 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 20
Jaargang 21
5 september 2024
Nummer 1 verschijnt op
19 september 2024 |  |
|
| Bezigheden > Ontmoetingen |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Bordeelgebeuren in de jaren 60 |
Rob van Olphen |
|
|
 Als broekie van 16 jaar and never been kissed liep ik stage in een dierenwinkel waar van alles werd verkocht, zoals tropische vogels, marmotten, hamsters, aapjes, papegaaien en hondenpuppy’s. (Gelukkig dat dat nu allemaal is verboden). Mijn dagen waren gevuld met het voeren van de dieren, schoonmaken van de hokken en honden scheren en trimmen. Tussendoor: nagels knippen van kanariepietjes.
Mijn baas had een een advertentie gelezen: te koop aangeboden een nest boxers. ‘Ga jij daar naar toe en kijk of het wat is‘, zei hij. ‘Wat is het adres?' 'Doubletstraat', antwoordde hij. Mijn hart sloeg een slag over. Van onze zorgzame ouders mochten we nooit of te nimmer in de buurt van de Doubletstraat komen! Dat was een beruchte straat met raamprostitutie, waar brave jongens als ik niets te zoeken hadden.
Heel timide zei ik tegen mijn baas: ‘Als het een bordeel is, ga ik er niet naar toe’. ‘Als je er niet naar toe gaat, dan kan je opsodemieteren en niet meer terugkomen.’ Ik wilde dolgraag mijn stageplek behouden, dus moest ik er naar toe in de hoop dat het geen bordeel zou zijn. Met lood in mijn schoenen en een bonzend hart fietste ik in de ijzige kou naar de gevreesde Doubletstraat. Bij aankomst belde ik schuchter aan bij het opgegeven adres. Een hele mooie dame deed de deur open en vroeg met een glimlach: ’Jongeman, waarmee kan ik je helpen?’ Stotterend zei ik: ‘Ik kom naar aanleiding van de advertentie van de puppy’s.' ‘Volgt U mij’, zei ze vriendelijk,’de puppy’s zijn op de zolderverdieping.’ Onderweg naar boven werd ik door verschillende dames vriendelijk begroet, hun glimlachen en knipogen maakten me nog nerveuzer .
Op de zolder aangekomen werd ik minder vrolijk verwelkomd door moederboxer, die haar kroost wilde beschermen tegen een vreemde indringer. Moederboxer was een gestroomde boxer, toentertijd wilden de klanten een crème kleurige boxer met een zwart masker. Gestroomde boxers zijn heel donkerbruin met zwarte strepen. Mijn baas was alleen geïnteresseerd in lichtbruine boxers dus de deal ging niet door.
Op weg naar de zaak besefte ik dat ik mijn handschoenen had laten liggen. Het was snijdend koud, dus moest ik terug. Met knikkende knieën. Met de zenuwen en een rooie kop belde ik weer aan. ‘Zo jongeman heb je je bedacht?’ ‘Nee’, hakkelde ik, ’ik ben mijn handschoenen vergeten.’
Thuisgekomen in de zaak vroeg mijn baas: ‘En was het wat?’ ‘Nee, het waren gestroomde boxers’. ‘Je liegt’, zei hij met een wantrouwende blik. ‘Je bent er vast niet geweest.’ ‘Nou bel ze maar, dan weet je het zeker!’
Hij heeft mij gelukkig nooit meer er op uit gestuurd om puppy’s in te kopen. En die ene tocht naar de Doubletstraat zal ik nooit meer vergeten!
----------
De plaat is van Jille van der Veen.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Ontmoetingen |
| Bordeelgebeuren in de jaren 60 |
Rob van Olphen |
Als broekie van 16 jaar and never been kissed liep ik stage in een dierenwinkel waar van alles werd verkocht, zoals tropische vogels, marmotten, hamsters, aapjes, papegaaien en hondenpuppy’s. (Gelukkig dat dat nu allemaal is verboden). Mijn dagen waren gevuld met het voeren van de dieren, schoonmaken van de hokken en honden scheren en trimmen. Tussendoor: nagels knippen van kanariepietjes.
Mijn baas had een een advertentie gelezen: te koop aangeboden een nest boxers. ‘Ga jij daar naar toe en kijk of het wat is‘, zei hij. ‘Wat is het adres?' 'Doubletstraat', antwoordde hij. Mijn hart sloeg een slag over. Van onze zorgzame ouders mochten we nooit of te nimmer in de buurt van de Doubletstraat komen! Dat was een beruchte straat met raamprostitutie, waar brave jongens als ik niets te zoeken hadden.
Heel timide zei ik tegen mijn baas: ‘Als het een bordeel is, ga ik er niet naar toe’. ‘Als je er niet naar toe gaat, dan kan je opsodemieteren en niet meer terugkomen.’ Ik wilde dolgraag mijn stageplek behouden, dus moest ik er naar toe in de hoop dat het geen bordeel zou zijn. Met lood in mijn schoenen en een bonzend hart fietste ik in de ijzige kou naar de gevreesde Doubletstraat. Bij aankomst belde ik schuchter aan bij het opgegeven adres. Een hele mooie dame deed de deur open en vroeg met een glimlach: ’Jongeman, waarmee kan ik je helpen?’ Stotterend zei ik: ‘Ik kom naar aanleiding van de advertentie van de puppy’s.' ‘Volgt U mij’, zei ze vriendelijk,’de puppy’s zijn op de zolderverdieping.’ Onderweg naar boven werd ik door verschillende dames vriendelijk begroet, hun glimlachen en knipogen maakten me nog nerveuzer .
Op de zolder aangekomen werd ik minder vrolijk verwelkomd door moederboxer, die haar kroost wilde beschermen tegen een vreemde indringer. Moederboxer was een gestroomde boxer, toentertijd wilden de klanten een crème kleurige boxer met een zwart masker. Gestroomde boxers zijn heel donkerbruin met zwarte strepen. Mijn baas was alleen geïnteresseerd in lichtbruine boxers dus de deal ging niet door.
Op weg naar de zaak besefte ik dat ik mijn handschoenen had laten liggen. Het was snijdend koud, dus moest ik terug. Met knikkende knieën. Met de zenuwen en een rooie kop belde ik weer aan. ‘Zo jongeman heb je je bedacht?’ ‘Nee’, hakkelde ik, ’ik ben mijn handschoenen vergeten.’
Thuisgekomen in de zaak vroeg mijn baas: ‘En was het wat?’ ‘Nee, het waren gestroomde boxers’. ‘Je liegt’, zei hij met een wantrouwende blik. ‘Je bent er vast niet geweest.’ ‘Nou bel ze maar, dan weet je het zeker!’
Hij heeft mij gelukkig nooit meer er op uit gestuurd om puppy’s in te kopen. En die ene tocht naar de Doubletstraat zal ik nooit meer vergeten!
----------
De plaat is van Jille van der Veen. |
| © 2024 Rob van Olphen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|