Eén van de taken die ik had toen ik voor Adri in de Tweede Kamer werkte was ‘tekstschrijver’. Hij werd regelmatig gevraagd om voor een of andere publicatie een voorwoord, een bijdrage of een toespraak te leveren. Ik mocht die schrijven, maar wel op grond van gedetailleerde instructies. Ik mocht me helemaal uitleven, maar uiteindelijk bepaalde hij precies wat er wel en niet in kon. Soms ging dat heel vlot, maar het kwam ook voor dat we langdurig concepten heen en weer schoven. Schrijven was ook nadenken voor Adri.

Als voorbeeld hoe het niet moet noemde hij de huisvesting van het Nationaal Archief en de Koninklijke Bibliotheek: lelijke gebouwen, onvindbaar weggestopt in een onbereikbaar hoekje achter het Haagse Centraal Station en het voormalige ministerie van Buitenlandse Zaken (momenteel de Tweede Kamer).

Den Haag werd op dat moment bestuurd door een college van PvdA, D66 en Links Den Haag (een voorloper van GroenLinks) met één stem meerderheid. In de drie jaar dat dat college bestuurde zijn er veel besluiten genomen die het Den Haag van vandaag tot stand hebben gebracht.

Ik was indertijd ‘fractievertegenwoordiger’ voor Links Den Haag. Dat was een soort hulpgemeenteraadslid die wel in de commissies, maar niet in de raad het woord mocht voeren.  Ik deed de commissies ‘Verkeer’ en ‘Milieu’. Onderwerpen die door D66-wethouder René Vlaanderen bestierd werden. Met de stadhuisdiscussie, die in de toenmalige PvdA in Den Haag tot grote tegenstellingen leidde, had ik slechts zijdelings te maken. Wel waren wij van Links Den Haag, samen met D66 (toen nog D’66) en burgemeester Havermans van het CDA betrouwbaarder partners van Adri dan menig PvdA’er.

Ikzelf had slechts indirect met de stadhuiskwestie te maken. Het was de tijd waarin ook gemeenten naar hartelust buitenlands beleid probeerden te voeren. PvdA-Raadslid Jaap Huurman had veel energie geïnvesteerd in lokaal anti apartheidsbeleid. In Den Haag werd de WAAG, werkgroep anti apartheid 's-Gravenhage, opgericht en daar mocht ik deel van uitmaken. Deze werkgroep werd voorgezeten door de aimabele Herman (willen we naar de Dam, dan gaan we naar de Dam!) Bode van de FNV. In die club zat ook een vertegenwoordiger van het Stedelijk Overleg Stadsvernieuwing (SOS). Het SOS was faliekant tegen het stadhuis, dus iedere bouwonderneming die mee zou doen aan de realisering van de bouw van het stadhuis werd beticht van banden met het Apartheidsregime. Het kostte me veel moeite om dit links-populistische gezever het hoofd te bieden.

Ernstiger waren echter de bezwaren die Adri’s partijgenoot Gerard van Otterloo, wethouder financiën, tegen de plannen had. De financiering van het nieuwe stadhuis zou gedekt worden doordat de vele gebouwen waarin de gemeente Den Haag huisde konden worden afgestoten. Van Otterloo vreesde dat dat niet genoeg zou zijn. Hij stelde voor om een groot gedeelte van het nieuwe stadhuis aan  ‘private partijen’ te verhuren.  

Ik herinner mij dat ik indertijd de haalbaarheid van een plan om de Haagse HBO-instellingen in het nieuwe stadhuis te krijgen zeer laag inschatte. Het was bedoeld als een exercitie tegen de invulling van het de stadhuisplannen met allerhande commerciële doeleinden. De Haagse Hogeschool werd gewoon in de Laakhavens gerealiseerd. Ik werk er al zo’n zestien jaar naar volle tevredenheid. Op instigatie van Francine Houben van architectenbureau Mecanoo werd het atrium van het stadhuis voorzien van publieksfuncties. Eind goed, al goed.

Echter, edoch. Sinds Jouke de Vries de Universiteit van Leiden naar Den Haag bracht, wordt de binnenstad van Den Haag steeds meer het domein van die universiteit, terwijl de Haagse Hogeschool nog steeds weggestopt zit achter station Hollands Spoor. Misschien is indertijd ook deze ‘jacket’ op de verkeerde plek gelegd.

-----------

De foto komt van Wikimedia