niet laten ontgaan. Vervolgens zou het gesprek zich van de eierballen op een natuurlijke wijze verplaatsen naar de liefde voor de muziek en zo voort en zo verder. A cunning plan!
Echter ... Edoch ... Ei, ei! De chef was speciaal uit de keuken gekomen om me het droeve nieuws te vertellen. Hij zette zich schrap, keek ernstig en zei met een grafstem: ‘Ik moet u helaas mededelen dat de eierballen op zijn.’ Er kwam een waas voor mijn ogen. Mijn wereld verging. Niet alleen moest ik afzien van mijn traditionele jaarlijkse traktatie, ook mijn strategie om in gesprek te komen met die twee monumenten van de geïmproviseerde pianomuziek verdween in de mist. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Mijn vrouw kreeg medelijden met de verbouwereerde kok en redde de situatie door mee te delen dat een bal gehakt ook wel goed was. Ze had tezelfdertijd een andere tafel ontdekt waar we met zijn tweeën konden zitten. Ik stemde met verstikte stem in met een gehaktbal en nam met een hoofdknik afscheid van de door mij zozeer bewonderde tafelgenoten.
Gelukkig hadden we nog een laatste concert, van de geweldenaren van Kuhn Fu, voor de boeg voordat de Zomer Jazzfietstour voorgoed zou eindigen. Dat monterde mij weer helemaal op. Daarover een volgende keer.
---------
De foto is van Willem Minderhout zelf. Hij heeft ook het filmpje op Youtube geplaatst.
|
